Vorig jaar had ik al eens deelgenomen aan deze wedstrijd en dus wist ik wat er me te wachten stond. Beginnen met twee looprondes van goed vijf km (160 hoogtemeters) op een loodzwaar offroadparcours door het park van Chilham, gevolgd door één fietsronde van 40 km (350 hoogtemeters) over een sterk golvende omloop en één loopronde (80 hoogtemeters) over hetzelfde traject. Bij de start kwam de zon even piepen, maar al vlug sloeg het weer om en kregen we nog ene pak regen te verwerken. Veel veranderde het niet, want het parcours lag er eigenlijk al verzopen bij. Goed nieuws voor mij, want dat zou alleen maar voor een nog lastigere en nog meer slopende race zorgen.
Rustige start
Ik startte rustig, want we moesten in de openingskilometer meteen 50 meter omhoog, door de modder... Op de top bleef het nog een eindje vlak en kon ik stilaan oprukken naar plaats zes à zeven. Bij de eerste passage aan de aankomst bevond ik me in een groepje met een drietal concurrenten. Ik liep aan de leiding, op één minuut van de twee leiders. Ik voelde me goed en hield het tempo aan. De anderen moesten lossen, zodat ik afgescheiden als derde de wisselzone inkwam. De eerste run (10,2 km) liep ik aan 14,0 km per uur. Daar was ik tevreden mee.
Op de fiets vond ik meteen een goed niveau. Op de tweede klim kon ik al een eerste concurrent (Worthington) oprapen, in het begin van de afdaling was ook de andere (Collins) eraan voor de moeite. Ik had geen superbenen, maar kon wel tempo blijven maken en op die manier met een kleine minuut voorsprong de laatste wissel in. Ik kreeg mijn helm niet meteen af - door de regen voelden mijn handen toch wat koud aan - en wisselde daardoor niet snel, maar blijkbaar had Collins nog meer problemen. Ik kon met een minuut voorsprong de laatste vijf km aanvatten.
Meteen moesten we de eerste km weer steil omhoog, ditmaal door nog meer modder. De deelnemers aan de sprintduatlon hadden hier intussen ook hun wedstrijd afgewerkt en dat had - samen met de verse regen - voor een waar slagveld gezorgd. Na één km kwam ik door met een gemiddelde van 10,5 km per uur... Op de top keek ik achter me, maar gelukkig zag ik niemand komen. Dat veranderde in het lange, open stuk door de weide, maar de kloof met Collins gaf me moed. Hij kwam wel iets dichter, maar ik voelde me almaar beter worden en kon nog goed versnellen. Al vlug wist ik dat de buit binnen was. Ik won de wedstrijd, Collins volgde als tweede op een goeie minuut. Worthington vervolledigde het podium op exact twee minuten.
Uitslag: LINK
Foto's: link volgt nog.
Geen superbenen
Ik had niet meer de benen van eind september, maar dat moest ik ook niet verwachten. Na de Snowman had ik absoluut nood aan een week herstel, maar als ik een week op reis ben in een fantastisch land, kan ik dat niet. Dat besefte ik gelukkig maar al te goed toen ik zondagochtend aan de start stond. Met wat extra karakter en ervaring kun je ook al veel...
Opmerkelijk: ik legde het fietsgedeelte twee minuten trager af dan vorig jaar. Volgens wat ik op Strava zie, reed ik tot de top van de tweede klim zes seconden sneller dan in 2014, maar verloor ik twee minuten in de afdaling en het vlakke stuk tot aan het rondpunt vlakbij Canterbury. Logisch, vorig jaar stond er een heel stevige rugwind die me letterlijk vooruit blies. En eerlijk: ik was op de fiets ook niet zo goed (fris) als vorig jaar in Canterbury.
Dankwoord
Dank aan alle mensen die me het voorbije jaar op een of andere manier geholpen hebben. Speciale dank aan Jesse Van Nieuwenhuyse voor de uitstekende schema's, Ivan De Bruyn (Apotheek De Meersen), Kurt Vancoppenolle (Trisport Pharma), Jan Segaert (Beltherm), Sportcompressiekousen.nl, Fast Forward Wheels, Bioracer en Lazer Helmets voor de logistieke en/of financiële ondersteuning.
Volgende wedstrijd: februari 2016.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten