Chilham Castle Duathlon

Vandaag sloot ik mijn seizoen af met een tweede plaats in de Chilham Castle Duathlon nabij Canterbury, Groot-Brittannië. Een prachtig land om duatlonwedstrijden af te werken. Het gaat er altijd eerlijk aan toe en de parcours zijn er meestal op mijn lijf geschreven. Bovendien is het helemaal niet zo'n verre verplaatsing en is de bootovertocht tussen Calais en Dover altijd eens de moeite waard.

Ik was met veel ambities naar mijn grote najaarsdoel getrokken, maar achteraf moet ik gewoon eerlijk toegeven dat die dichtste ereplaats het hoogst haalbare was. Ik werkte een bijzonder sterk tijdritnummer van 40 km af, vergelijkbaar met mijn betere niveau van 2013, maar in de twee loodzware runs (de eerste van 10,4 km, de tweede van 5,2 km) op een sterk heuvelend en glibberig modderparcours was de Zwitser Stephan Wenk een paar maatjes te groot. De naar Groot-Brittannië uitgeweken Australiër David Irvine, vorig jaar nog winnaar van deze wedstrijd, vervolledigde het podium. Ter info: Wenk heeft op de 10 km een besttijd onder de 30 minuten, behoorde enkele jaren geleden tot de absolute wereldtop duatlon op de korte afstand en richtte zich de voorbije jaren vooral op het zogenaamde berglopen, waarin hij tot de nationale ploeg van Zwitserland behoort.

Ik ben blij dat ik op deze manier mijn seizoen kan afsluiten. Nu is het even tijd om de batterijen op te laden.

In de loop van de komende weken plaats ik hier nog een korte terugblik op het voorbije seizoen.

Tom

Uitslag: LINK
Blog winnaar: LINK

Red Rock Challenge

Gisteren eindigde ik op de 4de plaats in de Red Rock Challenge in het Luxemburgse Belvaux. Het ging om een atypische crossduatlon: eerst 22 km mountainbiken, vervolgens 10 km traillopen en nogmaals 18 km mountainbiken. Op het bij momenten héél technische fietsparcours kwam ik duidelijk te kort tegen de specialisten, maar ik houd een goed gevoel over aan deze race.

De zege ging naar de Franse specialist Romaric Delepine, wereldkampioen Xterra in zijn age group. Tweede was zijn landgenoot Arnaud Taurelle, derde de ons welbekende Luxemburger Paul Bentner. Joeri Deleebeeck werd net na mij vijfde.

Volgende week zondag sluit ik het seizoen af met de Castle Duathlon in Canterbury: 10 km lopen, 42 km tijdrijden en 5 km lopen.

Verslag Moorsele en Ailly-sur-Noye

KOPPELTIJDRIT MOORSELE

Zondag waren Hans Van den Buverie en ikzelf aan het werk in de koppeltijdrit in Moorsele. Voor ons beiden was het de laatste race van het jaar tegen de klok. Moorsele, een dorp in het zuiden van de provincie West-Vlaanderen, was voor het derde jaar op rij het decor van een strijd tussen de beste (recreatieve) tijdrijders uit de streek. 

Hans en ik stonden met ambitie aan de start, want het parcours en de weersomstandigheden leenden zich tot een snelle tijd en hoog gemiddelde. Bedoeling was om de eerder opgedane ervaring (Oostkamp, Damme en Torhout) in het koppeltijdrijden nog wat te verfijnen, iets wat ook aardig lukte. Zo werd bijvoorbeeld afgesproken om langere kopbeurten op zich te nemen en zo minder snel van elkaar over te nemen. 

De motor kwam na een behouden start in het centrum van Moorsele vlug op gang en zou niet meer stilvallen. De laatste ronde was de snelste en finaal (20,5 km) werd afgeklokt in een tijd van 25'51", goed voor een gemiddelde snelheid van 48 km per uur. Een bijzonder tevreden gevoel overheerste na afloop, want Hans kon via zijn vermogensmeter vaststellen dat zijn gemiddeld vermogen 370 watt bedroeg. Toen hij op kop reed schommelde Hans' vermogen zo voortdurend tussen de 410 en 420 watt. Een bemoedigende vaststelling, want dat was duidelijk nog een stukje sterker dan tijdens de vorige koppeltijdritten.

