Alpen

Hallo!

Zaterdag vertrek ik voor een tweetal weken naar de Alpen voor een trainingsstage/reis, samen met Rudy Verheyen, voormalig top-10 in La Marmotte en veelvoudig cyclowinnaar. In totaal zullen we op vijf verschillende plaatsen logeren, te beginnen met vier dagen in het Oostenrijkse Götzis, vlakbij de grens met Zwitserland en Liechtenstein. Later staan ook de Noord-Italiaanse meren en de streek van Sion-Sierre-Visp op het menu.

Het is de bedoeling om na de intensievere maanden mei en juni weer meer nadruk te leggen op het langere werk: lange, trage duurtrainingen afgewisseld met niet al te intensieve intervaltrainingen. Op die manier zou ik in orde moeten geraken tegen de uitdagende maand augustus, met als belangrijkste wedstrijden Powerman Geel (= BK lange afstand ) en Powerman Austria (Weyer).

Zo zal het landschap er voor mij de komende twee weken alleszins uitzien:

Hopelijk kan ik tijdens de stage af en toe op internet, zodat ik hier regelmatig enkele mooie foto's kan posten.

Tom

Non Drafting Duatlon Dreikirchen (Duitsland): 1,2 - 22 - 5,7

Met serieuze ambities vertrok ik zaterdagochtend samen met collega-duatleet Wim Vanleene uit Merksem richting Duitsland, voor de zestiende editie van de du- en triatlon van Dreikirchen. Wim had hier vorig jaar gewonnen en zo was ik ook deze wedstrijd op het spoor gekomen. Vooral het format sprak me enorm aan. Een heel korte run van 1150 meter (20 hm), gevolgd door een slopend tijdritnummer van 22 km (400 hm) en een slotrun van 5,7 km (90 hm) zou - rekening houdend met mijn sterke en zwakke punten - ontegensprekelijk in mijn voordeel spelen.

Volledige parcours

Profiel van het volledige parcours

Hartslag- en snelheidsgegevens van het volledige parcours

Na een vier uur durende autorit kwamen we iets na de middag in Dreikirchen aan, waar we hartelijk ontvangen werden door organisator Roland Arnold en zijn vrouw Monica. In de namiddag verkenden we met de fiets zowel het fiets- als loopparcours, waarna ikzelf nog een deel van het loopparcours ook al lopend aflegde. De benen voelden goed aan, waardoor ik met vertrouwen kon uitkijken naar mijn laatste opdracht van een lange wedstrijdperiode.

Zondagochtend trokken Wim en ik al vroeg richting buurtdorp Hundsangen voor de start van deze duatlon. De duatleten dienden eerst twee rondjes rond het openluchtzwembad af te leggen, gevolgd door een rit in lijn tussen Hundsangen en Dreikirchen, waar de tweede wissel en slotrun plaatsvond. Weinig deelnemers aan de start van de duatlon en ook kwalitatief moest ik met maar enkele mensen rekening houden. Van Duitse kant viel er al bij al weinig tegenstand te vrezen, het gevaar kwam vooral uit Belgische hoek met Vanleene die vorig jaar nog talloze ereplaatsen (7de Belvaux, 1ste Dreikirchen, 9de Mamer, 7de La Gileppe, 6de Halle en 17de Zofingen) bijeen verzamelde; maar door blessureleed in 2012 (3de in St-Georges-sur-Meuse en 10de op BK berglopen) nog niet veel wedstrijden kon afwerken. Voorts was er ook de aanwezigheid van de broertjes De Vriendt. De jongste, Xavier De Vriendt, kende dit jaar nog maar weinig geluk. De oudste daarentegen, Sammie De Vriendt, toonde in mei zijn goede vormpeil in de duatlon van St-Georges-sur-Meuse (7de, in het gezelschap van de Belgische subtop) en kreeg hier als sterke fietser bovendien een parcours op zijn maat voorgeschoteld.

Kaart van 1ste run

Profiel van 1ste run

Hartslagen en snelheden in 1ste run

Vanleene en Xavier De Vriendt

De ultrakorte eerste run verliep zonder problemen. Vanleene bepaalde het tempo, Xavier De Vriendt was de enige die het tempo kon volgen. Sammie De Vriendt volgde even verder, terwijl ik vanuit 6de positie aan een inhaalrace begon en bij het inlopen van de eerste wissel (gem. 17,9 km/u in 1ste run) in het spoor van de derde kwam, op 10 à 15 seconden van de leider. Door verstrooidheid tijdens mijn wissel - dit moet beter!!! - verloor ik nog eens tien seconden extra, maar eenmaal op de fiets moest ik me niet veel zorgen meer maken. Het parcours met een opeenvolging van steile hellingen (ik moest zeker vijf keer terugschakelen naar mijn kleine plateau), lopende stukken voor de tijdrijder en snelle afdalingen lag volledig binnen mijn mogelijkheden en al vlug was ik uit het zicht van de tegenstand verdwenen.

