Eislek Man

Beter laat dan nooit... een (kort) verslag van mijn deelname aan de Eislek Man in Luxemburg.

Het was mijn bedoeling om in september twee halve triatlons af te werken, maar uiteindelijk werden het twee duatlons. Ook in Luxemburg werd het zwemgedeelte immers afgelast, ditmaal door een bacterie in het water. Gevolg: een eerste run over 5 km tussen Bavigne en Lultzhausen, vervolgens 90 km op de tijdritfiets naar Clervaux en ten slotte nogmaals 21 km lopen in en rond Clervaux.

Mijn wedstrijd valt kort samen te vatten: een correcte eerste run op reserve, waarna ik op de fiets naar de leiding reed (voor François Reding en Pieterjan Penne), dat iets te enthousiast deed (344 watt voor de eerste 40 km) en uiteindelijk in de tweede run volledig crashte. Ik werd finaal nog 9de in een mooi deelnemersveld, maar er zat achteraf gezien natuurlijk veel meer in. Vroeger zou ik met zo'n resultaat tevreden geweest zijn, nu was dat niet het geval.

Uitslag: LINK.

Mijn gegevens:
1ste run: 4,6 km in 17'42" - gem. 15,4 km/u - 85 hoogtemeters
fiets: 88,9 km in 2u30'07" - gem. 35,5 km/u - 1650 hoogtemeters - vermogen: 324 NP.
2de run: 21,4 km in 1u49'07" - gem. 11,8 km/u - 320 hoogtemeters

Intussen heb ik een weekje rust achter de rug en hervatte ik gisteren de trainingen. Alles verloopt echter verre van perfect, want ik blijf op de sukkel met zitvlakproblemen, een kwaal dat mij al sinds begin juni teistert en waaraan maar geen einde komt. In juli was er even beterschap, maar de voorbije anderhalve maand ging het van kwaad (en af en toe wat minder kwaad) naar erger.

Het mag al een wonder heten dat ik mijn wedstrijden nog allemaal heb kunnen afwerken, maar vooral in Luxemburg was het er echt over. Als ik er nu op terugdenk, moet ik zeker 50 van de 90 km op mijn trappers gestaan hebben. En dan is het natuurlijk onmogelijk om optimaal te presteren. Meer zelfs, die Russische roulette was volgens mij een gevolg van mijn zitvlakproblemen. De week rust bracht intussen ook geen soelaas. Sinds zaterdag neem ik andere (en zwaardere) medicatie. Dat lijkt stilaan zijn effect te hebben. Afwachten nu...

Wat de komende weken en maanden zullen brengen, hangt volledig af van hoe alles evolueert.

Tijdrit Mesen

Gisteren nam ik in Mesen deel aan een Estafettetijdrit, samen met Pieter Tibergijn en Pascal Vanaudenaerde. We moesten elk apart een tijdrit over 4,5 km afwerken en voor het estafetteklassement werden onze tijden opgeteld.

Ik had al 70 km in het Heuvelland getraind en voelde me goed. Ik had dan ook zin in de ultrakorte onderneming, die bestond uit een afdaling, een bocht van 180 graden rond een kegel en dezelfde weg terug naar de top van Mesenberg. Aan de kegel had ik een gemiddelde snelheid van 53 à 54 km per uur en ik kon mijn tempo op de terugweg goed aanhouden, tot ik na ongeveer vier minuten plots een lek reed. Mijn achterste tube... Ik reed nog rustig door naar de aankomst en kwam binnen in iets meer dan zeven minuten.

Mijn gegevens (deel 1)
Afstand: 3,23 km
Tijd: 0u03'55"
Gemiddelde snelheid: 49,7 km/u
Vermogen: 421 NP

Even later vroeg en kreeg ik een herkansing.

Ik had me tijdens deel 1 nog niet voluit gegeven, omdat ik nog krachten had gespaard voor de slotklim naar Mesenberg, al voelde ik wel meteen dat mijn lichaam al even over zijn limiet was gegaan, Halverwege kwam ik door in exact (!) dezelfde tijd als de eerste keer en op de terugweg kon ik aanvankelijk goed mijn tempo aanhouden. In de slopende slotkilometer moest ik heel diep in mijn krachtenarsenaal gaan, maar ik voelde toen al dat het goed zat en ik een prima tijd zou klokken.

Mijn gegevens (deel 2)
Afstand: 4,55 km
Tijd: 0u06'07"
Gemiddelde snelheid: 44,7 km/u
Vermogen: 424 NP (laatste 2,5 km =  444 NP)

Ik won de tijdrit met 13 seconden voorsprong op Pieter Tibergijn. Pascal Vanaudenaerde werd 4de. Voor het estafetteklassement werd mijn tijd van de eerste poging (met lekke band) verrekend en dat leverde ons eveneens een zege met ruim een minuut voorsprong op.