Winst leek een zekerheid, maar omstreeks kwart na zes 's avonds kwam het bericht dat we met één luttele seconde geklopt waren, nota bene door het organiserende duo dat zelf ook deelnam en amper een maand geleden in Geel nog een stuk trager fietste. We begrepen het niet en al vlug kwamen vanuit verschillende hoeken - lees: alle neutrale toeschouwers - signalen dat het winnende duo op het parcours was gezien met drie begeleidende motards.

Om een lang verhaal kort te maken: het winnende duo schrapte zichzelf twee dagen na hun eigen tijdrit - en na de vele negatieve reacties op Facebook - uit de uitslag. We wonnen de koppeltijdrit uiteindelijk voor het duo Bart Kuypers-Fréderic Vantomme en Olivier Cardoen-Kenneth Vandendriessche. Op naar 2015 voor een nieuw en nog uitdagender tijdritseizoen.

Uitslag: LINK

ZELINE XTERRA DUATHLON AILLY-SUR-NOYE (FRA)

Maar voor ik in wintermodus ga, wil ik nog enkele duatlons meepikken, aangezien ik er in het voorjaar enkele moest schrappen. Daags na Moorsele was dat al het geval met de Zéline Xterra Duathlon van Ailly-sur-Noye, een dorpje in Picardië op goed een uur rijden van de Belgisch-Franse grens. De start werd al om 9 uur 's ochtends gegeven, waardoor ik om half zes vanuit Roeselare was vertrokken om op zijn minst het fietsparcours te kunnen verkennen. Door een bizar auto-ongeluk vlak voor mij - de politie vond de bestuurder niet meer terug - verloor ik ruim een uur en was ik maar net op tijd om de start te halen.

De wedstrijd bestond uit 2 km lopen rond een meer, twee fietsrondes van 10 km op de mountainbike en ten slotte nog eens diezelfde ronde van 10 km maar dan wel al lopend. Na een eerste run aan 16 km per uur begon ik vol goede moed aan het onbekende fietsgedeelte. Was dat even een afknapper... Je kon bijna nergens voorbijsteken en waar het wel kon, moest je een technische stoot uithalen. Niet bepaald mijn favoriete bezigheid en dus besefte ik al vlug dat het nog een lange race zou worden. En net toen ik op een beter lopende strook vals plat omhoog op stoom leek te komen, miste ik een afslag, omdat de renner voor mij verkeerd was gereden en ik alleen hem in het vizier hield... Bovendien maakte ik ook nog eens fout om met koerspedalen te starten, terwijl we op dat parcours veel te vaak voet aan grond moesten zetten. Op de fiets zou ik - hoe raar het ook klinkt - zeven minuten verliezen op de latere winnaar.

De tweede fietsronde verliep iets beter en ik besefte dat het geen zin had om te forceren en me beter nog wat te sparen voor de loodzware tweede run. Dat bleek de juiste keuze, want ik had overschot en kon nog een 41'er uit de benen schudden en op die manier meerdere lijken oprapen. Finaal was dat net niet goed genoeg voor de zesde plaats, maar op dit parcours was ik al blij ongehavend en met een goed gevoel te finishen. Deze race was niet mijn ding, maar is wel een absolute aanrader voor de echte mountainbikeliefhebber.

Uitslag: LINK

Den Halven van Damme

Ik ben vandaag als 4de geëindigd in de langeafstandsduatlon van Damme. Vorige jaar won ik na een extreem slechte dag deze wedstrijd, maar nu was er uiteraard een veel sterkere bezetting. Ook de triatlon kreeg een heel mooie opkomst, waardoor het niveau erg hoog lag. Ik begon samen met Dennis Devriendt, die de triatlon zou winnen, in tweede positie algemeen te lopen (een eindje na de ongenaakbare Seppe Odeyn), maar toen was het vooral schade beperken. Dat lukte behoorlijk, maar ik werd nog ingehaald en voorbijgelopen door Ben Verlinden en Wim Laloo.

Grt
Tom

111 Salzkammergut

Zondag ben ik 6de geworden in de 111-triatlon van Salzkammergut, geanimeerd door een woeste zee, een striemende regen, een gevoelstemperatuur die amper boven het vriespunt lag en een dozijn onderkoelde atleten. 

