Verslag Geluwe

Afgelopen zondag waren we weer klaar voor een volgende 'winterduatlon'. Jaarlijks is Geluwe de opener van het zomerseizoen, maar daar was bitter weinig van te merken. Temperaturen rond het vriespunt (en dan zwijg ik over de gevoelstemperatuur) en een snijdende noordoostenwind zorgden ervoor dat zelfs de korte sprintduatlon - waar ik aan deelnam - geen eenvoudige bedoening zou worden.

De deelnemers van de korte afstand kregen als afstanden het volgende voorgeschoteld: 2,7 km lopen, 17,7 km fietsen en 1,8 km lopen. Door de extreem lange wisselzone werden die loopkilometers wel opgedreven tot respectievelijk drie en twee kilometer. Het parcours was mij niet meer onbekend. Lopen deden we in een blokje rond de centrale as van de duatlon, fietsen (3 rondes) gebeurde telkens over de brug van de autoweg (2x per ronde) en de kasseien van de Molenhoek. Vooral de wind - die 80% van de tijd in de flank stond - zou voor een ware slijtageslag zorgen.

Ik had een degelijke trainingsperiode achter de rug tussen de duatlon in Trier (10 maart) en die in Geluwe (24 maart. Lees: ik had alles kunnen afwerken, wat tegenwoordig niet meer evident is door mijn belastend voorjaar en het uitzonderlijke, barslechte weer waarmee we deze winter geconfronteerd worden. Het enige probleem dat plots opdook, waren keelproblemen en vervolgens een verkoudheid. Dat laatste was er in Geluwe duidelijk nog niet helemaal uit, want echt denderend verliep mijn wedstrijd niet. Al in de opwarming lag mijn hartslag een stukje hoger dan normaal en vermoedde ik al datgene wat op het moment van de waarheid werkelijkheid zou worden.

Met enkele sterke lopers aan de start was de eerste run verschroeiend. Ikzelf voelde meteen dat het gevoel wel heel flets was en moest de schade beperken. Dat lukte niet echt goed, want bij de eerste wisselzone lag ik al een minuut achter op een select kopgroepje van een 10-tal tegenstanders. Ik besefte dat ik die kloof op de fiets waarschijnlijk wel zou kunnen dichtrijden, maar besefte evengoed dat wegrijden en de eventuele voorsprong verdedigen tijdens de slotrun onmogelijk zou worden.

Wat ik vermoedde, gebeurde ook. Vrij vlug kon ik - met dank aan de stormachtige wind - helemaal naar voren rijden, maar eenmaal aan de leiding zag ik nog altijd enkele mannetjes aan mijn wiel kleven. Thomas Derboven en Diederik Derijcke waren de twee die het langst konden volgen. In de slotronde bleef uiteindelijk alleen Derboven over. Na een snelle wissel begon ik met een kleine voorsprong op hem aan de korte tweede run.

Vlug herviel ik in het matige loopniveau en zag ik Derboven terugkeren én weglopen. De jonge Antwerpenaar zou deze wedstrijd verdiend op zijn naam schrijven. Bart Verkaemer en Jan Goddaer kwamen nog sterk opzetten, maar gelukkig kon ik nog vrij gemakkelijk mijn derde plaats vasthouden. Alweer een podiumplaats in een duatlon dus, maar echt tevreden was ik toch niet. Ik was liever vijfde geëindigd met een fantastisch gevoel...

In de slotkilometer kon Derijcke hetzelfde doen.

Aan de andere kant moet ik echt niet klagen. Ik ben een van de weinigen die de voorbije maanden alles perfect heeft kunnen uitvoeren, in tegenstelling tot veel andere duatleten die daar door omstandigheden niet in geslaagd zijn. Deze week (en ook volgende week) heb ik twee lastige trainingsweken.. Van maandag tot donderdag verblijf ik met Ruben Van Canneyt in Anseremme (Dinant) voor een vierdaagse ministage. Bedoeling is om er volume en kwaliteit te combineren.

Volgende wedstrijd wordt Eschweiler, net over de Duitse grens bij Aachen. Het wordt meteen ook de eerste duatlon van 2013 met de tijdritfiets. Ook de Belgen Jochen Neyrinck en Jan Meysmans zullen er van de partij zijn. De week ervoor rijd ik ook een wielerwedstrijd als training. In principe wordt dat Eeklo.

