Ik trok voor het tweede jaar op rij naar Trier voor de jaarlijkse crossduatlon op het loodzware maar wondermooie parcours op en rond de Kockelsberg. Ik wist maar al te goed dat de omloop in het Eifelgebergte mij - door de aaneenschakeling van explosief bergop en technisch bergaf - niet op het lijf geschreven was, maar dit type wedstrijden heb ik nu eenmaal (brood)nodig om nog dat extra tikkeltje sterker te worden.
Bovendien waren we weersomstandigheden (meer dan) perfect en konden we er een zalig weekendje uit van maken. Zaterdag stond er een parcoursverkenning gepland, zondag om 13.30 uur was het wedstrijd. De ingrediënten waren bekend: 5 km lopen (2 ronden) met elke toer de fameuze trappenklim, gevolgd door een tergend lang stuk vals plat naar de aankomstzone, daarna 25 km mountainbiken (4 ronden) met elke ronde de ruim twee km lange Kockelsberg, een onregelmatige klim met pieken tot +20%, en ten slotte nog een afsluitende run van 5 km (2 ronden) over hetzelfde traject.
De drie sterksten in de race (Schumann, Theobald en Pschebizin) waren buiten categorie, maar dat lijkt me niet onlogisch: Schumann is bijvoorbeeld de regerende Duitse kampioen crossduatlon en meervoudig medaillist op de internationale XTerra-kampioenschappen. Theobald is vice-Duits kampioen en Pschebizin telt al wat meer lentes, maar zijn erelijst is indrukwekkend.
Daarachter lag de strijd open en na een mooie eerste run (13de) begon ik er meer en meer in te geloven. Op de klim vlotte het goed (telkens tot 30" sneller dan vorig jaar), maar bergaf had ik problemen met mijn versnellingsapparaat. Niet met het schakelen, wel met mijn ketting die op de hobbelige stroken van mijn blad "vloog". Vervelend en met als uiteindelijke gevolg dat ik na een tijd besloot om op mijn kleine plateau bergaf te rijden. Niet ideaal natuurlijk. Ik verloor kostbare tijd en na een sterke tweede run (8ste tijd!) besefte ik dat ik in die afdalingen een héél dichte ereplaats (4de?) had verloren. Toen de vierde in de uitslag over de aankomst liep, was ik immers ook al halfweg de slotronde op de sintelpiste...
Spijtig, maar ik kan zeker tevreden terugblikken. Op vlak van materiaal kan ik duidelijk nog heel wat progressie boeken :-)
Achteraf gezien lag het niveau ook echt wel hoog. Lars Erik Fricke was enkele maanden geleden nog goed voor brons op het Duits kampioen crossduatlon en finishte als zesde slechts een half minuutje voor mij...
Uitslag: LINK
Volgende uitdaging: de non drafting duatlon (4 - 40 - 8) op het motocircuit van Goodwood, in de streek van Portsmouth, Zuid-Engeland.
Tom
Geen opmerkingen:
Een reactie posten