Kaart van fietsparcours

Profiel van fietsparcours

Hartslagen en snelheden op fietsparcours

Ik voelde me nooit 100% tijdens de volledige wedstrijd, had niet het gevoel voluit te kunnen gaan, maar achteraf wezen mijn Garmin-gegevens er toch op dat ik mijn maximale hartslagen had kunnen halen gedurende een groot gedeelte van de wedstrijd. Misschien lag dat 'matige' gevoel ook wel aan de stormachtige wind die plots was komen opzetten, een voorbode van de regenzone die vanuit België op komst was. Die wind blies trouwens de volledige fietsproef in ons nadeel. Met een gemiddelde fietssnelheid van 39 km/u kwam ik de tweede wissel in, maar ik wist in de verste verte niet hoeveel mijn voorsprong op de dichtste achtervolgers bedroeg. Achteraf bleek dat Sammie De Vriendt als tweede op 2'54" was binnengekomen, op relatief korte afstand gevolgd door Vanleene. Daarna volgden enkele Duitsers en ook Xavier De Vriendt, die ten val gekomen was.

Met deze geruststellende voorsprong (maar dat wist ik toen natuurlijk niet) vatte ik de loodzware tweede run aan. Na één kilometer begon een steile klim van ruim een kilometer: eerst 400m héél steil (tot 15% en meer), daarna een lang stuk vals plat door de industriezone boven Dreikirchen. Ik koos ervoor relatief rustig naar boven te lopen, om dan op de minder steile stukken en in de afdalingen alle registers te proberen opentrekken. Dat lukte, waardoor ik mijn gemiddelde boven de 15 km/u kon houden. In de slotkilometers kon ik - ondanks de eindeloze opeenvolging van korte, nijdige hellingen en even korte en even nijdige afdalingen - zelfs weer wat versnellen. Ik besefte dat de overwinning me niet meer kon ontglippen en na iets meer dan een uur wedstrijd kon ik mijn eerste duatlonzege ooit boeken. Wim werkte zich nog naar een tweede plaats, voor Sammie die zijn podiumplaats kon behouden.

Kaart van 2de run

Profiel van 2de run

Hartslagen en snelheden in 2de run

Vanleene

Sammie De Vriendt

Dit was zeker niet de grootste overwinning, maar een overwinning is en blijft een overwinning. En zeker in een sport als duatlon waar de zeges niet voor het rapen liggen! Bovendien merkte ik de voorbije dagen aan de media-aandacht dat een zege in gelijk welke wedstrijd nog altijd meer aanslaat dan een ereplaats in een internationale confrontatie. Spijtig, maar zo is het nu eenmaal.

Uitslag:
1. Tom Vandenbussche (BEL)            1.01.27
2. Wim Vanleene (BEL)                         (2'23")
3. Sammie De Vriendt (BEL)                 (3'43")
4. Stephan van de Weyer (GER)            (4'53")
5. Xavier De Vriendt (BEL)                   (6'00")

Rhein Zeitung

Michael Meuer und Myriam Klein siegen

Mittlerweile stand der Lokalmatador als Sieger fest, als die sechs Startgruppen das Schwimmbad verlassen hatten, die Radstrecke überwunden und die Läufe bei einsetzendem Wind hinter sich gebracht hatten. "Radfahren ist meine Paradedisziplin, ich kenne die Strecke wie meine Hosentasche. Dennoch ist die Sprintdistanz sehr hart und die Laufstrecke wirklich der Hammer", fügte Michael Meuer nach der Siegerehrung an. 

Bei den Duatlethen sicherten sich drei angereiste Belgier die Plätze auf dem Podest.

Myriam Klein auf dem Weg in die Wechselzone, um die anspruchsvolle Laufstrecke anzugehen. Die kommende Ironman-Hawaii-Teilnehmerin war ebenso erfolgreich wie der Lokalmatador Michael Meuer, der hier das Ziel durchläuft und den Triathlon klar gewinnt.

Julia Decker aus Heidenrod in Hessen gewann in Dreikirchen vor zwei Jahren den Triathlon bei den Frauen und war diesmal die schnellste Duathletin. "Ich habe unter erschwerten Bedingungen teilgenommen, aber ich brauche das, damit es mir gut geht", sagte sie drei Monate nach der Geburt ihres zweiten Kindes

Roland Arnold war als 1. Vorsitzende des SC Alemannia Dreikirchen sichtlich zufrieden: "Der familiäre Charakter soll erhalten bleiben und unser Dorffest mit Athleten eine Amateurveranstaltung bleiben."

