Verslag Geluwe

Afgelopen zondag waren we weer klaar voor een volgende 'winterduatlon'. Jaarlijks is Geluwe de opener van het zomerseizoen, maar daar was bitter weinig van te merken. Temperaturen rond het vriespunt (en dan zwijg ik over de gevoelstemperatuur) en een snijdende noordoostenwind zorgden ervoor dat zelfs de korte sprintduatlon - waar ik aan deelnam - geen eenvoudige bedoening zou worden.

De deelnemers van de korte afstand kregen als afstanden het volgende voorgeschoteld: 2,7 km lopen, 17,7 km fietsen en 1,8 km lopen. Door de extreem lange wisselzone werden die loopkilometers wel opgedreven tot respectievelijk drie en twee kilometer. Het parcours was mij niet meer onbekend. Lopen deden we in een blokje rond de centrale as van de duatlon, fietsen (3 rondes) gebeurde telkens over de brug van de autoweg (2x per ronde) en de kasseien van de Molenhoek. Vooral de wind - die 80% van de tijd in de flank stond - zou voor een ware slijtageslag zorgen.

Ik had een degelijke trainingsperiode achter de rug tussen de duatlon in Trier (10 maart) en die in Geluwe (24 maart. Lees: ik had alles kunnen afwerken, wat tegenwoordig niet meer evident is door mijn belastend voorjaar en het uitzonderlijke, barslechte weer waarmee we deze winter geconfronteerd worden. Het enige probleem dat plots opdook, waren keelproblemen en vervolgens een verkoudheid. Dat laatste was er in Geluwe duidelijk nog niet helemaal uit, want echt denderend verliep mijn wedstrijd niet. Al in de opwarming lag mijn hartslag een stukje hoger dan normaal en vermoedde ik al datgene wat op het moment van de waarheid werkelijkheid zou worden.

Met enkele sterke lopers aan de start was de eerste run verschroeiend. Ikzelf voelde meteen dat het gevoel wel heel flets was en moest de schade beperken. Dat lukte niet echt goed, want bij de eerste wisselzone lag ik al een minuut achter op een select kopgroepje van een 10-tal tegenstanders. Ik besefte dat ik die kloof op de fiets waarschijnlijk wel zou kunnen dichtrijden, maar besefte evengoed dat wegrijden en de eventuele voorsprong verdedigen tijdens de slotrun onmogelijk zou worden.

Wat ik vermoedde, gebeurde ook. Vrij vlug kon ik - met dank aan de stormachtige wind - helemaal naar voren rijden, maar eenmaal aan de leiding zag ik nog altijd enkele mannetjes aan mijn wiel kleven. Thomas Derboven en Diederik Derijcke waren de twee die het langst konden volgen. In de slotronde bleef uiteindelijk alleen Derboven over. Na een snelle wissel begon ik met een kleine voorsprong op hem aan de korte tweede run.

Vlug herviel ik in het matige loopniveau en zag ik Derboven terugkeren én weglopen. De jonge Antwerpenaar zou deze wedstrijd verdiend op zijn naam schrijven. Bart Verkaemer en Jan Goddaer kwamen nog sterk opzetten, maar gelukkig kon ik nog vrij gemakkelijk mijn derde plaats vasthouden. Alweer een podiumplaats in een duatlon dus, maar echt tevreden was ik toch niet. Ik was liever vijfde geëindigd met een fantastisch gevoel...

In de slotkilometer kon Derijcke hetzelfde doen.

Aan de andere kant moet ik echt niet klagen. Ik ben een van de weinigen die de voorbije maanden alles perfect heeft kunnen uitvoeren, in tegenstelling tot veel andere duatleten die daar door omstandigheden niet in geslaagd zijn. Deze week (en ook volgende week) heb ik twee lastige trainingsweken.. Van maandag tot donderdag verblijf ik met Ruben Van Canneyt in Anseremme (Dinant) voor een vierdaagse ministage. Bedoeling is om er volume en kwaliteit te combineren.

Volgende wedstrijd wordt Eschweiler, net over de Duitse grens bij Aachen. Het wordt meteen ook de eerste duatlon van 2013 met de tijdritfiets. Ook de Belgen Jochen Neyrinck en Jan Meysmans zullen er van de partij zijn. De week ervoor rijd ik ook een wielerwedstrijd als training. In principe wordt dat Eeklo.

Tot de volgende!
Tom