Tot de volgende!
Tom

3de in Geluwe

Vandaag 3de geëindigd op de korte afstand in Geluwe. Overdreven gelukkig ben ik daar niet mee, want ik had geen goed gevoel. De verkoudheid van begin deze week is nog niet volledig uit mijn lijf. Spijtig, maar het is pas over een maand dat ik 100% gezond moet zijn. Nu eerst de broodnodige rust terugvinden en daarna vooruit kijken naar wat komt...

Later meer!
Tom

Duatlon Geluwe

Hallo allemaal

Zondag wordt het West-Vlaamse duatlonseizoen geopend met een organisatie van mijn eigen TTI. Ik zal echter niet op de kwartafstand starten, want - eerlijk gezegd - is daar voor mij persoonlijk nog weinig duatlon aan. Met 18 loop- tegenover 37 fietskilometers lijken de onderlinge verhoudingen me niet echt gerespecteerd, ook al is dat vooral het gevolg van wegenwerken. Hoe dan ook blijft een kwartduatlon waarin gestayerd mag worden, voor mij een mission impossible.

Gevolg is dat ik in de sprintduatlon start, die anderhalf uur voordien betwist zal worden. Afstanden zijn als volgt: 2,7 km lopen (3 rondes), 17,7 km fietsen (3 rondes) en 1,8 km lopen (2 rondes). Elke fietsronde moeten we de kasseiklim van de Molenhoek over. Door de - alweer! - moeilijke weersomstandigheden zal ook deze korte duatlon een wel heel lastige bedoening worden.

Hopelijk moet de wedstrijd niet afgelast worden, want morgen wordt er nog een serieus pakje sneeuw voorspeld. Duimen maar...

Voornaamste deelnemers aan de wedstrijd op de korte afstand zijn Sander Heemeryck, Jan Goddaer, Bart Verkaemer, Wim Vanleene, Diederik Derijcke, Wouter Devalet en Thijs Vanhee,

Meer info: KLIK

Tom

Verslag Trier

Hallo allemaal

Ook afgelopen weekend was het weer een drukte van jewelste, want ditmaal stond een buitenlandse wedstrijd op het programma. Met de 6de editie van de Internationaler Trierer BMW-Cloppenburg Cross-Duathlon was dat evenmin een simpele opdracht. Over 10 loop- en 25 mountainbikekilometers kregen de deelnemers maarliefst 1030 hoogtemeters voorgeschoteld. Niet evident en de moeilijke klimatologische omstandigheden maakten het er uiteraard niet makkelijker op.

Zaterdag zag het er nochtans veelbelovend uit. Samen met Squadra SJF-teamgenoot Joeri Deleebeeck was ik in de namiddag richting het gezellige stadje in het Duitse Eifelgebergte gereden, goed voor een autoreis van een kleine vier uur. Terwijl het onderweg in de Hoge Venen spookachtig zwart zag, werden we in Trier op onze wenken bediend. Ruim tien graden en een net niet ontluikend lentezonnetje. Bedoeling was om nog een uur los te rijden op het fietsparcours van de duatlon, gevolgd door een korte loslooptraining. Meteen werden we met onze neus op de feiten gedrukt. Eén rondje van 6,4 km telde zomaar eventjes 233 hoogtemeters. In werkelijkheid was de opdracht heel eenvoudig: eerst klimmen over een vaak moeilijk lopend grintpad, vervolgens dalen en ten slotte nog een korte, nijdige klim naar de start- en aankomstzone. Ook het loopparcours namen we al fietsend eenmaal onder de loep. Opvallende vaststelling: een steile trappenklim in de laatste 500 meter zou ongetwijfeld voor slachtoffers zorgen. Mijn benen voelden - ondanks de zware wedstrijd- en trainingsperiode - goed aan, zodat ik met veel vertrouwen uitkeek naar de racedag op zondag. Ik besefte dat winst er in dit deelnemersveld niet inzat, maar stiekem hoopte ik toch op een dichte ereplaats.

