donderdag 29 november 2012

Terugblik seizoen (deel 2)

MEI
3de Ciney (MTB-duatlon)
133ste Dwars door Brugge (stratenloop)
1ste Asse-Mollem (individuele tijdrit)

Na Douai was ik gelanceerd. Op de Dag van de Arbeid kon ik in Ciney mijn eerste podiumplaats ooit in een duatlon behalen. Zonder supergevoel weliswaar, want Douai zat nog in de benen. Lees: de diesel kwam ook gang, de turbodiesel niet. Na enkele dagen van volledige rust volgde een zware trainingsperiode van ruim twee weken: minder duur en vooral de nadruk op korte, intensieve prikkels, onder andere op de tijdritfiets. Op de ploegstage met TTI in Gemmenich legde ik de laatste loodjes voor wat een héél leuke maand zou worden.


Eind mei - in mijn eerste van vijf opeenvolgende competitieweekends - kon ik meteen de 7 van Kettelo in Mollem (Asse) op mijn naam schrijven, ondanks opkomende kriebels in de keel. Een teken van hoogvorm? Het moet zijn, want ik veegde in deze individuele tijdrit over 7 km het vier jaar oude wedstrijdrecord van de tabellen. Op een heel bochtig en heuvelachtig parcours kon ik bovendien een gemiddelde snelheid van 46,7 km/u halen en plaatste ik de tweede - nochtans geen sukkelaar - in de uitslag op ruim 30 seconden. Een zalig gevoel overheerste achteraf, want ik besefte dat er de komende weken nog meer uit de bus zou (kunnen) vallen...


JUNI
4de Rijkevorsel (duatlon - drafting)
1ste Oostkamp (individuele tijdrit)
1ste Oostkamp (koppeltijdrit met Esteban Talloen)
8ste Ronde Gaumaise (UCI 2.18 - eindklassement)
* 1ste in 1ste etappe - Saint-Vincent (individuele tijdrit)
* 25ste in 2de etappe - Florenville (2de in algemeen klassement)
* 41ste in 3de etappe - Chiny
1ste Dreikirchen / Duitsland (duatlon - non drafting)

Zes dagen later nam ik voor de derde opeenvolgende keer deel aan de recreatieve duatlon in Rijkevorsel, waar mijn familie van moeders kant woont. Hier werd andermaal duidelijk dat de topvorm aanwezig was: 1ste run aan 17 km/u, fietsen aan 43 km/u, terwijl het om een heel bochtig parcours ging, en een 2de run aan nogmaals 17 km/u. En: ik was volledig uitgewoond aan de aankomst. Iets waarvan ik vroeger zelfs niet wist dat het mogelijk was. Het kon opeens allemaal.


De tweede zaterdag van juni stond de tijdritclash van Oostkamp op het programma. Een wedstrijd tegen de klok op een veeleisend parcours en bovendien eentje waar in de streek veel over gepraat wordt. Ik wilde absoluut beter doen dan mijn tweede plaats van vorig jaar, zowel in de individuele als de koppeltijdrit.

Door de extreme omstandigheden - een haast stormachtige wind - werd de wedstrijd een dubbeltje op zijn kant, maar ikzelf had daar gelukkig geen last van. Ondanks de fel tegenspartelende wind - op de belangrijkste stroken volledig maar dan ook echt volledig in het nadeel blazend - kende ik mijn beste (?) dag van het hele jaar en kon ik een tijd neerzetten waarvan ik wist dat niemand die zou verbeteren. Uiteindelijk zou de 2de op ruim een minuut en de 3de op twee minuten gezet worden. Ook de koppeltijdrit leverde een overwinning op, al verliep dat met een voorsprong van vier luttele seconden op het koppel Devolder-Tiers heel wat moeizamer.


Vervolgens trok ik naar de zuidelijkste streek van ons land voor de driedaagse Ronde Gaumaise, een rittenkoers die op de Belgische kalender niveau 2.18 krijgt. Twee jaar eerder was ik hier al eens 6de geworden, na een 7de plaats in de openingstijdrit en een 3de plaats in de koninginnenrit in en rond Meix-devant-Virton. Met de huidige vorm lag ik gebrand op een sterke prestatie in de proloog van deze editie, een individuele tijdrit over 5,7 km in Saint-Vincent. Tot mijn grote spijt strandde ik echter op drie seconden van topfavoriet Raphaël Dion. Hij kreeg de leiderstrui, ik moest me tevreden stellen met de blauwe puntentrui.


