Crossduatlon Jurbise

Gisteren trok ik voor de vierde keer naar Jurbise bij Bergen voor de plaatselijke crossduatlon, traditionele opener van het Waalse seizoen. In 2012 opende ik er met een zevende plaats, een jaar later gevolgd door een tweede plek (achter Kevin Greeven). In 2014 was ik dan weer dan de beste van het pak na een spannend duel met Tim Vijverman. De vorige twee edities bleef ik door omstandigheden afwezig.

Dit weekend waren er ook wedstrijden in Middelkerke en Hofstade, maar ik koos voor Jurbise omwille van het fantastische loop- en fietsparcours op en rond de terreinen van de Royal Golf Club du Hainaut en uiteraard ook vanwege de omloop die me goed ligt. Jammer genoeg waren de weersomstandigheden mij de voorbije week niet gunstig gezind en lag het parcours - ook al bleef het een lastige bedoening - er naar mijn goesting iets te droog en te snel bij. Topfavoriet was Robin Tournant, de Franse winnaar van de crossduatlon in Westrozebeke en vorig najaar ook al aan het feest in Belvaux en Malonne. Met Sylvain Denis (vierde op het BK halve triatlon in Deinze 2015, negende in XTerra Namen 2016 en deelnemer Ironman Hawaï 2016) en ikzelf stonden twee ex-winnaars aan de start.

Tournant als een speer
Tournant ging er in de eerste run als een speer vandoor. Ik had het traditioneel wat moeilijker in de eerste kilometer, maar kon al vlug opschuiven en me in het zog van betere lopers als Bart Rosseels, Jan Goddaer en Kevin Strubbe nestelen. Het lastige trailparcours over twee ronden van twee kilometer zorgde voor de nodige verbrokkeling en in de eerste wisselzone bedroeg mijn achterstand op Tournant een minuut. Ik liep nochtans verre van slecht...

Eenmaal op de mountainbike - vooral het eerste deel van elke fietsronde (twee keer elf kilometer) valt in Jurbise niet te onderschatten - kon ik vlug opschuiven. Tot mijn verbazing deed zelfs niemand een poging om me te volgen en halverwege de eerste fietsronde lag ik in derde positie. Even later zag ik Denis voor me uitrijden. Hij pikte aan, maar op de lange klim richting wisselzone - in dit geval het begin van de tweede ronde - moest hij afhaken. Ik kreeg weinig tijdsverschillen door en wist niet goed of ik aan het naderen was op de leider, Tournant dus.

Halve minuut
Ik vond een goed ritme en voelde me beter dan tijdens de eerste fietsronde, maar de jonge Fransman terugpakken zat er niet in. Tijdens de tweede passage op de lange klim riepen mijn ouders me toe dat ik op een halve minuut volgde. Ik wist dat ik geen kans meer maakte, want in de slotrun zou Tournant weer van me weglopen. Dat gebeurde ook. Ik hield vlot stand en werd tweede op anderhalve minuut. Denis volgde iets meer dan een halve minuut later als derde.

Uitslag: LINK.

Crossduatlon Westrozebeke

Gisteren trok ik naar Westrozebeke voor de eerste editie van de crossduatlon. Ik was volledig verlost van mijn verkoudheid en voelde me fris en klaar om een sterke prestatie neer te zetten. Ook de voorspelde regenval op zaterdag zag ik volledig zitten, want dat zou het lastige fietsparcours alleen maar nog lastiger maken.

De afstanden van de wedstrijd bedroegen 3,6 km lopen, 21 km mountainbiken en 3,6 km lopen. Wim De Waele en Jürgen Boterberge waren de favorieten, maar er zouden zich zeker nog enkele andere namen daartussen willen manifesteren. Ik was er daar één van. Net voor de start begon het behoorlijk hard te regenen. Prima zo, dacht ik...

Vier in plaats van drie

De eerste run op heuvelachtige weken (drie ronden van 1,2 km) verliep meer dan uitstekend. Ik voelde me prima en kwam na een kilometer door in 3'25". Ik kon dat tempo aanhouden en kreeg het gezelschap van Blankenbergenaar Dany Dalle, ook in Kleit al dicht in mijn buurt. Na drie ronden kwam er echter een serieuze aap uit de mouw: plots werden we rechts gestuurd om nog een vierde ronde te lopen. Verbazing alom. Plots werd me zelfs toegeroepen dat er zo meteen ook vier in plaats van drie fietsronden gereden moesten worden. Ik raakte in paniek, want dan zou ik ongetwijfeld een klop van de hamer krijgen. Ik had voor zo'n lange wedstrijd immers niet voldoende drank en voeding mee. Ik kwam na 5 km (17'28", gemiddeld 17,2 km/u !) de wisselzone in en na afloop bleek ik in 11de positie te liggen. Dat noemen ze dan een recreatieve wedstrijd...

