Hallo allemaal
Zaterdag zag het er nochtans veelbelovend uit. Samen met Squadra SJF-teamgenoot Joeri Deleebeeck was ik in de namiddag richting het gezellige stadje in het Duitse Eifelgebergte gereden, goed voor een autoreis van een kleine vier uur. Terwijl het onderweg in de Hoge Venen spookachtig zwart zag, werden we in Trier op onze wenken bediend. Ruim tien graden en een net niet ontluikend lentezonnetje. Bedoeling was om nog een uur los te rijden op het fietsparcours van de duatlon, gevolgd door een korte loslooptraining. Meteen werden we met onze neus op de feiten gedrukt. Eén rondje van 6,4 km telde zomaar eventjes 233 hoogtemeters. In werkelijkheid was de opdracht heel eenvoudig: eerst klimmen over een vaak moeilijk lopend grintpad, vervolgens dalen en ten slotte nog een korte, nijdige klim naar de start- en aankomstzone. Ook het loopparcours namen we al fietsend eenmaal onder de loep. Opvallende vaststelling: een steile trappenklim in de laatste 500 meter zou ongetwijfeld voor slachtoffers zorgen. Mijn benen voelden - ondanks de zware wedstrijd- en trainingsperiode - goed aan, zodat ik met veel vertrouwen uitkeek naar de racedag op zondag. Ik besefte dat winst er in dit deelnemersveld niet inzat, maar stiekem hoopte ik toch op een dichte ereplaats.
Overnachten deden we in Haus Maurianne, een klein hotelletje in Euren op zowat vier km van het stadscentrum van Trier. Een onverwachte maar leuke bijkomstigheid was de aanwezigheid van een pizzeria naast ons hotel. Ideaal om na onze korte training de innerlijke mens weer te versterken. 's Ochtends volgde een uitgebreid ontbijt in het hotel en tegen 10.30 zetten we koers richting de startplaats aan de voet van de Kockelsberg, die we vier keer zouden moeten overwinnen.
Ik had vooraf besloten om er een heel uitgebreide opwarming van te maken, ondanks de almaar toenemende bewolking. Al vlug begon het te regenen en af te koelen tot een drietal graden, maar uiteindelijk zouden we de volledige duatlon in droge omstandigheden afwerken. Ikzelf haspelde voor de wedstrijd drie rondjes af, waarvan eentje aan een goed tempo. Rondetijd: 16'43", met een klimtijd van 9'33. Twee tijden om te onthouden.
 |
| kaart run |
 |
| profiel run |
Om 13.30 trokken we met een kleine honderd deelnemers van start voor wat een race op het scherp van de snee zou worden. Mijn loopstart was zoals gewoonlijk minder explosief dan het overgrote deel van mijn tegenstanders, maar al vlug vond ik het juiste ritme en nestelde ik me in het spoor van de eerste vrouw. Later bleek het om Franziska Scheffler te gaan. En dat is niemand minder dan de regerende Duitse triatlonkampioene op de kwartafstand en eind september 2012 achtste op haar eerste wereldkampioenschap in het Franse Nancy. Zij zou hier 32ste (en 1ste vrouw) eindigen, wat op een absoluut vrouwonvriendelijk parcours als een heel sterke prestatie mag worden beschouwd.
Op het overzichtelijke loopparcours - bestaande uit twee rondes van 2,45 km - kreeg ik een goed overzicht op de situatie in wedstrijd. Ik stelde vast dat de koplopers met ruim anderhalve minuut de wisselzone zouden inlopen. Ikzelf kwam als 24ste binnen, na 18'17", op een goeie minuut van de top tien. Alles was nog mogelijk, maar dan zou ik op de fiets serieus uit mijn pijp moeten komen. Zoals verwacht waren het topfavorieten Andreas Theobald, Felix Schumann en Thorsten Langer die vooraan de dienst uitmaakten.
 |
| kaart fietsronde |
 |
| profiel fietsparcours |
Meteen na de eerste wissel moesten we voor de eerste keer de Kockelsberg omhoog. Dit was - zoals ik zelf voorzien had - het moeilijkste moment van mijn wedstrijd. Op zo'n moment moet je even de anaerobe grenzen van je lichaam kunnen opzoeken, iets wat mij net minder goed ligt. Op de top van de eerste klim was ik al een tiental plaatsen opgeschoven, maar op dat moment zat het gevoel nog niet echt super. Ik verwachtte dat - net zoals tijdens mijn opwarming - pas te vinden vanaf het begin van de tweede beklimming. Dat gebeurde ook en halverwege de Kockelsberg kietelde ik aan de top tien.