Ik word echter NIET in de uitslag opgenomen vanwege mijn eerste "rode kaart" ooit. Reden: ik nam in de laatste wisselzone een fles sportdrank van 33 cl mee om in de slotrun op te drinken, maar voelde al vlug dat ik het niet nodig zou hebben. Bij het opdraaien van de klim (na o.a. 0,5 km) vroeg ik aan de seingeefster of ik het daar mocht achterlaten, maar bij de volgende doorkomst kreeg ik van de Oostenrijkse referee - met een hautaine grijns erbovenop - een rode kaart. Na enkele discussies én vooral op aandringen van organisatie en supporters (die even verbaasd waren als mij) toch mijn loopnummer afgewerkt, gefinisht en dus ook mijn plaats behouden. 

Foto's Geel

Gevuld tijdritweekend

Even een heel kort bericht, want komende nacht vertrek ik voor een weekje naar het hopelijk zonnige(re) zuiden van Frankrijk.

Het voorbije weekend was er eentje met vier tijdritten: zaterdag de individuele en ploegentijdrit in Geel, vandaag hetzelfde duo in De Goede Herder bij Torhout.

Een korte terugblik:
- individuele tijdrit in Geel (13,3 km): 2de na Hans Van den Buverie. Top drie voor Speedmaster met een 3de plaats voor Bas Canoy.

- ploegentijdrit in Geel (22,3 km): 2de met het Speedmaster TT Team na een enorm sterke prestatie, maar een ongestructureerd en te traag begin deed ons de das om.

- individuele tijdrit in Torhout (6,6 km): 1ste in een nieuw wedstrijdrecord.

- ploegentijdrit in Torhout (19,5) 1ste met het Speedmaster TT Team na een heel solide race.

Op naar de volgende race, hét grote doel: de 111 van Salzkammergut.

Grt
Tom

Tijdrit Neerpelt

Het plan was om dit weekend een cyclosportieve in het Centraal Massief te rijden, maar ik zag het niet zitten om die lange verplaatsing op mijn eentje te maken. Het enige alternatief was een tijdrit in Neerpelt over 12,4 km. Een verre trip voor zo'n korte wedstrijd... Het leuke daarentegen was dat ook nieuwelingen, juniores en beloften op hetzelfde parcours in actie kwamen ter gelegenheid van de nationale testtijdrit.

Het weer laat het in België spijtig genoeg al een tijdje afweten en je moet al een blinde zijn om niet te zien dat ik daar absoluut geen voorstander van ben. Een trauma zou ik het niet noemen, eerder een altijd terugkerend probleem dat mij al parten speelt van toen ik me nog officieel 'coureur' mocht noemen.

En regenen, dat deed het in Neerpelt. Alleen tijdens de tijdrit bleef het droog. Enig minpunt: de wegen lagen er nog nat én vuil bij. Niet bepaald mijn specialiteit, zeker omdat het eerste gedeelte - zo'n 6 km - gekruid was met meer bochten dan stroken rechtdoor. Gevolg: een belabberd gemiddelde van 42,5 à 43 km per uur. Ik liet de moed niet zakken en wist dat het mooiste stuk nog moest komen. Zo kon ik mijn snelheid nog opdrijven naar 45 km per uur, goed voor een eindtijd van 16'27". Net voldoende voor winst, zo bleek achteraf. Dieter Meeus en Svenne Vangoethem vervolledigden het podium, beiden weliswaar op luttele seconden achterstand.

Een kleine vergelijking met de tijden van de testtijdrit leert me dat ik het nog zo slecht niet gedaan heb...

Op naar de volgende, hopelijk in droge omstandigheden...

Tom

La Gileppe

Gisteren stond er nog eens een duatlon op Belgisch grondgebied op mijn programma: La Gileppe. Eén van de mooiste, zoniet dé mooiste van het hele land. Spijtig genoeg wel geen ideaal format voor mij met eerst een 5 km lange run, gevolgd door amper 24 km fietsen door de Hoge Venen. Afsluiten deden we met nog eens 2,5 km lopen. Ik had van deze wedstrijd een doel gemaakt en dus wilde ik er het maximum uithalen. Dat lukte uiteindelijk ook met een 3de plaats na een ongenaakbare Seppe Odeyn (de voorbije maand vice-Belgisch kamioen op zowel de kwart- als de lange afstand) en Axel Van Liefferinge.