Overnachten deden we in Haus Maurianne, een klein hotelletje in Euren op zowat vier km van het stadscentrum van Trier. Een onverwachte maar leuke bijkomstigheid was de aanwezigheid van een pizzeria naast ons hotel. Ideaal om na onze korte training de innerlijke mens weer te versterken. 's Ochtends volgde een uitgebreid ontbijt in het hotel en tegen 10.30 zetten we koers richting de startplaats aan de voet van de Kockelsberg, die we vier keer zouden moeten overwinnen.

Ik had vooraf besloten om er een heel uitgebreide opwarming van te maken, ondanks de almaar toenemende bewolking. Al vlug begon het te regenen en af te koelen tot een drietal graden, maar uiteindelijk zouden we de volledige duatlon in droge omstandigheden afwerken. Ikzelf haspelde voor de wedstrijd drie rondjes af, waarvan eentje aan een goed tempo. Rondetijd: 16'43", met een klimtijd van 9'33. Twee tijden om te onthouden.

kaart run

profiel run

Om 13.30 trokken we met een kleine honderd deelnemers van start voor wat een race op het scherp van de snee zou worden. Mijn loopstart was zoals gewoonlijk minder explosief dan het overgrote deel van mijn tegenstanders, maar al vlug vond ik het juiste ritme en nestelde ik me in het spoor van de eerste vrouw. Later bleek het om Franziska Scheffler te gaan. En dat is niemand minder dan de regerende Duitse triatlonkampioene op de kwartafstand en eind september 2012 achtste op haar eerste wereldkampioenschap in het Franse Nancy. Zij zou hier 32ste (en 1ste vrouw) eindigen, wat op een absoluut vrouwonvriendelijk parcours als een heel sterke prestatie mag worden beschouwd.

Op het overzichtelijke loopparcours - bestaande uit twee rondes van 2,45 km - kreeg ik een goed overzicht op de situatie in wedstrijd. Ik stelde vast dat de koplopers met ruim anderhalve minuut de wisselzone zouden inlopen. Ikzelf kwam als 24ste binnen, na 18'17", op een goeie minuut van de top tien. Alles was nog mogelijk, maar dan zou ik op de fiets serieus uit mijn pijp moeten komen. Zoals verwacht waren het topfavorieten Andreas Theobald, Felix Schumann en Thorsten Langer die vooraan de dienst uitmaakten. 

kaart fietsronde

profiel fietsparcours

Meteen na de eerste wissel moesten we voor de eerste keer de Kockelsberg omhoog. Dit was - zoals ik zelf voorzien had - het moeilijkste moment van mijn wedstrijd. Op zo'n moment moet je even de anaerobe grenzen van je lichaam kunnen opzoeken, iets wat mij net minder goed ligt. Op de top van de eerste klim was ik al een tiental plaatsen opgeschoven, maar op dat moment zat het gevoel nog niet echt super. Ik verwachtte dat - net zoals tijdens mijn opwarming - pas te vinden vanaf het begin van de tweede beklimming. Dat gebeurde ook en halverwege de Kockelsberg kietelde ik aan de top tien.

Plots gebeurde echter iets wat ik in de verste verte niet verwacht had. Mijn voorste derailleur begon tegen te pruttelen en bij het schakelen van grote naar kleine versnelling - en omgekeerd - liep het helemaal fout. Ik moest van de fiets en het duurde naar mijn goesting veel te lang vooraleer ik weer kon vertrekken. In eerste instantie dacht ik te moeten opgeven, maar gelukkig kon ik weer voortrijden, al moest dat vanaf nu met een ronkende ketting gebeuren. In de verte zag ik de sterk fietsende Paul Bentner als een gek tekeer gaan. Op de top van de Kockelsberg had ik nog altijd mijn ritme niet gevonden en in de daaropvolgende afdaling leek ik wel stil te staan. Als extraatje sprong mijn ketting ook nog eens twee keer van mijn voorste tandwielen, al kon ik dit euvel gelukkig al fietsend herstellen. We waren halverwege wedstrijd gekomen en mijn situatie zag er niet bepaald schitterend uit. In de tweede fietsronde had ik niemand ingehaald, terwijl er tijdens mijn oponthoud minstens vijf opponenten voorbijgereden waren. Spijtig genoeg was ook dan het ergste leed nog niet geleden.