Plots gebeurde echter iets wat ik in de verste verte niet verwacht had. Mijn voorste derailleur begon tegen te pruttelen en bij het schakelen van grote naar kleine versnelling - en omgekeerd - liep het helemaal fout. Ik moest van de fiets en het duurde naar mijn goesting veel te lang vooraleer ik weer kon vertrekken. In eerste instantie dacht ik te moeten opgeven, maar gelukkig kon ik weer voortrijden, al moest dat vanaf nu met een ronkende ketting gebeuren. In de verte zag ik de sterk fietsende Paul Bentner als een gek tekeer gaan. Op de top van de Kockelsberg had ik nog altijd mijn ritme niet gevonden en in de daaropvolgende afdaling leek ik wel stil te staan. Als extraatje sprong mijn ketting ook nog eens twee keer van mijn voorste tandwielen, al kon ik dit euvel gelukkig al fietsend herstellen. We waren halverwege wedstrijd gekomen en mijn situatie zag er niet bepaald schitterend uit. In de tweede fietsronde had ik niemand ingehaald, terwijl er tijdens mijn oponthoud minstens vijf opponenten voorbijgereden waren. Spijtig genoeg was ook dan het ergste leed nog niet geleden.
Bij het aansnijden van de derde ronde moesten we vanuit de startzone een klein maar steil heuveltje op, om de klim naar de Kockelsberg aan te vatten. Daarbij vond mijn fiets het blijkbaar weer noodzakelijk om nog maar eens tegen te pruttelen. Ik moest weer van de fiets en bij het afstappen kwam ik - waarschijnlijk puur uit woede - nog eens ten val. De Luxemburger Dany Papi, die ik nog maar net achter me had gelaten, keek eens raar toen hij mijn gefrustreerde blik zag. Straks zou ik hem voor de derde keer in deze race moeten inhalen en achterlaten. Ditmaal had ik het gevoel dat mijn oponthoud langer duurde dan de eerste keer, vooral omdat ik mijn handschoenen eerst moest uitdoen en mijn ketting voortdurend weer naar de kleine plateau sprong. Uiteindelijk lukte het mij om de ketting toch op het grootste tandwiel te houden en ik besloot om vanaf dan niet meer te schakelen. Het zou zo moeten gebeuren. Op mijn Garmin-gegevens bleek achteraf dat ik twee keer 50 à 60 seconden had stilgestaan...
Wonder boven wonder, maar ondanks alle miserie begon ik me eindelijk in mijn sas te voelen. De klim ging nu almaar vlotter - ook al moest ik me ook bergop behelpen op mijn grootste kamwiel en bleef de derailleur lastig doen - en vooral op het laatste stuk bergop kon ik een flinke hap van mijn opgelopen achterstand goedmaken. De onderlinge tijdsverschillen waren in dit stadium van de race echter niet gering, waardoor ik mikpunten mankeerde. Na zowat 1u05' mountainbiken/sukkelen (10de fietstijd) - deel dit door vier en vergelijk het met mijn beste rondetijd van tijdens de opwarming... - kwam ik als 13de in de race de tweede en laatste wisselzone in.
 |
| hartslagen (rood) - snelheid (blauw) - hoogte (groen) |
 |
| idem als hierboven maar volgens tijd - let goed op de blauwe piekjes naar onderen |
Bij nazicht van de fiets achteraf bleek mijn voorderailleur verschoven te zijn, wat het geluid van de ketting verklaart. Waarschijnlijk zal de definitieve afstelling bij Giant niet zo nauwkeurig gebeurd zijn. Een andere reden kan ik momenteel niet bedenken.
Nog even mijn rondetijden op de fiets:
- ronde 1: 15'34" (klim: 8'37")
- ronde 2: 16'36" (klim: 9'24")
- ronde 3: 16'38" (klim: 9'25")
- ronde 4: 15'50" (klim: 8'40")
Meer uitleg nodig? (twee keer even "vlug" als 's ochtends tijdens de verkenning)
Joeri eindigde 28ste, wat verre van slecht was. De uitslag van deze wedstrijd zegt namelijk (meer dan) voldoende. Opvallend ook: veel jonge gasten in de uitslag. Logisch, want deze wedstrijd was het Duits kampioenschap crossduatlon voor studenten. Theobald won daarin voor Hoyden, Veith, Hönle en Zenke.