Triathlon, Männer: 1. Michael Meuer (DBL-Team RSG Montabaur) 1:03:40 Stunden; 2. Klaus Kelter (Elkenroth) 1:09:57; 3. Torsten Dillmann (Tria-Equipe Elz) 1:10:12; 4. Carsten Dupond (Koblenz) 1:11:08; 5. Andreas Schubert-Springer, (Skills 04 Frankfurt) 1:11:41; 6. Mario Stenz (Selters) 1:12:59.

Frauen: 1. Myriam Klein (DBL-Team RSG Montabaur) 1:14:37; 2. Alexandra Stähler (Hadamar) 1:21:48; 3. Nicole Knepper (Wallmerod) 1:25:16; 4. Tamara Neuburger (LG Bambule WW) 1:31:45; 5. Michaela Schmitt (Koblenz) 1:36:18; 6. Alex Adam (Frankfurt) 1:37:11.

Duathlon, Männer: 1. Tom Vandenbusche 1:01:27; 2. Wim Vanleene 1:03:50; 3. Sammie De Vriendt (alle Belgien) 1:05:10.

Frauen: 1. Julia Decker (Heidenrod), 1:20:19; 2. Tina Rietzschel (Bonn) 1:29:20.

Beste Staffel: "Drei nach Hawaii" mit Kai Abraham, Paul Guckelsberger und Erik Haase 1:09:53 Stunden.

Von unserem Mitarbeiter

Thomas Oesterreich

Duatlon Dreikirchen

Vandaag mijn 1ste zege als duatleet geboekt. En dat in het buitenland, meer bepaald in het Duitse Dreikirchen. Geen zwaar bezette duatlon, maar een overwinning blijft een overwinning. Bovendien lagen de afstanden en het parcours mij als gegoten met 1,2 km lopen, 23 km tijdrijden en 5,7 km lopen op een loodzwaar parcours (ca. 500 hoogtemeters).

Na een stevig fietsnummer begon ik met een ruime voorsprong op mijn dichtste achtervolgers. Die marge kon ik zonder problemen vasthouden in de veeleisende 2de run. Landgenoot Wim Vanleene, met wie ik de verplaatsing maakte, werd 2de op 2'20".

Media: http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=DMF20120624_00197982

Nu even genieten!

Later meer.
Tom

Geruchtenmolen

Het begon zondag als een gerucht dat mij vanuit verschillende hoeken aangereikt werd, maar intussen is het dat niet meer. Onderstaande foto bewijst misschien niet alles, maar vertelt ons wel veel. Héél veel! Zo niet alles!

Ik mag me de winnaar van de tijdrit in de Ronde Gaumaise noemen. Alleen heeft het absoluut geen zin om daarvoor klacht in te dienen. Waterdichte bewijzen zijn er niet, zelfs deze foto kan dat niet veranderen. Bovendien is de winnaar lid van de organiserende club, ligt het voorval al bijna een week achter ons en kunnen de klassementen wat mij betreft toch niet meer aangepast worden. Raphaël Dion is in mijn ogen trouwens de oververdiende eindwinnaar. Alleen had hij na de tijdrit op vrijdagavond niet als winnaar gehuldigd mogen worden...

Tom

Ronde Gaumaise - dag 3

Zondag 17 juni:

Het moeilijkste van deze Ronde Gaumaise leek achter de rug, aangezien de weersvoorspellingen voor de slotdag er stukken beter uitzagen. Dat was echter zonder mijn maag- en darmen gerekend die 's nacht begonnen tegen te pruttelen, vermoedelijk veroorzaakt door een combinatie van de inspanningen, de gesuikerde voeding/drank en het slechte weer. Zondagochtend zag het ernaar uit dat ik in Chiny aan een mission impossible zou beginnen. De opname van voedsel verliep immers verre van ideaal, al slaagde ik er gelukkig in om voldoende vocht op te nemen.

De motivatie was helemaal niet zoals het had kunnen zijn, waardoor ik met veel twijfels aan de lastige slotrit (101 km en 1250 hoogtemeters) in en rond Chiny begon. Gelukkig voor mij bevatten de eerste vijftig kilometer geen noemenswaardige hindernissen en kon ik me rustig laten meedrijven met het peloton. De benen voelden overigens helemaal niet slecht aan. Integendeel, ik voelde me beter en rustiger dan daags voordien, al zal dat vooral met de gunstigere weersomstandigheden te maken gehad hebben.  

