Afgelopen zondag was ik van de partij in het Henegouwse Irchonwelz - een klein dorpje in de rand van het grotere en gekende Ath - voor de eerste duatlonorganisatie van Endurance Team Chièvres. Sinds 1994 organiseren zij jaarlijks de Raid des Tailleurs de Pierre, een loodzware wedstrijd waarbij ploegen van twee atleten samen drie disciplines moeten afwerken: 13 km traillopen, 30 km mountainbiken en ten slotte 5 km Run & Bike. Organisator Thomas Loquet - niet toevallig zelf een van de betere traillopers in België - besliste om er dit jaar ook een duatlon over hetzelfde traject aan toe te voegen. Concreet betekende dit voor de duatleten: 13 km traillopen, 30 km mountainbiken en nogmaals 5 km traillopen op hetzelfde parcours als de Run en Bike. Zware kost, dat werd het zeker!
Ikzelf was het seizoen heel goed gestart met twee bemoedigende loopprestaties en een sterke eerste winterduatlon van het seizoen, bekroond met twee tweede plaatsen en een derde stek. Na afloop van Jurbise - exact drie weken voor Chièvres - volgden alleen maar zware trainingsweken met een combinatie van duur, kracht en intensiteit. Februari en maart zijn voor mij traditioneel de moeilijkste maanden, want het is in deze periode dat ik mijn seizoen moet 'maken'. Lees: tot in de puntjes voorbereiden. Zo ook de week voor Ath. Zaterdag wielerkoers als weerstands- en snelheidsprikkel, zondag lange loopintervallen, maandag krachtblokken, dinsdag loopintervallen, woensdag fietsintervallen en donderdag tempoloop. Haast allemaal in combinatie met herstel- en/of duurtrainingen en met de weersomstandigheden van de afgelopen weken geen sinecure. Wat duidelijk werd: er is een groot verschil tussen de Tom van 2012 en die van 2013. Vorig jaar vocht ik in deze periode met enorme vermoeidheidsverschijnselen, nu kan ik de schade beperken. Lees: ik kan mijn trainingen afwerken zoals het hoort. Nog even doorbijten en dan kan ik over enkele maanden de vruchten daarvan plukken.
Thomas Loquet en zijn maats kregen voor hun eerste duatlon geen topdeelnemersveld aan de start. Verre van zelfs. Een logisch gevolg van het tijdstip en de lastigheidsgraad van deze wedstrijd. Voor de meeste atleten is dit parcours op dit tijdstip van het seizoen not done. En als ik helemaal rechtuit mag zijn: er zijn maar heel weinig duatleten die dit parcours simpelweg aankunnen. Het traject dat Loquet had uitgetekend, was dan ook niet van de poes. Integendeel. Eerst een dikke 13 km lopen over paadjes waarvan je nooit weet of je er heelhuids door kan raken. Vervolgens een mountainbikeparcours dat er door de relatieve droogte van de voorbije weken nog enigszins berijdbaar bij lag. En ten slotte nog een stevige tweede run, hoofdzakelijk over het begintraject van het eerste loopgedeelte. Watjes waren in Chièvres duidelijk niet gewenst.
Mijn wedstrijd begon slecht, nog voor het startschot gegeven was. Vrijdagavond had ik - om mijn recente verjaardag te vieren - voor dichte familie gekookt. Een heerlijk pastagerechtje. Alleen, de currysaus die bij dat recept hoort, ligt mij maar deels. Ikzelf ben er verzot op, mijn maag blijkbaar iets minder. Vorig jaar in de Ronde Gaumaise had ik er ook al last van en verloor vooral daardoor mijn tweede plaats in het eindklassement. Ik wist het en toch maakte ik de fout om het weer te doen. Gevolg: zaterdag, zondag en zelfs maandag sukkelde ik met een tegenpruttelende maag. Tja...
Terug naar de wedstrijd. Met een belabberd gevoel trok ik in de veel te vroege zondagochtend - start van de wedstrijd was om 9 uur - richting Chièvres. De benen voelden zeker niet slecht aan, maar echt enthousiast was ik toch ook niet. Na een al even belabberde opwarming begon ik samen met mijn tegenstrevers aan een - voor deze tijd van het jaar - heel lange wedstrijd, vergelijkbaar met een individuele tijdrit over zowat 100 km.