Ondanks de heisa sprong ik vol goesting mijn fiets op en begon ik aan inhaalrace. Dat leek in eerste instantie ook te lukken en de eerste fietsronde liet ik de snelste tijd optekenen. Ook daarna bleef ik in eerste instantie op mijn elan doorgaan en kwam ik in het technische stukje in het bos op amper 15 à 20 seconden van Boterberghe, De Waele en Willems, die in de achtervolging waren op de Franse leider Tournant.

Onderkoelingsverschijnselen

Plots begon ik echter stuurfoutjes te maken, kon ik nog amper remmen en slaagde ik er niet meer in om mijn drinkbus uit de houder te halen. Ik begon ... onderkoelingsverschijnselen te vertonen en de gevolgen waren niet min. Ikzelf had intussen het gezelschap gekregen van Kim Devroye, die in de eerste ronde eerst naar me was toegereden maar vervolgens de rol had moeten lossen. In de derde fietsronde - ik was nog altijd in de waan dat er nog een vierde volgde - moest ik Kim laten rijden. Meer zelfs, in de laatste vijf minuten verloor ik nog ... één minuut op hem. Dat was deels te wijten aan een erbarmelijke wissel, want ik kreeg mijn helm niet meer los. Verkleumd, je weet nog wel...

Intussen is het u duidelijk geworden dat er geen vierde fietsronde moest worden gereden en daar was ik eerlijk gezegd niet rouwig om. Ik begon te lopen en dacht daarbij enkel aan overleven. Meer zat er niet meer in. Aan de aankomst applaudisseerde ik nog eens cynisch naar de hoofdreferee van de VTDL, voor mij de enige persoon die verantwoordelijk was voor de flater van jewelste tijdens de eerste run. Alsof je de renners in de Tour op een kilometer van de top van de Galibier laat weten dat er zonet beslist is om de aankomst vijf kilometer hogerop te leggen. Schrijnend.

Ik werd vijfde. Tournant won voor Willems en Boterberge. Niki Devoldere werd 6de.

Zelf ook in de fout
Hoe dan ook heb ik weer veel bijgeleerd. Dat ik niet goed de koude verdraag, wisten we al langer. Dat ik deze winter scherper sta dan vroeger het geval was, heeft daar niet veel aan geholpen. Maar dat ik onvoldoende gekleed was, is wel een fout van mij. Tot nu toe gebruikte ik nog nooit een of andere zalf om het lichaam warm te houden. Misschien zal ik daar de komende dagen toch best eens voor kijken... :-)

Enne... volgend jaar ben ik weer van de partij in Westrozebeke. Een organisatie met heel wat mogelijkheden om te evolueren naar een vaste waarde op de kalender.

Mijn tussentijden:
- 1ste run (60 hoogtemeters): 5,06 km in 17'36" (gem. 17,2 km/u)
- mountainbike (180 hoogtemeters): 21,85 km in 52'56" (gem. 24,8 km/u)
- 2de run (45 hoogtemeters): 3,70 km in 15'09" (gem. 14,8 km/u)

Volgende wedstrijd: crossduatlon Jurbise op 19 februari.

Crossduatlon Liévin

Zondag was ik aan de slag in de crossduatlon in Liévin, Noord-Frankrijk. Op het cyclocrossparcours van Val de Souchez, bekend van de Wereldbekercrossen voor profs, kregen we een mooi en uitdagend parcours voorgeschoteld: 2,3 km lopen (trail), 14 km mountainbiken en 4,6 km lopen (trail).

Ik had echter al sinds dinsdagavond lichte irritatie aan mijn keel, wat een opkomende verkoudheid deed vermoeden. Die brak zaterdag door en bereikte zijn hoogtepunt op ... de dag van de wedstrijd. Ik stond met een mottig gevoel op en had weinig fut om deftig op te warmen. Tot overmaat van ramp moesten we 25 (!) minuten wachten op het startschot en begon ik half verkleumd (en gedemotiveerd) aan de wedstrijd.

Mijn eerste run was dan ook van een miserabel niveau. Amper hartslag 140 gemiddeld en veel moeite om in mijn ritme te komen. Ook op de mountainbike wilde het aanvankelijk niet vlotten. Het was pas toen Niki Devoldere, die deelnam aan de crosstriatlon, mij inhaalde, dat ik me boos maakte (op mezelf uiteraard) en beetje bij beetje wat sneller ging fietsen. Niki en ik bleven samen en konden - zo bleek achteraf toch - een mooi tempo ontwikkelen.

Meer zelfs, in de slotrun vond ik een heel goed ritme. Op een loodzwaar parcours, met twee steile (20%) beklimmingen van een terril, haalde ik nog een gemiddelde snelheid van 4'00"/km. Ik eindigde uiteindelijk in het spoor van Nicolas Gosse, twee weken eerder nog winnaar van de crosstriatlon in Avion. Hij was enkele seconden voor mij aan de tweede run begonnen en was iets verder uitgelopen, maar in de laatste kilometer had ik meer overschot en kwam ik maar nipt te kort om hem nog voorbij te lopen.

Na mijn aankomst zei men dat ik in de crossduatlon als derde was geëindigd en tijdens de podiumceremonie moest ik ook als derde op het podium, maar achteraf bleek ik op de officiële uitslag maar vierde te zijn. Dat komt ervan als je ongeïnteresseerd aan een wedstrijd begint en daardoor nooit weet in welke positie je vertoeft. De podiumceremonie bleek uiteindelijk enkel voor seniors bestemd te zijn, terwijl er één "veteraan" voor mij was geëindigd.

Winnaar van de crossduatlon werd Antoine Saison, in oktober nog winnaar van de crossduatlon in Zegerscappel met 400 deelnemers.

Tussentijden:
- 1ste run: 2,3 km in 9'41" (gem. 14,2 km/u)
- mountainbike: 13,5 km in 35'34" (gem. 22,8 km/u)
- 2de run: 4,6 km in 18'16" (gem. 15,0 km/u)

Intussen lijken de problemen met de luchtwegen stilaan verleden tijd en kan ik vooruitkijken naar de volgende wedstrijd, zaterdag in Westrozebeke. Een nieuwe crossduatlon op een prachtig parcours in eigen streek.

Tom

5de in Kleit

Net zoals drie jaar geleden ben ik in de winterduatlon van Maldegem-Kleit als vijfde geëindigd. Glen Vandevyvere won voor Bert De Waele, Gerry Druyts en Pieter Duyck. Voor deze periode van het jaar werkte ik een goede race af. Ik haalde een heel mooi loopniveau en kwam zoals verwacht nog weerstand te kort op de mountainbike.

Tussentijden:
- 1ste run: 3,6 km in 13'11" (gem. 16,4 km/u)
- mountainbike: 19,5 km in 42'43" (gem. 27,5 km/u)
- 2de run: 1,5 km in 5'18" (gem. 16,8 km/u)

Eerste winterupdate

Hallo allemaal

Hier zijn we na drie maanden nog eens. Door de zitvlakproblemen heb ik geen najaar meer afgewerkt, wat op zich helemaal niet erg was. Intussen liet ik begin oktober een talgkliercyste op mijn zitvlak operatief wegnemen. Een goede beslissing, zo bleek, want de problemen aan mijn zitvlak waren meteen opgelost...

In de loop van oktober hervatte ik stilaan de trainingen, die meteen vlot verliepen. Ik heb de voorbije twee maanden weer een stap voorwaarts gezet, iets wat de komende maanden natuurlijk nog zal moeten blijken in competitieverband.

Op vrijdag 9 december nam ik in Brugge deel aan de Kerstloop over 10 km. Door het prima gevoel en de snellere looptijden op trainingen startte ik met veel vertrouwen en wilde ik mijn persoonlijke besttijd op de 10 km scherper stellen. Ik voelde me prima en kwam na 5 km door in 17'40". Een kilometer verder had ik nog altijd een gemiddelde van 3'33" per km. Toen zakte ik er echter door, ging mijn hartslag plots zienderogen omlaag en was de fut helemaal weg. Ik finishte na 9,7 km in 36'03", goed voor een gemiddelde snelheid van 16,2 km per uur of 3'43"/km.

