Hallo allemaal
Het is niet van mijn gewoonte, maar het is hier wel een heel lange tijd erg stil gebleven. Dat had zo zijn redenen. Hieronder volgt een update van de voorbije maanden.
Op zondag 19 oktober werkte ik mijn laatste race van het seizoen af, een non drafting duatlon in het Engelse Canterbury. Gezien de omstandigheden van de maanden ervoor werkte ik een heel sterke wedstrijd af en miste ik de zege alleen maar door de aanwezigheid van een Zwitser van wereldniveau. Mijn loopniveau was goed en mijn vermogen op de fiets toonde weer gelijkenissen met het vermogen van 2013.
Het was een prima afsluiter van een seizoen dat - al bij al - nog heel goed was meegevallen. Ik kende één erg moeilijke periode in de maand april, een gevolg van verschillende factoren waarin ik onmogelijk een goed evenwicht kon vinden: me willen bewijzen op mijn werk, me willen bewijzen als sporter, de dagelijkse (veel te lange) autoverplaatsingen tussen woonplaats Assebroek en mijn werk in Roeselare en ten slotte ook de verbouwingswerken in Assebroek, waardoor mijn ouders en ik maandenlang zelfs niet over een keuken konden beschikken.
Ik kon me echter herpakken - zo verhuisde ik intussen naar Roeselare, wat voor een aanzienlijke verbetering in tijdsbesteding zorgt - en werkte enkele goede wedstrijden af, ook al voelde ik me in mei en juni niet bepaald schitterend. In juli verdween ik enkele weken uit competitie, zodat ik me goed kon voorbereiden op de maanden september en oktober. Dat lukte ook, maar er was één klein probleempje dat me sinds de derde week van juli parten speelde. In de Noord-Italiaanse bergen kreeg ik plots last van een heel lichte, bijna verwaarloosbare pijn in mijn rechterbovenbeen. Zou het dan toch kunnen: ik die een blessure had opgelopen? In die 21 jaar van intensief sporten was dat nog nooit het geval geweest.
Het was een heel bizar gevoel. Ik kon perfect blijven trainen, maar voelde de pijn geregeld opkomen. Ik besloot om de duatlon van La Gileppe af te wachten. Ik finishte er als derde en besloot om nog wat te wachten. Meer zelfs, de pijn ging even weg. Maar kwam even snel weer terug. Net voor de start van de langeafstandsduatlon in Damme moest ik voor de eerste keer een pijnstiller nemen. Drie dagen later liet ik een echografie nemen. Niets te zien. Ook meerdere massages hielpen niet.
Ik werkte mijn laatste duatlons van het seizoen af. Uitermate fris, omdat ik door de pijn - ik nam alleen een pijnstiller voor de wedstrijden - nog amper aan trainen toe kwam. Daarna zou ik twee weken volledig rusten. Die moeilijk detecteerbare pijn (quadriceps? hamstring?) zou dan wel verdwijnen, dachten we. Niet dus. Stilaan beseften we dat er meer aan de hand was. Mijn slaappatroon werd tijdens mijn rustperiode nog veel slechter, in die mate dat ik vooral 's nachts op vaste momenten wakker werd door hevige pijnscheuten en pas na inname van Dafalgan weer kon slapen. Niet zo prettig.
Jesse raadde me aan om meteen een afspraak te maken bij dokter Rousseaux in het Gentse (Oostakker). Hij - "de pitbull die nooit afgeeft" - zou mijn probleem zeker kunnen oplossen. Op vrijdag 14 november mocht ik na wekenlang geduldig wachten bij hem op consultatie. Rousseaux stelde me allerlei vragen en schreef drie mogelijke oorzaken op een blad, waarmee ik op dinsdag 18 november allerlei scans (CT, bot, enz.) moest laten nemen. Nog eens drie dagen later, op vrijdag 21 november, kende ik het verdict. "Ga eerst zitten", waarschuwde Rousseaux. me "Je hebt een gezwel in je been, maar het is goedaardig." En wat nu? "Waarschijnlijk een operatie. Je spieren zullen opengesneden moeten worden. Herstelperiode? Reken toch maar op een half jaar." En de oorzaak? "Pech." Even slikken...
Ik werd doorverwezen naar professor Jan Victor. Hij zou me opereren. Op vrijdag 28 november ging ik op consultatie in Brugge, drie dagen later in het UZ in Gent waar hij diensthoofd orthopedie is. Er werden nogmaals beelden van mijn been genomen. Intussen kende ik ook de naam van het fameuze gezwel: een osteoïd osteoom, een goedaardige bottumor. Belangrijkste kenmerken: hevige, nachtelijke pijnen + het reageert erg goed op aspirine... Op dat moment ging men nog altijd uit van een operatie, waarbij men de tumor zou wegsnijden en voor alle zekerheid ook een bepaalde veiligheidsmarge daarrond zou wegnemen.
Diezelfde avond, maandag 1 december, belde Victor me op. Hij had met enkele andere specialisten overlegd. Ik had geluk. Professor Defreyne stelde voor om niet aan die zware operatie te beginnen, wel om de tumor met behulp van een lasersonde (ablatie) weg te branden. Mijn herstelperiode zou aanzienlijk ingekort worden. Een enorme opluchting, want de maand november was niet meteen de leukste periode uit mijn leven. Dafalgan werkt immers maar enkele uren, waardoor ik na een tijdje een groot slaaptekort begon op te bouwen. Het bizarre aan de hele situatie was dat ik me nog het best voelde als ik ... aan het sporten was.
Op woensdag 10 december werd na overleg met professor Defreyne definitief beslist om voor de lasersonde te gaan. 98 procent kans op slagen, dat kon ik niet laten liggen. Bovendien zou ik volgens hem na afloop van de operatie, ondanks de volledige narcose, meteen weer kunnen trainen. Ik geloofde er niet veel van, maar had nu wel weer een doel. Die week ontdekte ik per toeval ook dat ik bij inname van Ibuprofen wél een uur of zeven, acht kon blijven doorslapen. Een serieuze verbetering, want stilaan voelde ik me weer mens worden.
De ingreep vond plaats op donderdag 8 januari, gisteren dus. Alles lijkt goed te zijn verlopen, al zullen we dat pas zeker weten als de pijn niet meer terugkomt. Momenteel heb ik nog wat last van de wonde aan de achterkant van mijn rechterbovenbeen, een gevolg van de sonde die men gebruikte om de tumor weg te branden.
Stilaan kan ik weer vooruit kijken. Hopelijk kan ik in de loop van volgende week weer trainen. Over de conditie kan ik alleszins niet klagen. De situatie was de voorbije maanden verre van ideaal, maar ik ben op uitzondering van enkele minidipjes altijd bezig gebleven. Meer zelfs, ik trainde in december meer uren dan de voorbije jaren, ook al beperkte ik me tot duursessies.
Momenteel is het nog niet duidelijk waar en wanneer ik mijn seizoen zal opstarten. Ik ga ervan uit dat de tweede helft van maart een realistisch doel is. Maar dat zien we dan nog wel. Eerst mijn lichaam weer volledig fit krijgen...
Bij deze wil ik zeker ook alle mensen bedanken die mij het voorbije jaar op een of andere manier geholpen of gesteund hebben. Laat het nu maar een fantastisch 2015 worden!
Tot de volgende
Tom