Daags nadien kon ik in apocalyptische weersomstandigheden en ondanks mijn gekende pelotonvrees en een valpartij mijn tweede plaats verdedigen. Ternauwernood, want aan de voet van de slotklim naar Florenville - na een (bij mijn inziens) vreselijke afdaling over een (bij mijn inziens) erbarmelijk wegdek - bevond ik me nog in de achterste regionen van het peloton, nochtans fel uitgedund.


Het geluk kon echter niet blijven duren. 's Nacht kreeg ik last van een tegenpruttelende maag, vermoedelijk het gevolg van een combinatie inspanning - regen - modder. Daardoor moest ik met een niet al te 'spetterend' gevoel de slotrit in en rond Chiny afwerken. Tot 3 km van de aankomst kon ik alle aanslagen op mijn positie - al dan niet met geluk - verijdelen en lag ik nog in pole-position voor de felbegeerde podiumplaats. Maar door een (bij mijn inziens) alweer spectaculaire afdaling, meteen gevolgd door een 'Berendries' tot de finish, tuimelde ik door een secondeslag van de 2de naar de 8ste plaats in de eindafrekening. Dit smaakte zuur!

Het werd nog zuurder toen mij in de loop van de slotrit geruchten bereikten over het stayergedrag van de winnaar van de tijdrit. De renner in kwestie - kopman van de organiserende ploeg en lokale favoriet - zou tijdens de proloog opvallend dicht in het spoor van de auto van de regionale televisie gereden hebben. Een week later werden de geruchten waarheid toen een foto gepubliceerd werd van een winnaar die - licht uitgedrukt - in het zog van de tv-wagen zijn tijdrit afwerkte. Waterdichte bewijzen zijn het niet, maar voor mij voldoende om mezelf als ritwinnaar in deze Ronde Gaumaise te bestempelen.


De conditie was natuurlijk niet weg en dat wilde ik nog eens tonen in de laatste wedstrijd voor de zomerstage. Samen met Wim Vanleene trok ik naar het Duitse Dreikirchen, in de provincie Rheinland-Pfalz. Daar kregen we een duatlon voorgeschoteld die op mijn maat geschreven was: 1,2 km lopen - 23 km tijdrijden - 5,7 km lopen. Dat allemaal op een sterk heuvelend parcours. Wat iedereen verwachtte, werd ook waarheid. Op de fiets kon ik een kloof slaan van drie minuten op Wim, die als uittredend winnaar mijn grootste concurrent was. In de lastige slotrun behield ik zonder problemen die voorsprong, waardoor ik mijn eerste zege als duatleet kon behalen. Het mocht dan niet de sterkst bezette wedstrijd zijn, een overwinning boeken in een duatlon is nooit evident. En dat om de eenvoudige reden dat er niet veel duatlons zijn!


Bovendien bewezen mijn waarden op de Garmin Forerunner dat ik in die periode over mijn beste conditie van het jaar beschikte. Om dat aan te tonen:
- In de slotrun kon ik gedurende 20 minuten mijn maximale hartslag aanhouden.
- Op de lastigste klim op het parcours (1,3 km à 7,1%) haalde ik een VAM (aantal geklommen meters per uur) van 1794.

De laatste week van juni vormde vijf dagen van overbrugging tussen de wedstrijd in Dreikirchen en het begin van twee weken trainingskamp in de Zwitserse Alpen en werd voornamelijk ingevuld met relatief rustige opbouwtrainingen in functie van de twee Long Distance Duatlons die in de zomer nog volgden.

JULI
10de Loenhout (duatlon - drafting)

Na een perfect verlopen stage door de Zwitserse bergen - bij deze: MIJN hoogtepunt van het jaar - startte ik op de nationale feestdag in de recreatieve (drafting) duatlon van Loenhout, een leuke wedstrijd met een kwantitatief en (vooral) kwalitatief sterk bezet deelnemersveld. De stevige loop- en fietstijden, met een mooie 10de plaats tot gevolg, zorgden ervoor dat ik met een goed gevoel de laatste loodjes richting Powerman Vlaanderen (Geel) en Powerman Austria (Weyer) kon afwerken.


Dat de grote vorm zeker aanwezig was, werd een week later op training bevestigd. Extensieve duurtraining van drie uur: 120 km - gemiddeld 40 km/u - gemiddelde hartslag van 136. Ik moet er hier eerlijk bij aanvullen dat de weersomstandigheden nagenoeg perfect waren en ik het wedstrijdmateriaal - mijn tijdritfiets met vol Kuiper-achterwiel - voor de week erna (Geel) uittestte. Maar nog eens: het vertrouwen was meer dan aanwezig en ik was ervan overtuigd dat ik in Geel een tijdritnummer zou opvoeren. Aangevuld met 20 loopkilometers op niveau zou een top-10 op het BK Long Distance dan de logische beloning worden.