Bij het aansnijden van de derde ronde moesten we vanuit de startzone een klein maar steil heuveltje op, om de klim naar de Kockelsberg aan te vatten. Daarbij vond mijn fiets het blijkbaar weer noodzakelijk om nog maar eens tegen te pruttelen. Ik moest weer van de fiets en bij het afstappen kwam ik - waarschijnlijk puur uit woede - nog eens ten val. De Luxemburger Dany Papi, die ik nog maar net achter me had gelaten, keek eens raar toen hij mijn gefrustreerde blik zag. Straks zou ik hem voor de derde keer in deze race moeten inhalen en achterlaten. Ditmaal had ik het gevoel dat mijn oponthoud langer duurde dan de eerste keer, vooral omdat ik mijn handschoenen eerst moest uitdoen en mijn ketting voortdurend weer naar de kleine plateau sprong. Uiteindelijk lukte het mij om de ketting toch op het grootste tandwiel te houden en ik besloot om vanaf dan niet meer te schakelen. Het zou zo moeten gebeuren. Op mijn Garmin-gegevens bleek achteraf dat ik twee keer 50 à 60 seconden had stilgestaan...

Wonder boven wonder, maar ondanks alle miserie begon ik me eindelijk in mijn sas te voelen. De klim ging nu almaar vlotter - ook al moest ik me ook bergop behelpen op mijn grootste kamwiel en bleef de derailleur lastig doen - en vooral op het laatste stuk bergop kon ik een flinke hap van mijn opgelopen achterstand goedmaken. De onderlinge tijdsverschillen waren in dit stadium van de race echter niet gering, waardoor ik mikpunten mankeerde. Na zowat 1u05' mountainbiken/sukkelen (10de fietstijd) - deel dit door vier en vergelijk het met mijn beste rondetijd van tijdens de opwarming... - kwam ik als 13de in de race de tweede en laatste wisselzone in.

En ook de tweede run verliep heel vlot. Ik vond meteen een aanvaardbaar ritme en liep voortdurend tegen de 16 km/u. Door de niet te onderschatten trappenklim viel dit terug naar een goeie 15 km/u, maar klagen kon ik daarmee zeker niet. Op het einde van mijn eerste loopronde werd ik ingehaald door landgenoot (en Belgisch biatlonkampioen) Thorsten Langer, die aan zijn laatste wedstrijdmeters bezig was. Hij liep amper sneller dan mij, wat ook bleek uit onze tweede looptijd. Ik kon zonder problemen mijn plaats behouden, liep een voor mijn doen ferme tweede run (19'23", 15de tijd)) en eindigde zo - weliswaar ontgoocheld - 13de. Hier had duidelijk meer ingezeten, al wist ik op het moment van mijn finish nog niet hoeveel meer er had ingezeten. Tijdens je eigen wedstrijd is het heel moeilijk om de onderlinge waardeverhoudingen goed in te schatten. 

hartslagen (rood) - snelheid (blauw) - hoogte (groen)

idem als hierboven maar volgens tijd - let goed op de blauwe piekjes naar onderen

Bij nazicht van de fiets achteraf bleek mijn voorderailleur verschoven te zijn, wat het geluid van de ketting verklaart. Waarschijnlijk zal de definitieve afstelling bij Giant niet zo nauwkeurig gebeurd zijn. Een andere reden kan ik momenteel niet bedenken.

Nog even mijn rondetijden op de fiets:

- ronde 1: 15'34" (klim: 8'37")

- ronde 2: 16'36" (klim: 9'24")

- ronde 3: 16'38" (klim: 9'25")

- ronde 4: 15'50" (klim: 8'40")

Meer uitleg nodig? (twee keer even "vlug" als 's ochtends tijdens de verkenning)

Joeri eindigde 28ste, wat verre van slecht was. De uitslag van deze wedstrijd zegt namelijk (meer dan) voldoende. Opvallend ook: veel jonge gasten in de uitslag. Logisch, want deze wedstrijd was het Duits kampioenschap crossduatlon voor studenten. Theobald won daarin voor Hoyden, Veith, Hönle en Zenke.