De eerste run verliep niet zoals ik gehoopt had. Ik liep niet slecht, maar het was zeker niet om over naar huis te spreken. Als 16de na 18'46" mocht ik de fiets op. Door de hevige regenval van de nacht ervoor lag het parcours er niet goed bij. Vooral op het eerste, kronkelende stuk van 7 km langs het stuwmeer was het voortdurend opletten geblazen om in de bochten niet ten val te komen. Ik kon wel concurrenten inhalen en achter me laten, maar echt vlot ging het niet. Eenmaal op de klim was dat wel het geval en zo kon ik stelselmatig opschuiven. Een superdag had ik niet, maar slecht was het zeker niet. Verre van zelfs. Eerst kon ik halverwege de klim de Fransman Julien Marcq, een sterke du-en triatleet die later na lekke band moest opgeven, oprapen en op de grote weg richting Baraque Michel zag ik de derde, Paul Bara, voor me uitrijden. Op de top had ik hem te pakken en in het dalende stuk naar Jalhay liet ik hem vlug achter me. In de verte zag ik Van Liefferinge als stipje voor me uitrijden en na een stevige afdaling (met enkele explosieve klimstroken ertussen) had ik ook hem te pakken bij het ingaan van de tweede wisselzone. Met z'n tweeën begonnen we aan het afsluitende looponderdeel...

Axel was uiteraard een maatje te groot en ik was al blij dat mijn concurrenten (Bara, Fabrice Van Espen, Bart Verkaemer, Christophe Baïolet) voor de derde plaats een stevige achterstand hadden opgelopen. Probleemloos kon ik zo mijn stek behouden en mijn doel bereiken. Bovendien werkte ik mijn tweede run een stuk sneller af dan de eerste, een teken dat ik na de zware stage in de bergen nog niet 100 procent fit aan de start was verschenen.

Uitslag: LINK

Stage + tijdrit Oostende

De voorbije twee weken was er geen Krant van West-Vlaanderen en konden we allemaal genieten van een vakantieperiode. Ikzelf trok naar jaarlijkse gewoonte naar de bergen en kende er een perfecte trainingsperiode. Het was zoals altijd genieten van de nabijheid van prachtige landschappen die je in België niet vindt.

Daags na de terugreis trok ik zondag al naar Oostende voor de Eandis Tijdrit, een wedstrijd waaraan ik in 2011 ook al eens deelnam. Toen werd ik met vermoeide benen vijfde, daags na de tijdrit en duatlon van La Gileppe. De voorbije twee jaar koos ik telkens voor de combinatie Powerman Geel-Powerman Weyer, twee wedstrijden die ik in 2014 bewust aan me laat voorbij gaan. Bewust, omdat het verleden heeft aangetoond dat het mij niet lukt(e) om na Geel voldoende te recupereren en een mooi tweede seizoensdeel af te werken. Mijn lichaam heeft het blijkbaar enorm moeilijk om de warmte te verdragen...

Ondanks de zware trainingsperiode trok ik met een aangenaam gevoel naar Oostende. Vanaf het startschot voelde ik me ook meteen goed in mijn sas en kon ik een stevig tempo ontwikkelen. Aan het eerste keerpunt - het parcours bestond uit twee ronden van een kleine 12 kilometer, waarbij je elke ronde halverwege een keerpunt rond een kegel had - zag ik dat mijn gemiddelde snelheid 48,6 km/u bedroeg. Door het keerpunt en de daaropvolgende tegen- en zijwind daalde dat uiteraard weer een stuk, maar ik had het gevoel met een gemiddelde van 46 km/u aan mijn tweede ronde te kunnen beginnen. Zekerheid daarover zal ik echter nooit hebben, want na zeven km kwam mijn zadel plots los. Een probleem, want zo bleven er maar twee mogelijkheden meer over:

- op de punt van mijn zadel gaan zitten
- op het uiterste achterste van mijn zadel gaan zitten

Ik koos voor het laatste, want de eerste optie bleek onmogelijk haalbaar. Ik schoot simpelweg door en kwam met mijn achterste op mijn kader terecht. Ik kon alleen maar proberen een zo groot mogelijk verzet rond te krijgen, zodat ik zo weinig mogelijk bewoog. Ik kende een enorm verval en werkte mijn tweede ronde 1'10" trager af.

Finaal bleek dat nog goed voor een derde plaats. Gelukkig bleef de overwinning binnen het Speedmaster TT-team. Hans Van den Buverie won - het zou anders ongetwijfeld weer op een secondestrijd uitgedraaid zijn, Filip Speybrouck was een mooie tweede. Frederik Backelandt eindigde samen met mij op een gedeelde derde stek.