Intussen deden in het peloton geruchten de ronde dat ik de werkelijke winnaar van de tijdrit was. Vanuit meerdere hoeken werd mij ingefluisterd dat de winnaar tijdens zijn tijdrit bevoordeeld werd door de aanwezigheid van een motorrijder van de regionale televisie TVLux. Bewijzen zijn daar echter niet van, zodat ik hier geen conclusies uit kan trekken. Dion is een heel sterke renner die jaarlijks meer dan tien wedstrijden wint. Ik moet ervan uitgaan dat hij mij op eigen kracht geklopt heeft.

Terug naar de wedstrijd. Na een uur koers daagden de eerste hellingen op met de Côte de Rossignol (2,5 km à 3,2% - gem. 35,2 km/u) en de Côte de Suxy (1,3 km à 5,6% - gem. 26,2 km/u). Telkens kon ik zonder verzuurde benen heel gemakkelijk het toch heel stevige tempo volgen en dacht ik met heel veel zelfvertrouwen de twee plaatselijke rondes te kunnen aanvatten. Dat was echter zonder de parcoursbouwer gerekend. Die had immers het idee opgevat om de aankomststreep te leggen na een explosieve slotklim, de Côte de Chiny (1 km à 7%), vooraf gegaan door een steile, technische afdaling over een bedenkelijk wegdek. Niet meteen mijn favoriete onderdeel van de wielersport en dat werd ook meteen duidelijk bij de eerste van drie passages aan de aankomst. Zo vlot ik nog kon volgen op de eerste hellingen, zo moeizaam het ditmaal ging. Door mijn gebrek aan durf vatte ik helemaal achteraan de slotklim aan, waardoor ik veel te diep in mijn krachtenarsenaal moest tasten om daarna weer tussen de mensen te geraken.

Meteen na de eerste doortocht aan de aankomst volgde een drie kilometer lange strook vals plat omlaag, waar alles op het lint gegooid werd. Ik kon net aanpikken en voelde me best goed. Op de meteen daaropvolgende Côte de Lacuisine (klim in verschillende trappen; 4,1 km à 3%) werd er ook alweer voluit (gem. 34,2 km/u) naar boven gereden. Toen op die klim een 20-tal renners (met daarbij zowat al mijn directe tegenstrevers) afgescheiden raakte, moest ik uit mijn pijp komen. Ik kon het gat van 100m tot 25m reduceren, maar dichter raakte ik niet, ook al omdat de ploegmaten van concurrenten Englebert en Heydens mijn wiel genomen hadden. Echt helemaal in orde bleek ik dan toch ook niet te zijn.

Het bleek allemaal een maat voor niets, want na de top kwam alles weer samen. Het algemeen hoge niveau in deze Ronde Gaumaise zorgde in deze editie overduidelijk voor een gecontroleerd wedstrijdbeeld. Ik probeerde me in de voorlaatste afdaling richting slotklim vooraan in de groep der favorieten op te houden, maar eenmaal de kamikazes kwamen opzetten, verzeilde ik vlug weer in de achtergrond. Gelukkig verliep de tweede doortocht aan de aankomst een stuk minder explosief en bleef ik in strijd voor het eindpodium.

Ook in de tweede en laatste plaatselijke ronde bleef alles op een zakdoek bijeen. Een vluchtersgroepje met onder andere Bas (negende in de stand) werd met één simpele tempoversnelling op de Côte de Lacuisine tot de orde geroepen. Echte aanvallen op de leiderspositie van Raphaël Dion kwamen er niet meer, terwijl de vermoeidheid zich bij mij stilaan begon op te stapelen. Ik kon door omstandigheden te weinig vocht opnemen en ook de buik begon stilaan weer op een opgeblazen ballon te lijken. Ik probeerde de meubelen nog te redden door inname van een energiegel en na een alweer razendsnelle afdaling richting Chiny begon ik op een kilometer van de eindmeet en mét een virtuele tweede plaats in het eindklassement aan de laatste beklimming van deze Ronde Gaumaise. 

Ritwinnaar Heydens

Door die alweer moeilijke afdaling begon ik echter al met een achterstand van zowat tweehonderd meter op mijn voornaamste concurrenten. Terwijl een indrukwekkende Heydens zijn eindrush naar de ritzege inzette, probeerde ik krampachtig de meubelen te redden. Ik kon nog heel wat lijken oprapen en afgepeigerd kwam ik als laatste van een groepje over de finish gestrompeld, in de wetenschap dat ik eventueel mijn tweede plaats kwijt kon zijn. Alles zou afhangen van de onderlinge verschillen tussen de renners die voor mij eindigden.