1. Felix Schumann (GER) - deze WEBSITE zegt voldoende

2. Andreas Theobald (GER) - 19-jarige plaatselijke favoriet van Tri-Post Trier / regerend vice-Duits beloftekampioen berglopen én crossduatlon

3. Thorsten Langer (BEL) - 41-jarige biatleet (langlaufen) uit Recht en meervoudig nationaal kampioen in die discipline / gereputeerd duatleet, vooral op zware (MTB-)omlopen / won in het verleden al eens de Trierer Cross-Duathlon / meer info: KLIK

4. Lars Erik Fricke (GER) - veelvuldig winnaar van du- en triatlons, vooral offroad / in 2012 vierde op Duits kampioenschap crossduatlon in Kraichgau

5. Erik Vliegen (BEL) - won in het verleden al de Eifeler Crossduathlon in Schleiden / eindigde vorig jaar nog tweede in Bütgenbach na Langer / specialist van het nijdige offroadwerk / ook als triatleet trekt hij zijn plan, zo werd hij vorige zomer 3de in de lastige Vulkan-Cross-Triathlon (1,5-32-10) in het ... Eifelgebergte

6. Simon Hoyden (GER) - sterke loper uit Bochum / meer info: KLIK

7. Paul Bentner (LUX) - sterke fietser, deze LINK zegt alvast voldoende

8. Sebastian Veith (GER) - voormalig zwemmer en nu triatleet die als belofte 21ste werd op het WK

9. Sammy Schu (GER) - in 2012 werd hij door zijn zege in Güdingen kampioen van de regio Saarland, vooral met dank aan zijn loopkwaliteiten / meer info: KLIK

10. Guillaume Hansen (LUX) - officier in het leger die regelmatig mooie uitslagen behaalt, zoals een 4de stek in Mamer

11. Philipp Werland (GER) - plaatselijke duatleet - vooral sterk als loper - die regelmatig mooie ereplaatsen behaalt

12. Hannes Wolpert (GER) - triatleet die regelmatig zijn wedstrijd wint

13. Tom Vandenbussche (BEL) 

14. Veit Hönle (GER) - 20-jarige du- en triatleet uit Badem-Württemberg die tot de toppers van zijn generatie mag worden gerekend

15. Dany Papi (LUX) - behaalde in oktober 2012 nog brons op het Luxemburgse kampioenschap marathon

16. Julian Zenke (GER) - loper en specialist van de steeple / meer info: KLIK

17. Lucas Alt (GER) - triatleet die in 2008 zilver behaalde op het EK crosstriatlon voor beloften in Hameland

18. Hakan Bo Nilsson (LUX) - ex-wielrenner die van 2006 tot en met 2010 voor het continentale Differdange uitkwam en mooie successen boekte (o.a. ritzege in Rhône-Alpes Isère Tour) / meer info: KLIK

19. Christophe Maurer (FRA) - eindigde vorig jaar nog 9de op het WK duatlon voor masters (H40) in Nancy / 

20. Tom Krier (LUX) - jonge, sterke loper die du- en triatlon combineert

Achteraf gezien had ik tussen plaatsen 5 en 7 kunnen eindigen. Maar goed...

Zo zie je maar dat sport soms heel relatief kan zijn. In Trier presteerde ik stukken beter dan een week eerder in Chièvres, maar bij het grote publiek slaat een overwinning natuurlijk meer aan dan een nietszeggende 13de plaats. Het belangrijkste is echter dat ik een heel goed gevoel overhoud aan deze wedstrijd, een ervaring die ik meeneem naar de volgende doelen van 2013.

Volgende wedstrijd: sprintduatlon Geluwe met 2,7 km lopen, 17,7 km fietsen (stayeren toegelaten) en 1,8 km lopen. Aan de kwartduatlon weiger ik deel te nemen, aangezien ik weiger een verhouding van 18 loop- en 37 fietskilometers als duatlon te beschouwen.

Tot de volgende

Tom

Trier

Ik werd vandaag 13de in Trier. Ik had een heel goeie dag, maar verloor door mechanische pech behoorlijk wat tijd op de fiets. Vermoedelijk was ik zonder die pech tussen plaats 5 en 7 geëindigd.

Later meer.