Eerstvolgende uitdaging: de lastige (non drafting) duatlon van La Gileppe, eentje waar ik nog een serieus appeltje mee te pellen heb...

Enkele foto's van Oostende:

Stage

Komende nacht vertrek ik voor twee weken met vakantie naar het buitenland: enkele dagen Zuid-Duitsland, gevolgd door een passage in de Dolomieten en vervolgens nog het oostelijke én westelijke deel rond het Gardameer. Het wordt een echte stage, maar zoiets voelt natuurlijk eerder aan als vakantie...
De conditie is goed en de opbouw naar de competitiemaanden augustus-september-oktober verloopt prima. Daags na mijn terugkeer uit het buitenland neem ik alvast deel aan de tijdrit in Oostende, waar ik in 2011 ook al eens deelnam.

Tot de volgende
Tom

Damme Trio Classic

Hallo

Zaterdag eindigden Hans en ik op de 5de plaats in de Damme Trio Classic. Normaal had ook Frederik Backelandt meegereden, maar hij zag het na een eerdere zware val en gezien de voorspelde regen logischerwijze niet zitten om te starten.

De regen was ook van de partij tot ... een klein uur voor onze start. De weg leek helemaal droog te liggen, maar zeker voelde ik me niet. We startten goed, maar moesten na ongeveer vier km vol in de remmen, omdat een bestelwagen zich doodleuk in een scherpe bocht had geplaatst. We moesten er via de graskant/gracht voorbij en dat kostte te veel krachten voor zo'n korte, explosieve opdracht.

Bovendien was mijn bochtentechniek zaterdag heel slecht - ik moest toch mijn eigen traditie van rampzalige wedstrijden in 'slecht' weer in stand houden - en zo verloren we nog meer kostbare tijd. Het gevoel was nochtans niet slecht, verre van zelfs...

De komende vier weken ben ik nog amper in België en is het tijd om stevig door te trainen en nog iets van de nazomer te maken.

Grt
Tom

Duatlon Dreikirchen

Ik won gisteren voor het derde jaar op rij de duatlon in het Duitse Dreikirchen. Er was geen tegenstand en dus werd het vooral een strijd met mezelf (en een klein beetje ook met de triatleten, die tegelijkertijd hun wedstrijd afwerkten). Daarnaast was het vooral een heel aangenaam weekend, want we waren andermaal de gast bij de voorzitter van de organiserende club.

Nu even gas terugnemen en vervolgens opbouwen naar het tweede deel (of is het al het derde?) van dit seizoen.

Grt
Tom

111 La Roche

Vandaag was het dan eindelijk zover: mijn eerste triatlon ooit. Intussen is het exact een jaar geleden dat ik mijn eerste zwemtraining (crawl) ooit afwerkte. Sindsdien stond er elke week een basistraining in het water op mijn schema. Niets speciaals, want het was vooral de bedoeling om mijn fiets- en loopniveau stabiel te houden en vooral oververmoeidheid te vermijden.

Eerst was het de bedoeling om vorig jaar in september al mijn eerste 111-triatlon (1 km zwemmen, 100 km fietsen en 10 km lopen) af te werken, maar na een slopend seizoen met vijf langeafstandswedstrijden kon ik me niet meer opladen voor een zesde in Bilzen.

Dan maar La Roche-en-Ardenne, waar ik deze ochtend om 8.30 uur met ruim 300 collega-atleten in het stuwmeer van Nisramont op gang getrokken werd. Zoals verwacht verloor ik veel tijd in die ene zwemkilometer, ietsje meer zelfs dan ik vooraf gehoopt had. Aan de andere kant: het was Axel Zeebroek die zijn voornaamste concurrenten ook al meteen anderhalve minuut aan de broek smeerde...

Uiteindelijk kon ik met 8 à 10 minuten achterstand (uitslag zag ik nog niet...) de fiets op voor ruim 95 km op de tijdritfiets. Daarin zeven serieuze beklimmingen: de klim vanuit het stuwmeer die ons na 9,5 km tot aan de tweede wisselzone voerde. Daar wachtte ons echter eerst nog drie grote ronden van 28,5 km met telkens de beklimmingen van de Col d'Haussire (de lastigste klim in België, naar 't schijnt...) en de Côte de Samrée.