Na de tijdrit trainde ik nog bij tot vier uur; Dat noemen we dan de perfecte trainingsdag.

Op naar volgende week.

Tom

Het houdt maar niet op...

Zondag schreef ik met de Tri The Beast in Lynmouth (zuidwesten van Engeland) mijn derde triatlon (en vierde multisportzege) van 2016 op mijn naam. Het is te zeggen: door de veel te hevige zee werd het zwemgedeelte geannuleerd en kregen we - dit is geen grap - een wetsuit run voorgeschoteld.

De wedstrijd ging als volgt: na de korte run in onze wetsuit mochten we vroeger dan voorzien de fiets op voor ruim 90 km (1900 hoogtemeters!) over een loodzwaar parcours. De eerste zes kilometers liepen bergop en na vier daarvan kwam ik aan de leiding. De benen waren prima en ik kon ondanks het onregelmatige parcours een goed ritme vinden, hoewel ik vooral het eerste wedstrijduur (slechts 28 km afgelegd!) voortdurend de indruk had dat ik mezelf aan het kapotrijden was. Achteraf gezien lag dat vooral aan de heel steile percentages (LINK) die we moesten overwinnen...

Door weer en wind
De weersomstandigheden (hevige windstoten!) maakten er een nog lastigere wedstrijd van. Samen met de grotendeeld natte en besmeurde wegen - de regen- en windgoden hadden zaterdag serieus huis gehouden - zorgde dat finaal voor een uitzonderlijk laag wedstrijdgemiddelde. Ik kwam de tweede wisselzone uiteindelijk binnen met een gemiddelde snelheid van net iets meer dan 32 km per uur.

Ik voeg er meteen aan toe dat dit tien minuten sneller was dan de winnaar van vorig jaar, Alex Lawton, die toen bovendien in uitstekende weersomstandigheden zijn fietsgedeelte had kunnen afwerken. Lawton, een uitstekend loper, won dit weekend trouwens de al even loodzware Helvellyn Triathlon in Lake District, waar hij vorig jaar het wedstrijdrecord brak van ene ... Alistair Brownlee :-) En alsof toeval niet bestaat: in de Helvellyn ging Lawton zondag Alex Foster vooraf. Die laatste werd vorig jaar tweede in de Snowman in Wales, net voor een onbekende West-Vlaming. De wereld is klein...

Vertrouwen
Ik begon met een meer dan behoorlijk gevoel aan de loodzware offroad trailrun over 18,5 km (800 hoogtemeters!), maar al vlug had ik door dat het goed zat. Ik had geleerd uit de fout die ik in Guéret maakte en verteerde heel vlot de eerste zeven kilometer in grotendeels stijgende lijn. Na ongeveer vijf km kreeg ik van een seingeefster te horen dat ik een kwartier voorsprong telde. Dat leek me wel heel veel... Bij de tweede bevoorrading - nu ja, ik heb eerlijk gezegd geen bevoorrading gezien - ging het plots om zes minuten marge die ik bij het begin van de run zou hebben gehad...

Na tien kilometer dacht ik het zwaarste achter de rug te hebben, maar dat bleek niet juist. Integendeel... Er volgden nog enkele tergend lange beklimmingen naar en door de adembenemende Valley of Rocks, hét absolute hoogtepunt van Exmoor National Park. Vergelijk het met de klifkusten in Dover en Cap Blanc-Nez, maar dan drie keer zo hoog en diep. Ik kende geen inzinking meer, alleen jammer dat ik door de zodanig steile en gladde afdalingen mijn gemiddelde loopsnelheid niet meer heel veel omhoog kreeg. Hoe dan ook houd ik een uitstekend gevoel over aan mijn loopprestatie. Ik had trouwens de snelste looptijd, wat toch ook haast een unicum moet zijn...

Aan de finish telde ik net iets minder dan twaalf minuten voorsprong op de tweede, Gerald Salvat, een atleet met al heel wat volledige Ironmans op zijn palmares. De derde volgde al op dertien minuten: Rob Fryer, die anderhalve maand geleden met The Bastion een volledige triatlon won. Hij kreeg er overigens ook een mooie prijs voor: 1.250 pond. Er zijn andere organisaties... Mijn reisgezel Niki Devoldere werd nog mooi vierde!

Ik ben heel tevreden met mijn prestatie, maar houd toch een gemengd gevoel over aan deze wedstrijd. Ik had veel meer verwacht van de organisatie. En dat is nog braaf uitgedrukt.

Mijn wedstrijdgegevens:
- 0,75 km lopen (met wetsuit) in 3'05"
- 92,6 km fietsen in 2u53'08" - gem. 32,1 km/u - 1900 hoogtemeters - NP 324
- 18,6 km traillopen in 1u37'19" - gem. 11,6 km/u - 800 hoogtemeters

Meer info:
Uitslag: LINK
Coach: LINK
Foto's: LINK
Verslag Niki: LINK