Tom

Verslag duatlon Chièvres

Afgelopen zondag was ik van de partij in het Henegouwse Irchonwelz - een klein dorpje in de rand van het grotere en gekende Ath - voor de eerste duatlonorganisatie van Endurance Team Chièvres. Sinds 1994 organiseren zij jaarlijks de Raid des Tailleurs de Pierre, een loodzware wedstrijd waarbij ploegen van twee atleten samen drie disciplines moeten afwerken: 13 km traillopen, 30 km mountainbiken en ten slotte 5 km Run & Bike. Organisator Thomas Loquet - niet toevallig zelf een van de betere traillopers in België - besliste om er dit jaar ook een duatlon over hetzelfde traject aan toe te voegen. Concreet betekende dit voor de duatleten: 13 km traillopen, 30 km mountainbiken en nogmaals 5 km traillopen op hetzelfde parcours als de Run en Bike. Zware kost, dat werd het zeker! 

Ikzelf was het seizoen heel goed gestart met twee bemoedigende loopprestaties en een sterke eerste winterduatlon van het seizoen, bekroond met twee tweede plaatsen en een derde stek. Na afloop van Jurbise - exact drie weken voor Chièvres - volgden alleen maar zware trainingsweken met een combinatie van duur, kracht en intensiteit. Februari en maart zijn voor mij traditioneel de moeilijkste maanden, want het is in deze periode dat ik mijn seizoen moet 'maken'. Lees: tot in de puntjes voorbereiden. Zo ook de week voor Ath. Zaterdag wielerkoers als weerstands- en snelheidsprikkel, zondag lange loopintervallen, maandag krachtblokken, dinsdag loopintervallen, woensdag fietsintervallen en donderdag tempoloop. Haast allemaal in combinatie met herstel- en/of duurtrainingen en met de weersomstandigheden van de afgelopen weken geen sinecure. Wat duidelijk werd: er is een groot verschil tussen de Tom van 2012 en die van 2013. Vorig jaar vocht ik in deze periode met enorme vermoeidheidsverschijnselen, nu kan ik de schade beperken. Lees: ik kan mijn trainingen afwerken zoals het hoort. Nog even doorbijten en dan kan ik over enkele maanden de vruchten daarvan plukken.

Thomas Loquet en zijn maats kregen voor hun eerste duatlon geen topdeelnemersveld aan de start. Verre van zelfs. Een logisch gevolg van het tijdstip en de lastigheidsgraad van deze wedstrijd. Voor de meeste atleten is dit parcours op dit tijdstip van het seizoen not done. En als ik helemaal rechtuit mag zijn: er zijn maar heel weinig duatleten die dit parcours simpelweg aankunnen. Het traject dat Loquet had  uitgetekend, was dan ook niet van de poes. Integendeel. Eerst een dikke 13 km lopen over paadjes waarvan je nooit weet of je er heelhuids door kan raken. Vervolgens een mountainbikeparcours dat er door de relatieve droogte van de voorbije weken nog enigszins berijdbaar bij lag. En ten slotte nog een stevige tweede run, hoofdzakelijk over het begintraject van het eerste loopgedeelte. Watjes waren in Chièvres duidelijk niet gewenst.

Mijn wedstrijd begon slecht, nog voor het startschot gegeven was. Vrijdagavond had ik - om mijn recente verjaardag te vieren - voor dichte familie gekookt. Een heerlijk pastagerechtje. Alleen, de currysaus die bij dat recept hoort, ligt mij maar deels. Ikzelf ben er verzot op, mijn maag blijkbaar iets minder. Vorig jaar in de Ronde Gaumaise had ik er ook al last van en verloor vooral daardoor mijn tweede plaats in het eindklassement. Ik wist het en toch maakte ik de fout om het weer te doen. Gevolg: zaterdag, zondag en zelfs maandag sukkelde ik met een tegenpruttelende maag. Tja...

Terug naar de wedstrijd. Met een belabberd gevoel trok ik in de veel te vroege zondagochtend - start van de wedstrijd was om 9 uur - richting Chièvres. De benen voelden zeker niet slecht aan, maar echt enthousiast was ik toch ook niet. Na een al even belabberde opwarming begon ik samen met mijn tegenstrevers aan een - voor deze tijd van het jaar - heel lange wedstrijd, vergelijkbaar met een individuele tijdrit over zowat 100 km.

