Hallo!
Gisteren trok ik naar Zonnebeke voor een wedstrijd bij de eliterenners. Ik begon rustig in het peloton. Het tempo lag vanaf het begin hoog, maar ik had geen moeite om te volgen. Ik had weliswaar geen supergevoel, maar alleen bij het optrekken na de bochten voelde ik dat het ruim twee maanden geleden was dat ik nog eens een koers op de weg gereden had.
Na een kleine 30 km dacht ik dat ik een platte band had... Maar neen, het was mijn wiel dat tegen mijn remmen wreef, of omgekeerd... Al fietsend kreeg ik het niet opgelost, dus liet ik me uit het peloton afzakken om eventjes te stoppen... Wat bleek: mijn achterwiel zat gewoon los!!! Ik zette het (weer) vast en begon aan een (hopeloze) achtervolging, aangezien mijn achterstand een halve minuut bedroeg op een bijna losgeslagen meute. Ik kwam terug tot op 10 seconden. Op het lange rechte stuk op de hoofdbaan naar Beselare werd het peloton weer op een lint getrokken, naar 55 per uur, waardoor ik weer wat tijd verloor. En zo ging het nog een 10-tal km voort. Accordeon, 100 meter, 200 meter, 100 meter, 200 meter. Na 40 km besefte ik dat het geen zin had om nog verder aan te dringen en stapte ik af. Eigen schuld...
Zo'n wiel voor de koers vastzetten is een automatisme geworden, dus kan ik het me echt niet meer herinneren. Maar vooral: ik heb eigenlijk véél geluk gehad dat er niets ergs gebeurd is!
Wel spijtig, tijdens de daaropvolgende 'straftraining' had ik best wel goeie benen. Eerst nog een uur lang een keer of twintig de hellingen in en rond Zonnebeke opgespurt en na elke bocht een versnelling geplaatst. Daarna nog een kleine 60 km naar Assebroek, pal wind op kop. Maar met goeie benen. En dat is nog altijd het voornaamste.
Vandaag deed ik nog twee rustige looptrainingen. Morgen rust en dan stilaan de concentratie op zondagochtend leggen, voor het laatste doel van dit zomerseizoen: de individuele tijdrit in Wingene.
Tom
Geen opmerkingen:
Een reactie posten