Wat bleek: een beginnersfout - ik nam die dag veel te weinig koolhydraten op - was de oorzaak voor de klop van de hamer. Ik was behoorlijk ontgoocheld in mezelf. Een toploper zal ik nooit worden - daar niet van - maar een tijd van 35'30" over 10 km was mogelijk. En zoveel kansen op een goede looptijd krijg ik niet. Ik onthoud echter het positieve en dat zal de komende maanden nog wel blijken.

Intussen zijn we weer twee weken verder en start ik komende donderdag in de crossduatlon van Maldegem-Kleit. Ik werd er drie jaar geleden in heroïsche omstandigheden maar met een veel mindere conditie al eens vijfde. En dat nadat ik in de eerste run op het gladde wegdek ten val was gekomen en anders voor plaats twee had gestreden. Nu wordt het echter bang afwachten of de voorspelde regen (?) van de komende dagen het parcours nog wat lastiger kan maken...

Tom

Eislek Man

Beter laat dan nooit... een (kort) verslag van mijn deelname aan de Eislek Man in Luxemburg.

Het was mijn bedoeling om in september twee halve triatlons af te werken, maar uiteindelijk werden het twee duatlons. Ook in Luxemburg werd het zwemgedeelte immers afgelast, ditmaal door een bacterie in het water. Gevolg: een eerste run over 5 km tussen Bavigne en Lultzhausen, vervolgens 90 km op de tijdritfiets naar Clervaux en ten slotte nogmaals 21 km lopen in en rond Clervaux.

Mijn wedstrijd valt kort samen te vatten: een correcte eerste run op reserve, waarna ik op de fiets naar de leiding reed (voor François Reding en Pieterjan Penne), dat iets te enthousiast deed (344 watt voor de eerste 40 km) en uiteindelijk in de tweede run volledig crashte. Ik werd finaal nog 9de in een mooi deelnemersveld, maar er zat achteraf gezien natuurlijk veel meer in. Vroeger zou ik met zo'n resultaat tevreden geweest zijn, nu was dat niet het geval.

Uitslag: LINK.

Mijn gegevens:
1ste run: 4,6 km in 17'42" - gem. 15,4 km/u - 85 hoogtemeters
fiets: 88,9 km in 2u30'07" - gem. 35,5 km/u - 1650 hoogtemeters - vermogen: 324 NP.
2de run: 21,4 km in 1u49'07" - gem. 11,8 km/u - 320 hoogtemeters

Intussen heb ik een weekje rust achter de rug en hervatte ik gisteren de trainingen. Alles verloopt echter verre van perfect, want ik blijf op de sukkel met zitvlakproblemen, een kwaal dat mij al sinds begin juni teistert en waaraan maar geen einde komt. In juli was er even beterschap, maar de voorbije anderhalve maand ging het van kwaad (en af en toe wat minder kwaad) naar erger.

Het mag al een wonder heten dat ik mijn wedstrijden nog allemaal heb kunnen afwerken, maar vooral in Luxemburg was het er echt over. Als ik er nu op terugdenk, moet ik zeker 50 van de 90 km op mijn trappers gestaan hebben. En dan is het natuurlijk onmogelijk om optimaal te presteren. Meer zelfs, die Russische roulette was volgens mij een gevolg van mijn zitvlakproblemen. De week rust bracht intussen ook geen soelaas. Sinds zaterdag neem ik andere (en zwaardere) medicatie. Dat lijkt stilaan zijn effect te hebben. Afwachten nu...

Wat de komende weken en maanden zullen brengen, hangt volledig af van hoe alles evolueert.

Tijdrit Mesen

Gisteren nam ik in Mesen deel aan een Estafettetijdrit, samen met Pieter Tibergijn en Pascal Vanaudenaerde. We moesten elk apart een tijdrit over 4,5 km afwerken en voor het estafetteklassement werden onze tijden opgeteld.

Ik had al 70 km in het Heuvelland getraind en voelde me goed. Ik had dan ook zin in de ultrakorte onderneming, die bestond uit een afdaling, een bocht van 180 graden rond een kegel en dezelfde weg terug naar de top van Mesenberg. Aan de kegel had ik een gemiddelde snelheid van 53 à 54 km per uur en ik kon mijn tempo op de terugweg goed aanhouden, tot ik na ongeveer vier minuten plots een lek reed. Mijn achterste tube... Ik reed nog rustig door naar de aankomst en kwam binnen in iets meer dan zeven minuten.