Run 1

Topfavoriet Tim Vijverman en Bart Rosseels waren de twee beste lopers aan de start. Vooral Tim trok in het begin hard van leer, maar uiteindelijk zouden ze praktisch samen de eerste wisselzone bereiken. Ikzelf hield me tijdens de openingskilometers in het spoor van een andere outsider, Thibault Carion, maar die zakte later compleet door het ijs. Ook bij mij zag het er lange tijd niet goed uit. Tussen km 2 en 8 leek het wel alsof ik aan de grond genageld was. Ik had het gevoel geen poot vooruit te raken en zag almaar meer rivalen van mij weglopen. Op mijn Garmin-Forerunner zag ik mijn snelheid zakken naar een schamele 13,5 km/u, al viel dat lagere gemiddelde grotendeels te verklaren door het moeilijk beloopbare parcours. Tim Vijverman zou in de eerste run uiteindelijk iets meer dan 15 km/u lopen. Ikzelf kon door een bemoedigend slotstuk nog aan 13,9 km/u komen. De feiten bleven echter dramatisch: ik mocht met ruim zes minuten achterstand op Tim de fiets op. Een onmogelijke opdracht om dat nog goed te maken.

Fietsparcours

Eenmaal de fiets op vond ik meteen een goed gevoel. Geen verzuring na een eerste run waarin ik - vermoedelijk juist omwille van mijn maagproblemen - niet tot het uiterste ging en daardoor extra krachten spaarde voor het vervolg van de race. Aan de andere kant moet ik me afvragen of ik nog even rap gefietst en gelopen (2de run) had als ik in de eerste run wel voluit had kunnen lopen...
De realiteit was echter dat ik al vlug enkele plaatsen kon opschuiven en ik halverwege in derde positie lag. Alleen Vijverman en een op dat moment onbekende atleet reden nog voor me uit. Laatstgenoemde - na afloop bleek het om Fabrice Van Espen te gaan - was er op een vijftal km van de tweede wisselzone aan voor de moeite. Heel bizar was dat ik tijdens het laatste deel van het fietsnummer vergezeld werd door een motard van de organisatie. Op dat moment ging ik er namelijk nog steeds van uit dat Tim voorop reed en ik me in tweede positie bevond.

Run 2

Bij het binnenrijden van het fietspark zag ik echter Tim met zijn fiets aan de hand wandelen, mij toeroepend dat ik nog zou winnen. Ik wist niet goed wat me overkwam, ook al omdat de wisselzone wel heel slecht uitgezet was. Niemand die vooraf wist waar er in- en uitgereden moest worden. Maar goed... gelukkig was er Squadra-ploegmaat Joeri Deleebeeck - zelf overtuigend winnaar op de korte afstand - die me kon zeggen waar ik moest lopen en me tijdens de tweede run ook grotendeels kon vergezellen met zijn mountainbike. Gevolg was een aanvaardbare looptijd (20.12), goed voor een vijfde tijd. Na 2u28'20" kwam ik dan ook als winnaar van deze wedstrijd over de streep.

Nog enkele weetjes:
- Tim Vijverman had tijdens het fietsgedeelte een afslag gemist en kwam daardoor veel te vroeg de wisselzone ingereden. Tim werd gediskwalificeerd. Logisch, maar eigenlijk had hij moeten winnen. Feit is alleszins dat de bepijling op het parcours beter kon. Ikzelf reed en liep slechts één keer mis, maar gelukkig voor mij kwam ik telkens weer op het juiste parcours terecht.
- Meteen na afloop van mijn race bleek ik plots dan toch niet gewonnen te hebben. Ene Axel Mathy was gefinisht na 2u26'30" en stond op de officieuze uitslag voor mij gerangschikt. Alleen: ik had die jongen in het begin van het fietsnummer ingehaald en meteen achtergelaten. Gelukkig besefte Axel dat zelf ook en kwamen we - na vergelijking van onze kilometergegevens - tot de conclusie dat ook hij niet het volledige traject had afgelegd. Ik telde 29,8 km, hij slechts 28,1 km. In de officiële uitslag werd hij tweede geplaatst, op drie seconden van mij. Maar eigenlijk hoort hij daar niet thuis. Regels zijn regels, toch?

