Vandaag was het dan eindelijk zover: mijn eerste triatlon ooit. Intussen is het exact een jaar geleden dat ik mijn eerste zwemtraining (crawl) ooit afwerkte. Sindsdien stond er elke week een basistraining in het water op mijn schema. Niets speciaals, want het was vooral de bedoeling om mijn fiets- en loopniveau stabiel te houden en vooral oververmoeidheid te vermijden.
Eerst was het de bedoeling om vorig jaar in september al mijn eerste 111-triatlon (1 km zwemmen, 100 km fietsen en 10 km lopen) af te werken, maar na een slopend seizoen met vijf langeafstandswedstrijden kon ik me niet meer opladen voor een zesde in Bilzen.
Dan maar La Roche-en-Ardenne, waar ik deze ochtend om 8.30 uur met ruim 300 collega-atleten in het stuwmeer van Nisramont op gang getrokken werd. Zoals verwacht verloor ik veel tijd in die ene zwemkilometer, ietsje meer zelfs dan ik vooraf gehoopt had. Aan de andere kant: het was Axel Zeebroek die zijn voornaamste concurrenten ook al meteen anderhalve minuut aan de broek smeerde...
Uiteindelijk kon ik met 8 à 10 minuten achterstand (uitslag zag ik nog niet...) de fiets op voor ruim 95 km op de tijdritfiets. Daarin zeven serieuze beklimmingen: de klim vanuit het stuwmeer die ons na 9,5 km tot aan de tweede wisselzone voerde. Daar wachtte ons echter eerst nog drie grote ronden van 28,5 km met telkens de beklimmingen van de Col d'Haussire (de lastigste klim in België, naar 't schijnt...) en de Côte de Samrée.
Ik vond meteen het juiste ritme en na één grote ronde (38 km) kreeg ik te horen dat ik al was opgeschoven naar de 25ste plaats. Vanaf dan ging het opschuiven een stuk moeizamer. De tegenstand was niet van de poes, maar dat wist ik al voor de start natuurlijk. Op het einde van de tweede grote ronde, bij het buitenrijden van Samrée, riep Niels Vandenbroele me toe dat er heel wat rivalen net voor ons uitreden en een toptienplaats voor mij nog zeker mogelijk was.
Ik had echter al heel wat krachten verspild in mijn lange achtervolging, iets wat ik in de derde ronde stilaan begon te voelen... Die werkte ik drie minuten (!) minder snel af dan de eerste, voor mezelf een teken dat de absolute topconditie er (nog) niet is. (Hoewel ik momenteel zeker niet slecht ben :-)) Ik kreeg Wout Moreel en (zo bleek later) Jaryd De Mooij (mijn vroegere ploegmaat bij Daikin in 2005 en 2006) in het zicht, maar ik had het moeilijk om de kloof te overbruggen. Helemaal op het einde lukte het dan toch, waardoor ik als 8ste (maar dat wist ik op dat moment niet) aan de slotrun kon beginnen.
Enkele concurrenten zaten mij echter op de hielen en hoewel ik een goed ritme kon vinden, was ik een vogel voor de kat. Ik kon wel Jaryd, die last had van krampen, achter me laten. Hij zou 13de worden en net na mij eindigen. De zege ging naar een imponerende Axel Zeebroek voor Timothy Van Houtem en Yeray Luxem. Wouter Vander Mast en Seppe Odeyn vervolledigden de top vijf.
Volgende week zondag: duatlon in Dreikirchen.
Grt
Tom
Geen opmerkingen:
Een reactie posten