Mijn gegevens (deel 1)
Afstand: 3,23 km
Tijd: 0u03'55"
Gemiddelde snelheid: 49,7 km/u
Vermogen: 421 NP

Even later vroeg en kreeg ik een herkansing.

Ik had me tijdens deel 1 nog niet voluit gegeven, omdat ik nog krachten had gespaard voor de slotklim naar Mesenberg, al voelde ik wel meteen dat mijn lichaam al even over zijn limiet was gegaan, Halverwege kwam ik door in exact (!) dezelfde tijd als de eerste keer en op de terugweg kon ik aanvankelijk goed mijn tempo aanhouden. In de slopende slotkilometer moest ik heel diep in mijn krachtenarsenaal gaan, maar ik voelde toen al dat het goed zat en ik een prima tijd zou klokken.

Mijn gegevens (deel 2)
Afstand: 4,55 km
Tijd: 0u06'07"
Gemiddelde snelheid: 44,7 km/u
Vermogen: 424 NP (laatste 2,5 km =  444 NP)

Ik won de tijdrit met 13 seconden voorsprong op Pieter Tibergijn. Pascal Vanaudenaerde werd 4de. Voor het estafetteklassement werd mijn tijd van de eerste poging (met lekke band) verrekend en dat leverde ons eveneens een zege met ruim een minuut voorsprong op.

Na de tijdrit trainde ik nog bij tot vier uur; Dat noemen we dan de perfecte trainingsdag.

Op naar volgende week.

Tom

Het houdt maar niet op...

Zondag schreef ik met de Tri The Beast in Lynmouth (zuidwesten van Engeland) mijn derde triatlon (en vierde multisportzege) van 2016 op mijn naam. Het is te zeggen: door de veel te hevige zee werd het zwemgedeelte geannuleerd en kregen we - dit is geen grap - een wetsuit run voorgeschoteld.

De wedstrijd ging als volgt: na de korte run in onze wetsuit mochten we vroeger dan voorzien de fiets op voor ruim 90 km (1900 hoogtemeters!) over een loodzwaar parcours. De eerste zes kilometers liepen bergop en na vier daarvan kwam ik aan de leiding. De benen waren prima en ik kon ondanks het onregelmatige parcours een goed ritme vinden, hoewel ik vooral het eerste wedstrijduur (slechts 28 km afgelegd!) voortdurend de indruk had dat ik mezelf aan het kapotrijden was. Achteraf gezien lag dat vooral aan de heel steile percentages (LINK) die we moesten overwinnen...

Door weer en wind
De weersomstandigheden (hevige windstoten!) maakten er een nog lastigere wedstrijd van. Samen met de grotendeeld natte en besmeurde wegen - de regen- en windgoden hadden zaterdag serieus huis gehouden - zorgde dat finaal voor een uitzonderlijk laag wedstrijdgemiddelde. Ik kwam de tweede wisselzone uiteindelijk binnen met een gemiddelde snelheid van net iets meer dan 32 km per uur.

Ik voeg er meteen aan toe dat dit tien minuten sneller was dan de winnaar van vorig jaar, Alex Lawton, die toen bovendien in uitstekende weersomstandigheden zijn fietsgedeelte had kunnen afwerken. Lawton, een uitstekend loper, won dit weekend trouwens de al even loodzware Helvellyn Triathlon in Lake District, waar hij vorig jaar het wedstrijdrecord brak van ene ... Alistair Brownlee :-) En alsof toeval niet bestaat: in de Helvellyn ging Lawton zondag Alex Foster vooraf. Die laatste werd vorig jaar tweede in de Snowman in Wales, net voor een onbekende West-Vlaming. De wereld is klein...

Vertrouwen
Ik begon met een meer dan behoorlijk gevoel aan de loodzware offroad trailrun over 18,5 km (800 hoogtemeters!), maar al vlug had ik door dat het goed zat. Ik had geleerd uit de fout die ik in Guéret maakte en verteerde heel vlot de eerste zeven kilometer in grotendeels stijgende lijn. Na ongeveer vijf km kreeg ik van een seingeefster te horen dat ik een kwartier voorsprong telde. Dat leek me wel heel veel... Bij de tweede bevoorrading - nu ja, ik heb eerlijk gezegd geen bevoorrading gezien - ging het plots om zes minuten marge die ik bij het begin van de run zou hebben gehad...