 |
Run 1 |
Topfavoriet Tim Vijverman en Bart Rosseels waren de twee beste lopers aan de start. Vooral Tim trok in het begin hard van leer, maar uiteindelijk zouden ze praktisch samen de eerste wisselzone bereiken. Ikzelf hield me tijdens de openingskilometers in het spoor van een andere outsider, Thibault Carion, maar die zakte later compleet door het ijs. Ook bij mij zag het er lange tijd niet goed uit. Tussen km 2 en 8 leek het wel alsof ik aan de grond genageld was. Ik had het gevoel geen poot vooruit te raken en zag almaar meer rivalen van mij weglopen. Op mijn Garmin-Forerunner zag ik mijn snelheid zakken naar een schamele 13,5 km/u, al viel dat lagere gemiddelde grotendeels te verklaren door het moeilijk beloopbare parcours. Tim Vijverman zou in de eerste run uiteindelijk iets meer dan 15 km/u lopen. Ikzelf kon door een bemoedigend slotstuk nog aan 13,9 km/u komen. De feiten bleven echter dramatisch: ik mocht met ruim zes minuten achterstand op Tim de fiets op. Een onmogelijke opdracht om dat nog goed te maken.
 |
| Fietsparcours |
Eenmaal de fiets op vond ik meteen een goed gevoel. Geen verzuring na een eerste run waarin ik - vermoedelijk juist omwille van mijn maagproblemen - niet tot het uiterste ging en daardoor extra krachten spaarde voor het vervolg van de race. Aan de andere kant moet ik me afvragen of ik nog even rap gefietst en gelopen (2de run) had als ik in de eerste run wel voluit had kunnen lopen...
De realiteit was echter dat ik al vlug enkele plaatsen kon opschuiven en ik halverwege in derde positie lag. Alleen Vijverman en een op dat moment onbekende atleet reden nog voor me uit. Laatstgenoemde - na afloop bleek het om Fabrice Van Espen te gaan - was er op een vijftal km van de tweede wisselzone aan voor de moeite. Heel bizar was dat ik tijdens het laatste deel van het fietsnummer vergezeld werd door een motard van de organisatie. Op dat moment ging ik er namelijk nog steeds van uit dat Tim voorop reed en ik me in tweede positie bevond.
 |
| Run 2 |
Bij het binnenrijden van het fietspark zag ik echter Tim met zijn fiets aan de hand wandelen, mij toeroepend dat ik nog zou winnen. Ik wist niet goed wat me overkwam, ook al omdat de wisselzone wel heel slecht uitgezet was. Niemand die vooraf wist waar er in- en uitgereden moest worden. Maar goed... gelukkig was er Squadra-ploegmaat Joeri Deleebeeck - zelf overtuigend winnaar op de korte afstand - die me kon zeggen waar ik moest lopen en me tijdens de tweede run ook grotendeels kon vergezellen met zijn mountainbike. Gevolg was een aanvaardbare looptijd (20.12), goed voor een vijfde tijd. Na 2u28'20" kwam ik dan ook als winnaar van deze wedstrijd over de streep.
Nog enkele weetjes:
- Tim Vijverman had tijdens het fietsgedeelte een afslag gemist en kwam daardoor veel te vroeg de wisselzone ingereden. Tim werd gediskwalificeerd. Logisch, maar eigenlijk had hij moeten winnen. Feit is alleszins dat de bepijling op het parcours beter kon. Ikzelf reed en liep slechts één keer mis, maar gelukkig voor mij kwam ik telkens weer op het juiste parcours terecht.
- Meteen na afloop van mijn race bleek ik plots dan toch niet gewonnen te hebben. Ene Axel Mathy was gefinisht na 2u26'30" en stond op de officieuze uitslag voor mij gerangschikt. Alleen: ik had die jongen in het begin van het fietsnummer ingehaald en meteen achtergelaten. Gelukkig besefte Axel dat zelf ook en kwamen we - na vergelijking van onze kilometergegevens - tot de conclusie dat ook hij niet het volledige traject had afgelegd. Ik telde 29,8 km, hij slechts 28,1 km. In de officiële uitslag werd hij tweede geplaatst, op drie seconden van mij. Maar eigenlijk hoort hij daar niet thuis. Regels zijn regels, toch?
Gelukkig voor mij kwam alles nog in orde en kon ik zo mijn eerste duatlonzege van het seizoen boeken. Dat ik daarvoor de pech van iemand anders nodig had, doet er niet toe. Dat ik door mijn eigen schuld niet over mijn volle krachten beschikte evenmin. Iedereen uit het du- en triatlonwereld weet hoe moeilijk het is om dit soort wedstrijden te winnen. Over een jaar is er trouwens geen haan die nog kraait naar die bijkomstige details.
Nazicht van de uitslag leert mij trouwens dat ik de beste fietstijd klokte voor Eric Delchevalerie en Victor Richard. Die eerste was al uitstekend op dreef in Jurbise, maar kende toen pech. De tweede werd vorig jaar 8ste in La Gileppe en 2de in Malonne, na een intense strijd met Thorsten Langer. Opvallend in de top tien is ook de aanwezigheid van voormalige collega-wielrenner Philippe Pratte. Bij de junioren was Pratte een van van de toppers van mijn generatie, maar enkele jaren later hield hij het voor bekeken.
Info over de zesde editie van de Internationaler Trierer BMW-Cloppenburg X-Cross-Duathlon: LINK
Tom
Geen opmerkingen:
Een reactie posten