Ik vond meteen het juiste ritme en na één grote ronde (38 km) kreeg ik te horen dat ik al was opgeschoven naar de 25ste plaats. Vanaf dan ging het opschuiven een stuk moeizamer. De tegenstand was niet van de poes, maar dat wist ik al voor de start natuurlijk. Op het einde van de tweede grote ronde, bij het buitenrijden van Samrée, riep Niels Vandenbroele me toe dat er heel wat rivalen net voor ons uitreden en een toptienplaats voor mij nog zeker mogelijk was.

Ik had echter al heel wat krachten verspild in mijn lange achtervolging, iets wat ik in de derde ronde stilaan begon te voelen... Die werkte ik drie minuten (!) minder snel af dan de eerste, voor mezelf een teken dat de absolute topconditie er (nog) niet is. (Hoewel ik momenteel zeker niet slecht ben :-)) Ik kreeg Wout Moreel en (zo bleek later) Jaryd De Mooij (mijn vroegere ploegmaat bij Daikin in 2005 en 2006) in het zicht, maar ik had het moeilijk om de kloof te overbruggen. Helemaal op het einde lukte het dan toch, waardoor ik als 8ste (maar dat wist ik op dat moment niet) aan de slotrun kon beginnen.

Enkele concurrenten zaten mij echter op de hielen en hoewel ik een goed ritme kon vinden, was ik een vogel voor de kat. Ik kon wel Jaryd, die last had van krampen, achter me laten. Hij zou 13de worden en net na mij eindigen. De zege ging naar een imponerende Axel Zeebroek voor Timothy Van Houtem en Yeray Luxem. Wouter Vander Mast en Seppe Odeyn vervolledigden de top vijf.

Volgende week zondag: duatlon in Dreikirchen.

Grt
Tom

Winst in triotriatlon Beernem

Vandaag stond de triotriatlon in Beernem op het programma. Dries Demeulenaere nam net als vorig jaar in Oedelem het zwemgedeelte (1 km) voor zijn rekening, ik moest 43 km met de tijdritfiets afleggen en Tom Meire mocht nog 10 km lopen. Door de gebrekkige tegenstand werd het een heel eenvoudige overwinning met 17 minuten voorsprong.

Ikzelf legde de 43 km af in exact een uur, iets wat gezien de soms linke omloop niet zo slecht was. Ik ging ook niet voluit. Er zit kracht in de benen, maar de topconditie van vorig jaar op dit moment is er niet.

Grt
Tom

Tijdrit Oostkamp

Gisteren was er de vijfde Putterstijdrit in Oostkamp. Ik had niet de superbenen van de voorbije twee edities, maar gelukkig had mijn grootste concurrent die ook niet en kon ik voor de derde opeenvolgende keer winnen. Als je dan ook nog eens de koppeltijdrit met die grootste concurrent mag betwisten, is het natuurlijk logisch dat er nog een tweede zege bijkomt...

Het was bovendien mijn eerste wedstrijd in het Speedmaster-tijdritpak van Bioracer en de tijdrithelm van Lazer. Prachtig!

Uitslagen: LINK

Tijdrit Dudzele

Na acht weken stond ik nog eens echt aan de start van een wedstrijd: de individuele tijdrit in Dudzele. In 2011 had ik hier ook al eens deelgenomen en toen eindigde ik als tweede na Rudi De Boelpaep. Met relatief weinig zelfvertrouwen stond ik ditmaal aan de start, door de mindere periode in april en begin mei.Op training voelde ik wel dat het stilaan weer de goede kant op ging.

Tot mijn verbazing viel het echter heel goed mee. Al in de opwarming had ik een enorm goed gevoel en wist ik dat er een scherpe tijd mogelijk was. Dat bleek ook te kloppen, want met een eindtijd van 20'55" over 15,8 km haalde ik een gemiddelde snelheid van 45,3 km/u. Op het parcours met een achttal serieuze bochten niet evident. Ik wist dat het voor de overwinning spannend zou worden en dat werd het ook. Hans Van den Buverie, niet toevallig mijn ploegmaat bij het Speedmaster TT Team, strandde op amper negen seconden. Daarna volgden de plaatselijke belofterenner Damon Devriendt, Filip Speybrouck en Bart Kuypers.

Conclusie: het menselijk lichaam is soms een raar wezen.