Een uur later was de ontgoocheling behoorlijk groot. Alle (minimale) tijdsverschillen werden (logischerwijze) in rekening gebracht. Het gevolg was dat ik in het klassement van de tweede naar de achtste plaats tuimelde. Spijtig, maar anderzijds kon ik met dit soort aankomsten niet meer verwachten. Ik ben er wel zeker van dat ik mijn podiumplaats had behouden als de plaatselijke ronde bv. in omgekeerde richting was afgelegd.

Eindpodium: niet ik, wel Dion-Heydens-Englebert

Uitslag: (137 dln)
1. Michel Heydens (BEL)                                  2.22.00
2. Jean-Luc Wiesener (FRA)                             (0’07”)
3.  Erik De Niet (NED)                                          
4.  Rik Thijs (BEL)                                  
5.  Joris Cosyn (BEL)                                        (0’12”)
6.  Dirk Jonker (NED)
7.  Jeroen Noels (BEL)
8.  Rob Lokate (NED)
9.  Tom Penninckx (BEL)
10.  Kim Van Oost (BEL)
...
11. Dennis Szekely (BEL)
12. Kristof Wielfaert (BEL)

13. Richard Englebert (BEL)

15. Raphaël Dion (BEL)

23. Jonathan Henrion (BEL)                                 (0'23")

25. Enzo Mezzapesa (LUX)

41. Tom Vandenbussche (BEL)                       (0'34")

47. Bas Raas (NED)                                            (0'40")

59. Christophe Gillardin (BEL)                             (0'52")

86. Jesse Van Nieuwenhuyse (BEL)                     (8'30")

Algemeen klassement:
1. Raphaël Dion (BEL)                                    4.57.53
2. Michel Heydens (BEL)                                 (0’24”)
3. Richard Englebert (BEL)                              (0’26”)
4. Dennis Szekely (BEL)                                  (0’34”)
5. Rik Thijs (BEL)                                           (0’37”)
6. Rob Lokate (NED)                                     (0’39”)
7. Jean-Luc Wiesener (FRA)                           (0’44”)
8. Tom Vandenbussche (BEL)                     (0’45”)
9. David Leonard (FRA)                                 (0’50”)
10. Kim Van Oost (BEL)                                  (0’53”)
...
14. Kristof Wielfaert (BEL)                               (0'58")

17. Jonathan Henrion (BEL)                              (1'01")

19. Enzo Mezzapesa (LUX)                              (1'02")

20. Tom Penninckx (BEL)                                 (1'04")

23. Bas Raas (NED)                                         (1'12")

79. Jesse Van Nieuwenhuyse (BEL)                  (22'53")

Puntenklassement: 
1. Michel Heydens (BEL)                  11 ptn
2. Raphaël Dion (BEL)                      18 ptn
3. Jean-Luc Wiesener (FRA)             22 ptn
17. Tom Vandenbussche (BEL)          68 ptn

Bergklassement:
1. Kristof Wielfaert (BEL)                  36 ptn
2. Thierry Stevens (BEL)                   15 ptn
3. Dennis Szekely (BEL)                     9 ptn
7. Bas Raas (NED)                             3 ptn

Volledige uitslagen: http://www.rondegaumaise.be/reacutesultats-2012.html

Foto's:

* http://www.lavenir.net/article/detail.aspx?articleid=DMF20120617_028&pid=1576426

* http://www.rondegaumaise.be/reacutesultats-2012.html

Media: 

* http://www.dhnet.be/regions/namur-luxembourg/article/398970/boris-dion-le-recidiviste.html

* http://www.lavenir.net/article/detail.aspx?articleid=DMF20120617_028&pid=1576426

* http://www.tvlux.be/joomla/index.php/component/content/article/250/10717

Ronde Gaumaise - dag 2

Zaterdag 16 juni:

Na een wel heel korte nachtrust - vier slaapuren! - waren de weergoden ons op zaterdag een stuk minder goedgezind. Regen, wind, zelfs wat hagel, 1100 hoogtemeters in 96 km en een slotklim van vier kilometer: alle ingrediënten waren aanwezig om er een ware slijtageslag van te maken. In het verleden bleken deze weersomstandigheden niet bepaald mijn ding te zijn, maar vandaag was ik door mijn tweede plaats in het klassement genoodzaakt om alles uit de kast te halen.