Na tien kilometer dacht ik het zwaarste achter de rug te hebben, maar dat bleek niet juist. Integendeel... Er volgden nog enkele tergend lange beklimmingen naar en door de adembenemende Valley of Rocks, hét absolute hoogtepunt van Exmoor National Park. Vergelijk het met de klifkusten in Dover en Cap Blanc-Nez, maar dan drie keer zo hoog en diep. Ik kende geen inzinking meer, alleen jammer dat ik door de zodanig steile en gladde afdalingen mijn gemiddelde loopsnelheid niet meer heel veel omhoog kreeg. Hoe dan ook houd ik een uitstekend gevoel over aan mijn loopprestatie. Ik had trouwens de snelste looptijd, wat toch ook haast een unicum moet zijn...

Aan de finish telde ik net iets minder dan twaalf minuten voorsprong op de tweede, Gerald Salvat, een atleet met al heel wat volledige Ironmans op zijn palmares. De derde volgde al op dertien minuten: Rob Fryer, die anderhalve maand geleden met The Bastion een volledige triatlon won. Hij kreeg er overigens ook een mooie prijs voor: 1.250 pond. Er zijn andere organisaties... Mijn reisgezel Niki Devoldere werd nog mooi vierde!

Ik ben heel tevreden met mijn prestatie, maar houd toch een gemengd gevoel over aan deze wedstrijd. Ik had veel meer verwacht van de organisatie. En dat is nog braaf uitgedrukt.

Mijn wedstrijdgegevens:
- 0,75 km lopen (met wetsuit) in 3'05"
- 92,6 km fietsen in 2u53'08" - gem. 32,1 km/u - 1900 hoogtemeters - NP 324
- 18,6 km traillopen in 1u37'19" - gem. 11,6 km/u - 800 hoogtemeters

Meer info:
Uitslag: LINK
Coach: LINK
Foto's: LINK
Verslag Niki: LINK

Tijdritweekend

Afgelopen weekend was het andermaal tijd voor het traditionele tijdritweekend in Geel en Torhout. Na de duatlon in Gileppe werkte ik nog een stevig trainingsblok van 12 dagen af in functie van de triatlon van komende zondag in Engeland. Toch haalde ik een meer dan behoorlijk niveau en was de frisheid zelfs iets groter dan ik verwacht had.

Individuele tijdrit Geel
- zaterdag 27 augustus
- 13,4 km in 17'14" (gem. 46,4 km/u)
- Normalized Power: 377
- Uitslag: 1ste (LINK)

Individuele tijdrit Torhout-De Goede Herder
- zondag 28 augustus
- 6,6 km in 8'40" (gem. 45,6 km/u)
- Normalized Power: 396
- Uitslag: 1ste

Ploegentijdrit Torhout-De Goede Herder
- zondag 28 augustus
- ploegmaats: Hans Spilliaert en Pieter Tibergijn
- 19,5 km in 26'27" (gem. 44,4 km/u)
- Normalized Power: 348
- Uitslag: 2de (op 4/10de van een seconde van het winnende trio Frederik Devolder, Bernard Maes en Bram Verfaillie)

Op naar komende zondag voor één van mijn meest veeleisende wedstrijden ooit: LINK

Tom

Duatlon La Gileppe

Zaterdag kon ik tot mijn grote verbazing de duatlon in La Gileppe winnen. Ik beperkte tijdens de twee loopproeven (meer dan) de schade en kon op de fiets het verschil maken. Uiteindelijk bereikte ik de finish met meer dan twee minuten voorsprong op de volledige Waalse duatlontop. Dit moet ongetwijfeld één van mijn mooiste overwinningen ooit zijn. Zoniet de mooiste...

De dagen voor de wedstrijd aan het mooie stuwmeer in de Hoge Venen, waar ik twee jaar geleden als eens als derde was geëindigd, voelde ik me nochtans niet helemaal zeker van mijn stuk. Het was immers al vier weken geleden dat ik nog eens een wedstrijd betwistte. Een typisch fenomeen bij wedstrijdsporters zeker? Hoe dan ook trok ik met vertrouwen naar La Gileppe, want ik wist dat de conditie goed was en het parcours mij lag. De vraag was alleen of dat goed genoeg was om de verzamelde tegenstand - Axel Van Liefferinge, Boris Rolin, Yves d'Harveng, Nicolas d'Harveng, Philippe Colson... - de baas te kunnen.