Tom

Even geen wedstrijden

Even vlug:

Ik geef verstek voor zowel de tijdrit in Zelzate als de duatlon in Tsjechië. Het heeft momenteel weinig zin om ergens in competitie te verschijnen als niet alles goed zit. Fysiek lijkt er geen onoverkomelijk probleem, maar iemand die zijn job én zijn sport op niveau wil uitoefenen, moet kunnen terugvallen op een perfecte structuur en die is er bij mij niet. Nooit geweest en de voorbije weken is dat plots heel duidelijk geworden. Ik heb nu slechts één opdracht, wel niet van de minste: voor structuur zorgen!

Spijtig, want het gevoel op stage was weer prima. Maar zoals iedereen wel weet is het hoofd minstens even belangrijk...

Grt
Tom

Weer en route...

Hallo allemaal

Ik ben net terug thuis van een 10-daagse trainingsstage in Frankrijk. Na een moeilijke week - met de opgave op het PK tijdrijden - bleek dat de ideale gelegenheid om de batterijen even op te laden.

Ik had het misschien wat onderschat: de combinatie van mijn werk - als wielerjournalist had ik de drukste periode van het jaar - en hobby. Bovendien had ik me ook nog eens een half jaar lang verdiept in de KW Challenge, de Paris-Roubaix van Krant van West-Vlaanderen die ik uittekende, en was het tijd om even stoom af te laten. Ik wilde me te veel bewijzen en uiteindelijk draaide het helemaal verkeerd uit. Aan de conditie lag het niet, wel aan een spijtige samenloop van omstandigheden.

Het weekje in de zonnige en warme (en winderige!) Provence was ideaal om het juiste gevoel in de benen terug te vinden. Samen met trainer Jesse Van Nieuwenhuyse, zijn broer Bregt en een andere atleet (Toon Mathieu) konden we zonder zorgen alle fiets-, loop- en zwemtrainingen afwerken. Meer moest dat niet zijn om vast te stellen dat ik een prima winter achter de rug heb en ik met vertrouwen kan uitkijken naar de komende wedstrijden.

Op zondag(ochtend) 4 mei rijd ik de individuele tijdrit in Zelzate. Zes dagen later ben ik op uitnodiging aan de slag in de Krusnoman in het Tsjechische Kliny, waar ik net als vorig jaar deelneem aan de plaatselijke langeafstandsduatlon. Dit jaar geldt deze wedstrijd ook als nationaal kampioenschap, weliswaar ook open voor buitenlandse duatleten.

Nu even goed recupereren en hopelijk nog enkele miniprocentjes verbeteren, zodat we een mooi vervolg kunnen breien aan een nu al geslaagd voorseizoen.

Tom

-----------

Enkele foto's van de stage

PK tijdrijden duurde 5 km...

Hallo

Dinsdag was ik aan de slag op het PK tijdrijden voor elite zonder contract. 't Is te zeggen: dat was toch de bedoeling. Na vijf km gaf ik er echter al meteen de brui aan. Leeg gevoel... En intussen zit ik op het randje van een serieuze verkoudheid, spijtig genoeg net voor mijn weekje vakantie.

We hebben weer een heel goede les geleerd: een mens is geen machine en een wielerjournalist in de drukste werkperiode van het jaar nog veel minder...

Of ik zondag in Sézanne start, is voorlopig een groot vraagteken, maar de kansen slinken elke minuut. Ik zal al blij zijn als ik op een deftige en aangename manier van mijn week in de Provence kan genieten, want ook dat baart me zorgen.

Tom

Tweede zege

Tweede doel, tweede zege... Winst in de non drafting-duatlon in het Britse Goodwood.

Afgelopen weekend trok ik samen met Pascal Vanaudenaerde en zijn dochter Lies naar de streek van Portsmouth (Zuid-Engeland) voor de Goodwood Duathlon, een non drafting-wedstrijd op het (in Engeland) befaamde motocircuit van Goodwood. Op het rondje van 4 km moesten we achtereenvolgens een ronde lopen, tien ronden fietsen en twee ronden lopen. In totaal was dit goed voor een duatlon van 4 - 40 - 8, iets wat we in België eigenlijk niet kennen.

Gezien mijn kwaliteiten (sterk fietsnummer en een stabiele tweede run) en gebreken (matige eerste run) is dit type duatlon ideaal voor mij. Alleen is het heel jammer dat ik daarvoor altijd naar een ander land moet reizen... Na de crossduatlon in Jurbise in februari (waar ik voor de eerste keer een duatlon in een rechtstreeks duel naar mijn hand kon zetten) was dit het tweede (tussen)doel van dit seizoen. Toch bleef ik vooraf in het ongewisse, aangezien de kwaliteit van het deelnemersveld mij onbekend was.