1. Felix Schumann (GER) - deze WEBSITE zegt voldoende
2. Andreas Theobald (GER) - 19-jarige plaatselijke favoriet van Tri-Post Trier / regerend vice-Duits beloftekampioen berglopen én crossduatlon
3. Thorsten Langer (BEL) - 41-jarige biatleet (langlaufen) uit Recht en meervoudig nationaal kampioen in die discipline / gereputeerd duatleet, vooral op zware (MTB-)omlopen / won in het verleden al eens de Trierer Cross-Duathlon / meer info: KLIK
4. Lars Erik Fricke (GER) - veelvuldig winnaar van du- en triatlons, vooral offroad / in 2012 vierde op Duits kampioenschap crossduatlon in Kraichgau
5. Erik Vliegen (BEL) - won in het verleden al de Eifeler Crossduathlon in Schleiden / eindigde vorig jaar nog tweede in Bütgenbach na Langer / specialist van het nijdige offroadwerk / ook als triatleet trekt hij zijn plan, zo werd hij vorige zomer 3de in de lastige Vulkan-Cross-Triathlon (1,5-32-10) in het ... Eifelgebergte
6. Simon Hoyden (GER) - sterke loper uit Bochum / meer info: KLIK
7. Paul Bentner (LUX) - sterke fietser, deze LINK zegt alvast voldoende
8. Sebastian Veith (GER) - voormalig zwemmer en nu triatleet die als belofte 21ste werd op het WK
9. Sammy Schu (GER) - in 2012 werd hij door zijn zege in Güdingen kampioen van de regio Saarland, vooral met dank aan zijn loopkwaliteiten / meer info: KLIK
10. Guillaume Hansen (LUX) - officier in het leger die regelmatig mooie uitslagen behaalt, zoals een 4de stek in Mamer
11. Philipp Werland (GER) - plaatselijke duatleet - vooral sterk als loper - die regelmatig mooie ereplaatsen behaalt
12. Hannes Wolpert (GER) - triatleet die regelmatig zijn wedstrijd wint
13. Tom Vandenbussche (BEL)
14. Veit Hönle (GER) - 20-jarige du- en triatleet uit Badem-Württemberg die tot de toppers van zijn generatie mag worden gerekend
15. Dany Papi (LUX) - behaalde in oktober 2012 nog brons op het Luxemburgse kampioenschap marathon
16. Julian Zenke (GER) - loper en specialist van de steeple / meer info: KLIK
17. Lucas Alt (GER) - triatleet die in 2008 zilver behaalde op het EK crosstriatlon voor beloften in Hameland
18. Hakan Bo Nilsson (LUX) - ex-wielrenner die van 2006 tot en met 2010 voor het continentale Differdange uitkwam en mooie successen boekte (o.a. ritzege in Rhône-Alpes Isère Tour) / meer info: KLIK
19. Christophe Maurer (FRA) - eindigde vorig jaar nog 9de op het WK duatlon voor masters (H40) in Nancy /
20. Tom Krier (LUX) - jonge, sterke loper die du- en triatlon combineert
Achteraf gezien had ik tussen plaatsen 5 en 7 kunnen eindigen. Maar goed...
Zo zie je maar dat sport soms heel relatief kan zijn. In Trier presteerde ik stukken beter dan een week eerder in Chièvres, maar bij het grote publiek slaat een overwinning natuurlijk meer aan dan een nietszeggende 13de plaats. Het belangrijkste is echter dat ik een heel goed gevoel overhoud aan deze wedstrijd, een ervaring die ik meeneem naar de volgende doelen van 2013.
Volgende wedstrijd: sprintduatlon Geluwe met 2,7 km lopen, 17,7 km fietsen (stayeren toegelaten) en 1,8 km lopen. Aan de kwartduatlon weiger ik deel te nemen, aangezien ik weiger een verhouding van 18 loop- en 37 fietskilometers als duatlon te beschouwen.
Tot de volgende
Tom
Geen opmerkingen:
Een reactie posten