Schade beperkt
Goed genoeg, zo bleek al snel. Tijdens de vijf kilometer lange eerste run, met vooral in het tweede gedeelte twee stevige hellingen, voelde ik me opvallend fris. Na een kilometer kwam ik door in 3'22", zonder daarbij een verzuurd gevoel te hebben. Ik bleef in het ritme en kon nog enkele concurrenten inhalen. Uiteindelijk kwam ik na 4,9 km en 17'53" (gemiddelde snelheid van 16,4 km/uur), in het gezelschap van onder meer Christophe Baiolet, de eerste wisselzone binnengelopen. Ik kon als 20ste aan mijn traditionele inhaalrace op de fiets beginnen.

Het fietsparcours over 24 km leende zich uitstekend tot een slopende duatlon. Op het bochtige en licht golvende openingsstuk over zeven kilometer langs het stuwmeer kon ik al vlug Bart Verkaemer, al het hele seizoen in prima doen, inhalen en achter me laten. Een goed teken. Ik zag ook aan mijn gemiddelde snelheid op dat moment - 41 km/uur - dat ik sneller aan het fietsen was dan twee jaar geleden, toen ik ook al de beste fietstijd liet optekenen.

Alle ingrediënten
Op de zeven kilometer lange beklimming (gemiddeld vijf procent) naar de top van de Baraque Michel kreeg ik meteen de zes leiders in het zicht. Ik had al vleugels en kreeg er nog meer. Alle ingrediënten van een superdag - kracht, souplesse, frisheid, concentratie... - waren van de partij en nog voor we op de grote weg tussen Eupen en Malmédy kwamen, was ik al uit het vizier van mijn voornaamste belagers verdwenen. Ik had twee begeleidende motards in mijn buurt en besefte dat ik dit niet meer kon laten liggen. In de afdaling richting Jalhay zou ik immers mijn voorsprong nog meer kunnen uitbouwen, omdat ik wist dat ook dat gedeelte me uitstekend ligt.

Wat ik verwacht had, gebeurde ook. Ik kwam na iets meer dan 38 minuten weer aan het stuwmeer - een verbetering van het fietsrecord met een minuut! - en kon met 2'10" voorsprong beginnen te lopen. Philippe Colson lag in tweede positie, net voor de Duitser Thomas Schüller. Zij hadden op de fiets meer dan drie minuten moeten toegeven. Rolin, de broertjes d'Harveng, Van Liefferinge en de jonge Pierre Maréchal en Michael Gillain volgden nog (meer dan) een minuut later. Ik had goed gedoseerd en vond meteen een goed loopritme. Dit zou ik niet meer uit handen geven.

Prima slotrun
Ik haspelde de 2,6 km af in 9'10", wat zelfs sneller (16,7 km/uur) was dan tijdens mijn eerste run. Ik verloor nog amper tijd op mijn dichtste achtervolgers en kon op sommigen zelfs nog uitlopen. Colson werd tweede op 2'12", Schüller derde op 2'31". De top tien werd vervolledigd door Maréchal, Rolin, Nicolas d'Harveng, Yves d'Harveng, Van Liefferinge, Gillain en Verkaemer.

Wat overheerst: een euforisch gevoel. Dit had ik echt nooit verwacht. Ik wist dat ik in staat ben om een bepaald niveau te halen, maar dit was boven alle verwachtingen. Aan de andere kant: dit was volgens mij gewoon dezelfde Tom die elf maanden geleden in Oudenaarde zijn beste tijdrit ooit neerzette. Aleen doe ik het nu ook in een wedstrijd waarin gelopen en gefietst moet worden. En er komt een dag dat ik het ook zal kunnen als er gezwommen, gefietst en gelopen moet worden. Ik begin meer en meer te geloven dat een mens meer kan dan hijzelf soms denkt.

Wedstrijdgegevens:
- 4,9 km lopen in 17'53" - gem. 16,4 km/u - 80 hoogtemeters
- 24 km fietsen in 37'56" - gem. 38,0 km/u - 450 hoogtemeters - NP 352
- 2,6 km lopen in 9'15" - gem. 16,7 km/u - 10 hoogtemeters

Volgende wedstrijden: de tijdritten in Geel en Torhout in het weekend van 27 en 28 augustus.

UITSLAG DUATLON LA GILEPPE: LINK

OP DE SITE VAN MIJN TRAINER: LINK

ARTIKEL BRUGSCH HANDELSBLAD