KOPPELTIJDRIT MOORSELE
Zondag waren Hans Van den Buverie en ikzelf aan het werk in de koppeltijdrit in Moorsele. Voor ons beiden was het de laatste race van het jaar tegen de klok. Moorsele, een dorp in het zuiden van de provincie West-Vlaanderen, was voor het derde jaar op rij het decor van een strijd tussen de beste (recreatieve) tijdrijders uit de streek.
Hans en ik stonden met ambitie aan de start, want het parcours en de weersomstandigheden leenden zich tot een snelle tijd en hoog gemiddelde. Bedoeling was om de eerder opgedane ervaring (Oostkamp, Damme en Torhout) in het koppeltijdrijden nog wat te verfijnen, iets wat ook aardig lukte. Zo werd bijvoorbeeld afgesproken om langere kopbeurten op zich te nemen en zo minder snel van elkaar over te nemen.
De motor kwam na een behouden start in het centrum van Moorsele vlug op gang en zou niet meer stilvallen. De laatste ronde was de snelste en finaal (20,5 km) werd afgeklokt in een tijd van 25'51", goed voor een gemiddelde snelheid van 48 km per uur. Een bijzonder tevreden gevoel overheerste na afloop, want Hans kon via zijn vermogensmeter vaststellen dat zijn gemiddeld vermogen 370 watt bedroeg. Toen hij op kop reed schommelde Hans' vermogen zo voortdurend tussen de 410 en 420 watt. Een bemoedigende vaststelling, want dat was duidelijk nog een stukje sterker dan tijdens de vorige koppeltijdritten.
Winst leek een zekerheid, maar omstreeks kwart na zes 's avonds kwam het bericht dat we met één luttele seconde geklopt waren, nota bene door het organiserende duo dat zelf ook deelnam en amper een maand geleden in Geel nog een stuk trager fietste. We begrepen het niet en al vlug kwamen vanuit verschillende hoeken - lees: alle neutrale toeschouwers - signalen dat het winnende duo op het parcours was gezien met drie begeleidende motards.
Om een lang verhaal kort te maken: het winnende duo schrapte zichzelf twee dagen na hun eigen tijdrit - en na de vele negatieve reacties op Facebook - uit de uitslag. We wonnen de koppeltijdrit uiteindelijk voor het duo Bart Kuypers-Fréderic Vantomme en Olivier Cardoen-Kenneth Vandendriessche. Op naar 2015 voor een nieuw en nog uitdagender tijdritseizoen.
ZELINE XTERRA DUATHLON AILLY-SUR-NOYE (FRA)
Maar
voor ik in wintermodus ga, wil ik nog enkele duatlons meepikken,
aangezien ik er in het voorjaar enkele moest schrappen. Daags na
Moorsele was dat al het geval met de Zéline Xterra Duathlon van
Ailly-sur-Noye, een dorpje in Picardië op goed een uur rijden van de
Belgisch-Franse grens. De start werd al om 9 uur 's ochtends gegeven,
waardoor ik om half zes vanuit Roeselare was vertrokken om op zijn minst
het fietsparcours te kunnen verkennen. Door een bizar auto-ongeluk vlak
voor mij - de politie vond de bestuurder niet meer terug - verloor ik ruim een uur en was ik maar net op tijd om de start te halen.
De
wedstrijd bestond uit 2 km lopen rond een meer, twee fietsrondes van 10
km op de mountainbike en ten slotte nog eens diezelfde ronde van 10 km
maar dan wel al lopend. Na een eerste run aan 16 km per uur begon ik vol
goede moed aan het onbekende fietsgedeelte. Was dat even een
afknapper... Je kon bijna nergens voorbijsteken en waar het wel kon,
moest je een technische stoot uithalen. Niet bepaald mijn favoriete
bezigheid en dus besefte ik al vlug dat het nog een lange race zou
worden. En net toen ik op een beter lopende strook vals plat omhoog op
stoom leek te komen, miste ik een afslag, omdat de renner voor mij
verkeerd was gereden en ik alleen hem in het vizier hield... Bovendien
maakte ik ook nog eens fout om met koerspedalen te starten, terwijl we
op dat parcours veel te vaak voet aan grond moesten zetten. Op de fiets zou ik - hoe raar het ook klinkt - zeven minuten verliezen op de latere winnaar.
De
tweede fietsronde verliep iets beter en ik besefte dat het geen zin had
om te forceren en me beter nog wat te sparen voor de loodzware tweede
run. Dat bleek de juiste keuze, want ik had overschot en kon nog een
41'er uit de benen schudden en op die manier meerdere lijken oprapen.
Finaal was dat net niet goed genoeg voor de zesde plaats, maar op dit
parcours was ik al blij ongehavend en met een goed gevoel te finishen.
Deze race was niet mijn ding, maar is wel een absolute aanrader voor de
echte mountainbikeliefhebber.