Het eerste wedstrijduur – verreden onder een striemende regen – werd vooral gekleurd door een eindeloze opeenvolging van valpartijen en gevaarlijke situaties. Ik hield me uit schrik op in de verste gelederen van het peloton en verspilde daardoor uiteraard heel wat nutteloze krachten. Gelukkig kon ik de eerste valpartijen (nipt) ontwijken. Tot het peloton op de grote weg naar Croix Rouge en Virton stilviel en enkele renners besloten om - op een volkomen ongevaarlijk moment nota bene - onderuit te gaan. Ditmaal zag ik het gevaar niet meer tijdig aankomen en lag ik eveneens op de grond. Het resultaat was een beschadigde knie, maar van opgeven kon geen sprake zijn.

Ik bengelde door het natte weer voortdurend achteraan het peloton...

Op de tweede helling van de dag, de Côte de Sommethonne (2,1 km à 4,4%), werd er in een stevig tempo (27,2 km/u) omhoog gereden en begon de wedstrijd zo stilaan open te barsten. Jesse raakte door een valpartij – bergop!!! – voor hem achterop en kon geen aansluiting met het peloton meer vinden. Intussen was Gillardin, de eindwinnaar van 2010 en achtste in de stand, aan een gewaagd offensief begonnen. Hij kreeg steun van onder andere Kristof Wielfaert, die het vooral op de bergtrui gemunt had. De ploeg en andere helpers van leider Dion hielden het zaakje echter altijd onder controle.

Ikzelf begon er stilaan meer en meer in te geloven. Op de derde helling, de Côte de l'Abbaye d'Orval (4,3 km à 3,3% - gem. 31,6 km/u), kon ik in het spoor van een sterke Bas Raas naar de kop van het peloton rijden. In de daaropvolgende technische afdaling richting slotklim – intussen waren we op het plaatselijke parcours in en rond Florenville beland – verloor ik echter weer alle eerder gewonnen plaatsen door een gebrek aan durf. De laatste vier kilometers naar de finish verliepen bergop over een smal pad waarop een inhaalmanoeuvre eerder op Russische roulette leek. Deze helling – de Côte de Chameleux (4,4 km à 2,3% met op het einde stroken tot 10%) – zouden we drie keer moeten overwinnen.

Côte de Chameleux

Wielfaert in de kopgroep

Peloton op Côte de Chameleux

In het verweer op de Côte de Chameleux!

Door een hels tempo op de eerste van die drie beklimmingen werd de kopgroep met Gillardin en Wielfaert tot de orde geroepen. Hier werd het kaf definitief van het koren gescheiden en bleven nog zowat vijftig renners over. Na een tragere tweede beklimming begon ik er met nog goed tien kilometer te gaan helemaal in te geloven. Maar dan begon de echte finale, alweer onder een onophoudelijke zondvloed van regen en modder. Renners begonnen als gekken voor hun leven te rijden, met de achterliggende gedachte dat ook zij uiteraard nog een kans hadden op een prestigieuze ritzege. Er werden zodanig risico’s genomen – of ligt het aan mij? – dat ik bij het begin van de technische afdaling richting slotklim helemaal achteraan het 50-koppige peloton vertoefde, niet echt ideaal voor iemand die een eindklassement te verdedigen heeft. Ik had gelukkig nog wat overschot en eenmaal beneden in de vallei probeerde ik op alle mogelijke manieren op te schuiven. Dat lukte en ondanks het alweer opvallend hoge tempo bergop (30-35 km/u) en de smalle en beperkt geasfalteerde weg slaagde ik erin om richting top-20 op te schuiven. In de slotkilometer volgden de versnellingen elkaar op en moest ik logischerwijze de wet van de sterkste ondergaan. In de lastige laatste rechte lijn gaf ik alles om geen secondeverlies aangesmeerd te krijgen, wat nog lukte ook.

De ritzege was voor de 24-jarige Rik Thijs (Yokohama HST), eind vorig jaar nog knap zevende in de Powerman van Kasterlee en daarmee ook meteen Belgische kampioen winterduatlon lange afstand bij de beloften. Hij versloeg in een sprint met twee leider Dion, alleen al door zijn explosiviteit bergop duidelijk de sterkste man in koers. Michel Heydens werd derde op 15 seconden. Ikzelf volgde in een groep van 46 renners die spurtte voor de vierde plaats. In de stand behield ik mijn tweede plaats, al stond ik intussen 23 seconden in het krijt tegenover Dion. Mijn puntentrui moest ik uiteraard wel inleveren. 

Ritwinnaar Thijs

Na de rit in de blauwe puntentrui

Dé grote verliezer van de dag was Gillardin, die zijn aanval op het einde moest bekopen. Hij verloor ruim drie minuten en daarmee ook alle aspiraties op een mooi eindklassement.

