Het houdt maar niet op...

Zondag schreef ik met de Tri The Beast in Lynmouth (zuidwesten van Engeland) mijn derde triatlon (en vierde multisportzege) van 2016 op mijn naam. Het is te zeggen: door de veel te hevige zee werd het zwemgedeelte geannuleerd en kregen we - dit is geen grap - een wetsuit run voorgeschoteld.

De wedstrijd ging als volgt: na de korte run in onze wetsuit mochten we vroeger dan voorzien de fiets op voor ruim 90 km (1900 hoogtemeters!) over een loodzwaar parcours. De eerste zes kilometers liepen bergop en na vier daarvan kwam ik aan de leiding. De benen waren prima en ik kon ondanks het onregelmatige parcours een goed ritme vinden, hoewel ik vooral het eerste wedstrijduur (slechts 28 km afgelegd!) voortdurend de indruk had dat ik mezelf aan het kapotrijden was. Achteraf gezien lag dat vooral aan de heel steile percentages (LINK) die we moesten overwinnen...

Door weer en wind
De weersomstandigheden (hevige windstoten!) maakten er een nog lastigere wedstrijd van. Samen met de grotendeeld natte en besmeurde wegen - de regen- en windgoden hadden zaterdag serieus huis gehouden - zorgde dat finaal voor een uitzonderlijk laag wedstrijdgemiddelde. Ik kwam de tweede wisselzone uiteindelijk binnen met een gemiddelde snelheid van net iets meer dan 32 km per uur.

Ik voeg er meteen aan toe dat dit tien minuten sneller was dan de winnaar van vorig jaar, Alex Lawton, die toen bovendien in uitstekende weersomstandigheden zijn fietsgedeelte had kunnen afwerken. Lawton, een uitstekend loper, won dit weekend trouwens de al even loodzware Helvellyn Triathlon in Lake District, waar hij vorig jaar het wedstrijdrecord brak van ene ... Alistair Brownlee :-) En alsof toeval niet bestaat: in de Helvellyn ging Lawton zondag Alex Foster vooraf. Die laatste werd vorig jaar tweede in de Snowman in Wales, net voor een onbekende West-Vlaming. De wereld is klein...

Vertrouwen
Ik begon met een meer dan behoorlijk gevoel aan de loodzware offroad trailrun over 18,5 km (800 hoogtemeters!), maar al vlug had ik door dat het goed zat. Ik had geleerd uit de fout die ik in Guéret maakte en verteerde heel vlot de eerste zeven kilometer in grotendeels stijgende lijn. Na ongeveer vijf km kreeg ik van een seingeefster te horen dat ik een kwartier voorsprong telde. Dat leek me wel heel veel... Bij de tweede bevoorrading - nu ja, ik heb eerlijk gezegd geen bevoorrading gezien - ging het plots om zes minuten marge die ik bij het begin van de run zou hebben gehad...

Na tien kilometer dacht ik het zwaarste achter de rug te hebben, maar dat bleek niet juist. Integendeel... Er volgden nog enkele tergend lange beklimmingen naar en door de adembenemende Valley of Rocks, hét absolute hoogtepunt van Exmoor National Park. Vergelijk het met de klifkusten in Dover en Cap Blanc-Nez, maar dan drie keer zo hoog en diep. Ik kende geen inzinking meer, alleen jammer dat ik door de zodanig steile en gladde afdalingen mijn gemiddelde loopsnelheid niet meer heel veel omhoog kreeg. Hoe dan ook houd ik een uitstekend gevoel over aan mijn loopprestatie. Ik had trouwens de snelste looptijd, wat toch ook haast een unicum moet zijn...

Aan de finish telde ik net iets minder dan twaalf minuten voorsprong op de tweede, Gerald Salvat, een atleet met al heel wat volledige Ironmans op zijn palmares. De derde volgde al op dertien minuten: Rob Fryer, die anderhalve maand geleden met The Bastion een volledige triatlon won. Hij kreeg er overigens ook een mooie prijs voor: 1.250 pond. Er zijn andere organisaties... Mijn reisgezel Niki Devoldere werd nog mooi vierde!

Ik ben heel tevreden met mijn prestatie, maar houd toch een gemengd gevoel over aan deze wedstrijd. Ik had veel meer verwacht van de organisatie. En dat is nog braaf uitgedrukt.

Mijn wedstrijdgegevens:
- 0,75 km lopen (met wetsuit) in 3'05"
- 92,6 km fietsen in 2u53'08" - gem. 32,1 km/u - 1900 hoogtemeters - NP 324
- 18,6 km traillopen in 1u37'19" - gem. 11,6 km/u - 800 hoogtemeters

Meer info:
Uitslag: LINK
Coach: LINK
Foto's: LINK
Verslag Niki: LINK