Winterduatlon Olen

Hallo!

Gisteren trok ik naar het Kempense Olen voor de eerste duatlon van mijn winterseizoen. De weersomstandigheden leken ideaal om er een heel snelle wedstrijd van te maken. 122 deelnemers meldden zich aan de start voor 3,26 lopen (1 ronde), 28,9 km mountainbiken (4 ronden) en nogmaals 3,26 km lopen.

Ik startte zonder te forceren aan het eerste loopgedeelte. De eerste kilometer liep nog over een verhakkelde betonbaan, daarna was het slingeren door velden en vooral opletten geblazen dat je geen blessures opliep. Ik voelde me goed en kon naar het einde toe nog een 10-tal plaatsen opschuiven. Na 12'20" kwam ik door als 39ste. De wissel naar de fiets liep echter voor geen meter, waardoor ik zeker een 5-tal plaatsen verloor. In tijd scheelde het allemaal niet veel, maar het probleem was dat ik die mensen nu moest inhalen op een fietsparcours dat zich niet tot inhalen leende.

Toch was ik na een halve fietsronde (het eerste gedeelte van elke ronde was het minst technisch) opgeschoven naar de 35ste positie. Het liep goed, alleen het technische parcours bezorgde mij veel nutteloze problemen. Op het einde van de eerste fietsronde liep het fout. Juist op het moment dat ik iemand ging inhalen, moest mijn voorganger van de fiets, verloor ik waarschijnlijk mijn concentratie en ging ik in de daaropvolgende duik naar beneden over de kop. Ik kwam op mijn helm terecht en had ongelofelijk veel geluk dat ik - een geschaafd rechterbeen en vuile kledij niet meegerekend - geen ernstige schade had opgelopen. Ik kon weer vertrekken, maar tegen dat ik goed en wel weer op pad kon gaan, was ik teruggezakt naar een 50ste plaats. Een ronde lang had ik het moeilijk om de motivatie terug te vinden op een parcours waar ik maar geen vat op leek te kregen. Toch begon ik er stilaan door te komen en kon de inhaalrace beginnen.

Heel langzaam schoof ik op... 39ste, 34ste, om uiteindelijk als 24ste aan de slotloop te beginnen. Ik liet slechts de 23ste fietstijd noteren, ver onder mijn niveau, maar daar waren uiteraard redenen voor. Ten eerste verloor ik door mijn valpartij en bijbehorende perikelen zeker een minuut. Zonder die pech was ik in de top-tien geëindigd. Ten tweede was het technische fietsparcours een echte verschrikking voor mij. Ik had voortdurend het gevoel dat ik me moest inhouden om niet uit te bocht te vliegen. Dat ik met andere woorden mijn macht niet kon gebruiken om het verschil te maken. De stelling 'hoe trager men rijdt, hoe sneller men vooruitgaat' was hier duidelijk van toepassing en voor een betere fietser als ik was dat moeilijk om te aanvaarden.

Net voor het begin van de tweede loopproef kon ik nog één rivaal remonteren. Ik begon - ditmaal wel na een heel snelle wissel - aan de afsluitende 3260 meter. In het verleden was dit gedeelte de boosdoener. Ik verteerde de overgang van fiets naar lopen (andere houding, rugproblemen) niet en verloor daardoor altijd veel tijd. De voorbije weken had ik specifiek op dit onderdeel getraind. Het resultaat was navenant. Ik kon nog vijf lopers remonteren en kwam 'slechts' een minuutje te kort om top-tien te halen. Op het slecht lopende parcours met veel mul zand, korte hellinkjes en talloze bochten haalde ik nog 15 km/u gemiddeld. Ik kon op het einde twee stervende zwanen voor mij net niet meer oprapen en bleef steken op een 19de plaats. Ontgoocheld en toch tevreden.

Positief punt was het tweede loopgedeelte. Met in mijn achterhoofd de Powerman van Kasterlee heb ik op dit moment het gevoel dat ik op 19 december erin kan slagen om de afsluitende 30 km aan een heel strak tempo te lopen. Ook de bevredigende looptrainingen van de voorbije weken geven mij vertrouwen.

Over het fietsen kan ik weinig zeggen. Ik weet wel dat er nog veel werk aan de winkel is op technisch vlak. In Kasterlee krijgen we ook meerdere technische stroken voorgeschoteld, al worden die daar ruimschoots afgewisseld met langere stukken die mij heel goed liggen. De laatste fietsronde in Olen ging trouwens al een stuk beter. Het is dus vooral een kwestie van parcourskennis.

Tot de volgende!
Tom