Uitslag: (165 dln)
1. Rik Thijs (BEL)                                   2.22.00
2. Raphaël Dion (BEL)
3. Michel Heydens (BEL)                        (0'15")
4. Jean-Luc Wiesener (FRA)                   (0’20”)
5. Axel Morette (BEL)
6. Sébastien Legand (FRA)
7. Jonathan Henrion (BEL)
8. Sébastien Defosse (BEL)
9. Tom Penninckx (BEL)
10. Kim Van Oost (BEL)
...
11. Kristof Wielfaert (BEL)
14. Dennis Szekely (BEL)
15. Richard Englebert (BEL)
25. Tom Vandenbussche (BEL)
33. Enzo Mezzapesa (LUX)
37. Bas Raas (NED)
56. Christophe Gillardin (BEL)                (3'01")
86. Jesse Van Nieuwenhuyse (BEL)        (13'40")

Algemeen klassement:
1. Raphaël Dion (BEL)                           2.29.00
2. Tom Vandenbussche (BEL)            (0’23”)
3. Richard Englebert (BEL)                    (0’26”)
4. Dennis Szekely (BEL)                        (0’34”)
5. Michel Heydens (BEL)                       (0’36”)
6. David Leonard (FRA)                        (0’39”)
7. Rob Lokate (NED)                           
8. Rik Thijs (BEL)                                 (0’42”)
9. Bas Raas (NED)                               (0’44”)
10. Michel Cargnello (BEL)                   (0’46”)

Puntenklassement:
1. Raphaël Dion (BEL)                           3 ptn
2. Michel Heydens (BEL)                     10 ptn
3. Dennis Szekely (BEL)                       18 ptn
7. Tom Vandenbussche (BEL)           27 ptn 

Morgen dag 3

Ronde Gaumaise - dag 1

Vrijdag 15 juni:

Na een ruim drie uur durende autorit vanuit mijn werk in Brugge kwam ik samen met mijn vader om 18.20 aan in Saint-Vincent, een klein dorpje bij Bellefontaine waar twee jaar geleden zowel de tijdrit als de slotrit georganiseerd werd. Intussen hadden de eerste renners hun rit tegen de klok al afgewerkt. Trainer Jesse Van Nieuwenhuyse, diens broer Bregt en de sterke Nederlandse duatleet-wielrenner Bas Raas, die samen met ons in het vakantiepark La Vallée de Rabais verbleven, waren vroeger aangekomen. Ikzelf had aan organisator Sébastien Gilson gevraagd om zo laat mogelijk te starten.

180 deelnemers schreven zich in voor deze vierde editie van de Ronde Gaumaise, een 2.18-rittenkoers op de UCI-kalender. Uiteindelijk daagden er 165 op, waaronder Belgen, Nederlanders, Fransen, Luxemburgers, Duitsers en hier en daar nog een verdwaalde Brit en Italiaan. Oorspronkelijk was het de bedoeling om hetzelfde tijdritparcours als de voorbije jaren (+/- 8 km) met start en aankomst in Bellefontaine aan de deelnemers voor te schotelen, maar door wegenwerken dienden de organisatoren een alternatief te zoeken. Het werd een tijdrit van 5,7 km met start en aankomst in het nabije Saint-Vincent, gelegen op de top van een heuvel. Starten deden we aan de voet van de helling, terwijl de streep boven op de top van de Côte de Saint-Vincent lag. Een korte, maar niet te onderschatten opdracht, zeker omdat de twee laatste kilometers (40 hm) verraderlijk omhoog liepen.

De topfavoriet was zonder twijfel Raphaël Dion, kopman van de organiserende club Espace Cycle. Na een eerste, relatief eenvoudige eindzege in de eerste editie leek hij in 2010 - toen ik hier ook deelnam - na winst in zowel de tijdrit als de eerste rit in lijn op weg naar een moeiteloze eindzege, maar dat was toen zonder Christophe Gillardin, die andere streekfavoriet van Pédale Gaumaise-Team 53x12, gerekend. Gillardin koos in de slotrit al heel vroeg voor een gewaagd offensief, waar zowel Dion als ikzelf - op dat moment 3de in de stand - geen antwoord op had. In 2011 was het dan toch weer raak voor Dion. In de tijdrit toonde de mij intussen gekende Michaël Hilgers (oppermachtig winnaar van de tijdrit in Waarde in juli 2011) zich nog nipt de betere, maar in de ritten in lijn stond er geen maat op Dion, die zijn tweede eindzege in drie jaar boekte.

