Verslag MTB-duatlon Tiège

Gisteren trok ik naar de Hoge Venen voor een relatief onbekende MTB-duatlon in Tiège, een klein dorpje vlakbij Spa. Relatief, aangezien dat vooral voor Vlaanderen geldt. In de Hoge Venen is deze Duathlon du Papounet al lang geen klein wedstrijdje meer. Het maakt deel uit van een regionaal circuit - de zogenaamde Les Givrées d'Arbespine - dat naast een duatlon ook nog bestaat uit onder andere een marathon met vier, een individuele loopwedstrijd, een loopwedstrijd met drie en een Run & Bike.

Het deelnemersveld is hier elk jaar van een heel hoog niveau, vooral bij de duo's dan. De betere lopers uit de streek worden immers gekoppeld aan de betere mountainbikers. Gevolg: het is aan de ene kant niet eenvoudig om als solodeelnemer tussen dit deelnemersveld stand te houden, maar aan de andere kant heb ik als voordeel dat ik op de fiets ook eens het spoor kan proberen te volgen van betere (en vooral frissere) duodeelnemers.

Zowel het loop- als fietsparcours was voor mij een grote onbekende. Daarom trok ik twee uur voor aanvang van de wedstrijd op verkenning met de mountainbike om niet voor ver(r)assingen te komen staan. Gelukkig viel het naar Ardennennormen redelijk goed mee, maar het was overduidelijk dat het een 'parcours costaud' was, zoals de organisatoren mij bij aankomst in Tiège hadden gewaarschuwd.

De eerste run bestond uit twee ronden van drie kilometer. Beginnen deden we iedere ronde met een afdaling van een kilometer, gevolgd door een lange strook offroad met enkele stekelige klimmetjes en een langere klim van 400 meter aan 5%, om ten slotte weer vals plat omlaag te gaan richting aankomstzone. Het fietsparcours was 19 kilometer lang en telde in grote lijnen zeven beklimmingen, grof geschat tussen de 5 en 15%. Onderweg reden we door Balmoral, Spaloumont en Bois de Staneux. Tot slot moesten we de loopronde van drie kilometer nogmaals afhaspelen.

Kaart loopronde (3 km)

Profiel loopronde (3 km)

Kaart fietsronde (19 km)

Profiel fietsronde (19 km)

De start was - hoe kan het ook anders in een duatlon - verschroeiend. Ikzelf kwam na een kilometer door in 3'14" en vond vervolgens in de lastige bosstroken een goed ritme. Even kwam ik door een boomstronk ten val, maar gelukkig kon ik vlug mijn ritme terugvinden. Na een ronde kwam ik als 25ste door, bij de wissel na 6 km (22'29") was ik opgeschoven naar de 20ste plaats.

De massale start

Na een vlotte wissel begon ik vol moed aan het fietsnummer. Mijn vader gaf door dat ik in vierde positie bij de solo's lag, ruim achter de leider maar slechts enkele seconden van de tweede plaats verwijderd. Al vlug kon ik enkele rivalen oprapen, maar zelf werd ik ook door twee duo's ingehaald. Ik probeerde hen te volgen, maar moest afhaken op een strook ... bergaf. Ik maakte geen grote technische fouten, maar mijn 'bagage' als mountainbiker is nu eenmaal beperkt. Op het veeleisende parcours zonder ook maar één moment van verpozing probeerde ik zo goed als mogelijk te doseren en zo slaagde ik er regelmatig in om een rivaal op te rapen. Enig minpuntje: mijn zadel was opeens gezakt, naar schatting 1,5 cm. Niet bepaald ideaal en vooral in de slotrun kreeg ik af te rekenen met rugklachten. Of dat nu door dat gezakte zadel, door het bergop lopen of door de vermoeidheid kwam, laat ik best in het midden...

Ik hoopte om naar de leiding bij de solo's te rijden, maar achteraf gezien was dat ijdele hoop. In de slotkilometers kon ik even opschuiven naar de 11de positie (met duo's erbij), werd ik zelf nog ingehaald door duodeelnemer Sébastien Carabin - één van Belgiës beste mountainbikers - maar uiteindelijk ging ik als 13de de wissel in, aangezien twee duo's in hun slotkilometer nog alles op alles zetten om hun kompaan in een zo goed mogelijke positie aan de slotrun te laten beginnen.

Bij de tweede wissel kreeg ik te horen dat een tweede plaats het maximum haalbare zou zijn. De eerste solo lag namelijk in tweede - !!! - positie tussen de duo's en zou die plaats niet meer afgeven. Ikzelf probeerde mijn plaats te behouden, alleen in de laatste honderden meters kwam er nog een duo uit de achtergrond terug. Zo werd ik 14de (solo's en duo's), maar vooral 2de bij de solo's, de enige uitslag die telt. Ik was tevreden, want had een bijna perfecte wedstrijd gelopen en gereden.

Aankomst

Toen ik vernam dat de winnaar bij de solo's ene Thorsten Langer (41) was, begreep ik dat een tweede plaats het maximum haalbare was. Langer behoort als biatleet al jaren tot de nationale ploeg (LINK) en is ook in duatlonland - zelfde spiergroepen - al lang geen kleine jongen meer. Om maar even enkele wedstrijden op te sommen: 8ste Powerman Weiswampach 2002, 1ste Mamer 2007, 3de Muselduatlon Grevenmacher 2007, 1ste Malmédy 2011, winst in zowat alle MTB-duatlon in Wallonië en het Duitse Eifelgebergte. En zo kun je nog even verder gaan. Het feit dat ik op de mountainbike gelijke tred - op mijn technische 'uitspattingen' na - met hem kon houden, stemt me heel tevreden. Een maand geleden zette Langer trouwens nog de MTB-duatlon van Bütgenbach (met dezelfde afstanden) naar zijn hand door de tegenstand (o.a. Baïolet) op ruim vijf minuten te zetten.

hartslagen (rood) - snelheden (blauw) - profiel (groen)

Uitslag:
1. Thorsten Langer (1.15.27)
2. Tom Vandenbussche (1.20.49)
3. Sébastien Lambertz (1.25.25)
14de MTB-duatlon Bütgenbach (juli 2012), 9de Triathlon Vert des Fagnes (april 2012)
4. Dany Ballmann (1.25.42)
2de MTB-duatlon Malmédy (2009), 6de MTB-duatlon Malmédy (2010), 1ste MTB-duatlon Tiège (2011), als mountainbiker winst in o.a. Raid des Hautes Fagnes
5. Robert Bastin (1.26.24)
Mountainbiker met mooi palmares
6. Joachim Territo (1.26.27)
Jonge triatleet bij Energy Tri, 1ste H18 in Triatlon Lac de l'Eau de l'Heure (2012)
7. Philippe Dael (1.28.05)
8. Jean-Philippe Francois (1.29.32)
9. Christian Marchot (1.29.50)
10. Michele Compere (1.32.05)

Volgende zaterdag doe ik met de tijdrit in Lichtervelde - lastig parcours! - mijn laatste zomerwedstrijd.

Tom