Gelukkig voor mij kwam alles nog in orde en kon ik zo mijn eerste duatlonzege van het seizoen boeken. Dat ik daarvoor de pech van iemand anders nodig had, doet er niet toe. Dat ik door mijn eigen schuld niet over mijn volle krachten beschikte evenmin. Iedereen uit het du- en triatlonwereld weet hoe moeilijk het is om dit soort wedstrijden te winnen. Over een jaar is er trouwens geen haan die nog kraait naar die bijkomstige details.

Nazicht van de uitslag leert mij trouwens dat ik de beste fietstijd klokte voor Eric Delchevalerie en Victor Richard. Die eerste was al uitstekend op dreef in Jurbise, maar kende toen pech. De tweede werd vorig jaar 8ste in La Gileppe en 2de in Malonne, na een intense strijd met Thorsten Langer. Opvallend in de top tien is ook de aanwezigheid van voormalige collega-wielrenner Philippe Pratte. Bij de junioren was Pratte een van van de toppers van mijn generatie, maar enkele jaren later hield hij het voor bekeken.

Komend weekend trek ik met Joeri Deleebeeck naar het Duitse Eifelgebergte, voor de niet te onderschatten winterduatlon van Trier. 5 km lopen, 25 km mountainbiken en 5 km lopen met onderweg een kleine 1000 hoogtemeters, dat zal ongetwijfeld voor slachtoffers zorgen. Zeker als de weersvoorspellingen voor zondag - met de terugkeer van kou, regen en misschien zelfs sneeuw - waarheid worden. Ook het deelnemersveld zal een stuk kwalitatiever zijn, met de onvermijdbare Thorsten Langer en een heel klad sterke Duitsers, aangevuld met de Luxemburgse kampioenen Christopher Bernard en mogelijks ook Paolo Goncalves. Na een alweer veeleisende trainingsweek zal ik normaal niet over de volle frisheid beschikken, maar ik zal er toch alles aan doen om zo sterk mogelijk voor de dag te komen.

Info over de zesde editie van de Internationaler Trierer BMW-Cloppenburg X-Cross-Duathlon: LINK

Tom

Winst in Chièvres

Vandaag de eerste - en hopelijk niet laatste - duatlonzege van 2013 geboekt. Ik had wel een beetje meeval, want normaal had de met pech uitgevallen Tim Vijverman moeten winnen. Het werd een loodzware bedoening, want ikzelf kwam pas na 2u28' over de streep. Een kleine 'Powerman' dus. Vooral het loopparcours - uitgetekend door trailspecialist Thomas Loquet - was loodzwaar.

Echt genieten van deze winst kan ik niet, want door een persoonlijke fout kreeg ik sinds vrijdagavond (alweer) af te rekenen met maagproblemen. Daardoor presteerde ik vooral in het begin van de wedstrijd op een ondermaats niveau. Laat ons hopen dat ik hier eindelijk eens uit leer. Hoe dan ook blijft voeding een belangrijk en teer werkpunt voor mij.

Later meer.

Tom

Chièvres (Ath)

Hallo

Zondag is het tijd voor een volgende winterduatlon. In de buurt van Chièvres (Ath) wordt voor de eerste keer een run-bike-run voor individuelen georganiseerd. De wedstrijd bestaat al jaren in de vorm van een Raid, een wedstrijd waarbij twee atleten samen moeten lopen (trail), mountainbiken en nogmaals lopen. Ditmaal kreeg organisator Thomas Loquet - een van de betere traillopers in België - het lumineuze idee om ook een duatlon te voorzien.

We krijgen de volgende afstanden voorgeschoteld: 13 km lopen (trail), 30 km mountainbiken en 5 km lopen. Voor mij is dit format niet bepaald in mijn voordeel, aangezien de eerste run mijn slechtste punt is. Groot favoriet wordt ongetwijfeld TTI-ploegmaat Tim Vijverman. In Jurbise liet ik hem achter mij, ditmaal wordt het een stuk complexer. Anderzijds, als er iemand anders moet winnen, dan toch liefst Tim ;-)

Andere namen om in de gaten te houden: Thibault Carion, Eric Delchevalerie, Joel Claisse en in principe ook Alain De Munter. Geen topdeelnemersveld dus, maar in dit type wedstrijd op dit tijdstip van het jaar lijkt mij dat sowieso een onmogelijk doel voor een organisator.

Meer info op: WEBSITE

Tom