De eerste richttijd werd neergezet door Michel Heydens, Monegask én vriend/trainingsgezel van ene Philippe Gilbert en Thor Hushovd. Hij klokte af in 7’22”11, goed voor een gemiddelde snelheid van 46,41 km/u. Heydens werd onttroond door – jawel – Raphaël Dion, die een wel heel scherpe tijd van 7’00”71 (gem. 48,77 km/u) neerzette. Intussen was ik aan mijn opwarming begonnen en bij de derde verkenning van het parcours zette ik zonder forceren een tijd neer van 7’42”, goed voor ruim 44 km/u gemiddeld. Ik wist meteen dat het goed zat en ik zou meespelen voor de knikkers. De tijd van Dion bleef zoals verwacht bovenaan de tabellen staan, ook al kwam de 21-jarige Richard Englebert van het sterke Englebert Red-Immo dicht in de buurt met zijn 7’07”63 (gem. 47,99 km/u).

Ikzelf startte als op drie na laatste om 20.57, twee minuten na Bas die een sterke chrono (7’25”10 of 46,10 km/u) zou neerzetten en daarmee negende werd. Met de eerste kilometer vals plat naar beneden vertrok ik furieus, waardoor de snelheidsteller al vlug naar de zestig km/u ging. Aan de eerste bocht, na 1,9 km, wees mijn gemiddelde ruim 52 km/u aan en wist ik dat het goed zat. Na een kleine vier kilometer, bij het begin van de lange, gestage helling in twee trappen, bedroeg dat nog steeds 51,5 km/u. Het zou nu allemaal op de slotklim beslist moeten worden, maar een zekerheid was wel dat ik heel dicht zou komen. Bij het opdraaien van de laatste bocht, met nog 300 steilere meters te gaan, had ik een marge van 35 seconden. Maar spijtig genoeg kon ik niet meer die extra versnelling plaatsen om onder de zeven minuten af te klokken. Het werd 7’04”38. Een verre van onaardige gemiddelde snelheid van 48,35 km/u bleek niet voldoende om te winnen.

Met Dion in de groene leiderstrui

In het sportcomplex van Bellefontaine mocht ik als tweede in de rituitslag én het algemene klassement op de foto. Bovendien kwam ik in het bezit van de blauwe trui van leider in het puntenklassement, aangezien Dion daags nadien van start moest gaan in zijn groene trui van leider in het tijdsklassement.

Uitslag: (165 dln)
1. Raphaël Dion (BEL)                        7’00”71 (gem. 48,77 km/u)
2. Tom Vandenbussche (BEL)         7’04”38 (gem. 48,35 km/u)
3. Richard Englebert (BEL)                 7’07”63 (gem. 47,99 km/u)
4. Dennis Szekely (BEL)                     7’15”51 (gem. 47,12 km/u)
5. David Leonard (FRA)                     7’20”56 (gem. 46,58 km/u)
6. Rob Lokate (NED)                         7’20”70 (gem. 46,56 km/u)
7. Michel Heydens (BEL)                    7’22”11 (gem. 46,41 km/u)
8. Christophe Gillardin (BEL)               7’22”41 (gem. 46,38 km/u)
9. Bas Raas (NED)                              7’25”10 (gem. 46,10 km/u)
10. René Borst (NED)                         7’25”62 (gem. 46,05 km/u)
 ...
17. Jonathan Henrion (BEL)                 7’31”14 (gem. 45,48 km/u)
19. Enzo Mezzapesa (LUX)                 7’32”30 (gem. 45,37 km/u)
32. Kristof Wielfaert (BEL)                  7’38”82 (gem. 44,72 km/u)
37. Lars Toma (NED)                          7’41”28 (gem. 44,48 km/u)
41. Rik Thijs (BEL)                              7’42”93 (gem. 44,33 km/u)
44. Tom Penninckx (BEL)                    7’44”95 (gem. 44,13 km/u)
76. Jesse Van Nieuwenhuyse (BEL)     7’56”68 (gem. 43,05 km/u)
 

Algemeen klassement:
1. Raphaël Dion (BEL)    
2. Tom Vandenbussche (BEL)          (0’03”)
3. Richard Englebert (BEL)                  (0’07”)

Puntenklassement:
1. Raphaël Dion (BEL)                        1 ptn
2. Tom Vandenbussche (BEL)         2 ptn
3. Richard Englebert (BEL)                  3 ptn

Media: http://www.lavenir.net/article/detail.aspx?articleid=DMF20120616_003

Bas Raas: ook Nederlanders kunnen tijdrijden ;-)

Jesse

In de blauwe puntentrui samen met Bregt

--- MORGEN DAG 2 ---