Na een goeie eerste run onder overslagpols (16 km/u) begon ik met frisse benen aan het fietsgedeelte. Ik kwam na twee ronden aan de leiding en kon mijn voorsprong stelselmatig uitbouwen. Door de forse wind in de open vlaktes werd het een doodeerlijke tijdritduatlon (één tegen één) en kon ik met een geruststellende voorsprong de tweede run aanvatten.

Eerst had ik het wat moeilijk, maar in het tweede deel kon ik mijn tempo optrekken tot 3'50"/km, wat voor mijn doen echt goed was/is. Aan de meet hield ik ruim een minuut over op mijn dichtste belager, de Brit Ant Gritton, een sterke loper uit de streek die ook regelmatig duatlons wint. 

Mijn reisgezel Pascal Vanaudenaerde bewees dat zijn hoge gemiddeldes in de tijdritten geen toeval zijn en werd mooi vijfde en tweede 40-plusse. Het glooiende traject in Engeland toonde grote gelijkenissen met dat van de duatlon in Ruddervoorde, waar hij vorig jaar nog de derde fietstijd neerzette...

Uitslag: LINK
Verslag: LINK
Filmpje (Lies Vanaudenaerde): LINK

Tom

Trier

Bij deze een kort verslagje...

Ik trok voor het tweede jaar op rij naar Trier voor de jaarlijkse crossduatlon op het loodzware maar wondermooie parcours op en rond de Kockelsberg. Ik wist maar al te goed dat de omloop in het Eifelgebergte mij - door de aaneenschakeling van explosief bergop en technisch bergaf - niet op het lijf geschreven was, maar dit type wedstrijden heb ik nu eenmaal (brood)nodig om nog dat extra tikkeltje sterker te worden.

Bovendien waren we weersomstandigheden (meer dan) perfect en konden we er een zalig weekendje uit van maken. Zaterdag stond er een parcoursverkenning gepland, zondag om 13.30 uur was het wedstrijd. De ingrediënten waren bekend: 5 km lopen (2 ronden) met elke toer de fameuze trappenklim, gevolgd door een tergend lang stuk vals plat naar de aankomstzone, daarna 25 km mountainbiken (4 ronden) met elke ronde de ruim twee km lange Kockelsberg, een onregelmatige klim met pieken tot +20%, en ten slotte nog een afsluitende run van 5 km (2 ronden) over hetzelfde traject.

De drie sterksten in de race (Schumann, Theobald en Pschebizin) waren buiten categorie, maar dat lijkt me niet onlogisch: Schumann is bijvoorbeeld de regerende Duitse kampioen crossduatlon en meervoudig medaillist op de internationale XTerra-kampioenschappen. Theobald is vice-Duits kampioen en Pschebizin telt al wat meer lentes, maar zijn erelijst is indrukwekkend.

Daarachter lag de strijd open en na een mooie eerste run (13de) begon ik er meer en meer in te geloven. Op de klim vlotte het goed (telkens tot 30" sneller dan vorig jaar), maar bergaf had ik problemen met mijn versnellingsapparaat. Niet met het schakelen, wel met mijn ketting die op de hobbelige stroken van mijn blad "vloog". Vervelend en met als uiteindelijke gevolg dat ik na een tijd besloot om op mijn kleine plateau bergaf te rijden. Niet ideaal natuurlijk. Ik verloor kostbare tijd en na een sterke tweede run (8ste tijd!) besefte ik dat ik in die afdalingen een héél dichte ereplaats (4de?) had verloren. Toen de vierde in de uitslag over de aankomst liep, was ik immers ook al halfweg de slotronde op de sintelpiste...

Spijtig, maar ik kan zeker tevreden terugblikken. Op vlak van materiaal kan ik duidelijk nog heel wat progressie boeken :-)
Achteraf gezien lag het niveau ook echt wel hoog. Lars Erik Fricke was enkele maanden geleden nog goed voor brons op het Duits kampioen crossduatlon en finishte als zesde slechts een half minuutje voor mij...

Uitslag: LINK

Volgende uitdaging: de non drafting duatlon (4 - 40 - 8) op het motocircuit van Goodwood, in de streek van Portsmouth, Zuid-Engeland.

Tom