Geel 2012 zou een héél goede les voor de toekomst worden...

(later deel 3)

maandag 26 november 2012

Terugblik seizoen (deel 1)

JANUARI 2012
5de Seneffe (winterduatlon)

Na een moeizame heropbouw door mijn elleboogbreuk - eind oktober 2011 opgelopen in de MTB-duatlon van Wetteren - hervond ik begin januari een aanvaardbaar niveau op training. Mijn eerste wedstrijd van het nieuwe seizoen, een winterduatlon in het Waalse Seneffe, viel dan ook positief uit. Ik eindigde niet alleen 5de (mijn beste resultaat tot dan toe in een individuele duatlon), ik werkte ook een prima tweede run - 3de tijd met een snelheid van 16 km/u - af. Enig minpunt was mijn tegenvallende fietsproef, maar dat lag vooral aan het technische parcours dat we in achterbuurten van Charleroi voorgeschoteld kregen.



De tweede helft van januari kon ik een vervolg breien aan het goede gevoel van de eerste veertien dagen.

FEBRUARI
7de Mons-Jurbise (winterduatlon)
14de Callenelle (wielerwedstrijd)

In eerste instantie ging ik ook in februari op hetzelfde elan door. Ik slaagde erin om alle vooropgestelde trainingen af te werken, maar hoe verder de maand vorderde, hoe vermoeider ik me begon te voelen. De dagen voor mijn tweede winterduatlon van het seizoen - in Jurbise bij Mons/Bergen - verliepen zelfs rampzalig met veel te hoge hartslagen en een gebrek aan frisheid. Ondanks alles eindigde ik op het loodzware (modder)parcours tussen de mensen, een bewijs dat mijn (basis)niveau meer dan degelijk was. Een perfect gevoel gaf het mij echter niet, omdat ik mijn eigen wil niet kon opleggen en vooral de schade moest beperken.


Dankzij de krokusvakantie kon ik daags na Jurbise naar de Voerstreek voor een vierdaagse trainingsstage. Die verliep goed en twee dagen daarna - zes dagen na Jurbise - nam ik als training deel aan een wielerwedstrijd in het Henegouwse Callenelle. Ook daar bevestigde ik - ondanks materiaalpech - mijn stevig basisniveau met een verre ereplaats. Nog eens vijf dagen later legde ik een prima lactaattest af op de looppiste van Aalter en leek het toch allemaal goed te komen...

MAART
34ste Putte-Berendrecht (winterduatlon)
DNS Geel (winterduatlon)
32ste Geluwe (duatlon - drafting)

Drie dagen na de inspanningstest startte ik - ondanks het overdreven bochtige parcours - met ambities in de winterduatlon van Putte, maar werd er met mijn neus op de feiten gedrukt: een draak van een wedstrijd, zonder twijfel het absolute dieptepunt van 2012. Ik wist eerst niet wat er scheelde en gaf het parcours de schuld. Plots kwam ik immers tot het besef dat ik - net zoals vroeger in het wielrennen - ook in duatlons niet alles zelf onder controle had. Dat ik ook in deze sport onoplosbare problemen had, namelijk het onvermogen om op technische(re) parcours mijn kwaliteiten uit te spelen, spookte door mijn hoofd.


Exact een week later besliste ik - amper drie uur voor de start van de winterduatlon in Geel - dat het geen zin had om in een wedstrijd de hoop te vullen. Zowel mentaal als fysiek was ik volledig leeg, waardoor Jesse mijn schema's moest aanpassen. Een bloedonderzoek kon niet uitblijven en dat bracht - zonder enige reden tot twijfel - de oorzaak aan het licht: een serieus ijzertekort, kenmerkend voor duursporters.

Hoe bizar het ook mag zijn: dat nieuws zorgde ervoor dat mijn hoofd eensklaps volledig stressvrij was. Ook fysiek begon ik stilaan weer uit het dal te kruipen. Dat aanvaardbare gevoel op training - onder andere tijdens enkele intervallen op de Oude Kwaremont - werd echter niet bevestigd tijdens de eerste wegduatlon van 2012 in Geluwe, een organisatie van mijn eigen ploeg TTI. Een heel matige eerste run werd er gevolgd door een al even matig gevoel op de fiets (ondanks de 5de fietstijd) en een slechte tweede run. De ontgoocheling was groot, maar al vlug besefte ik dat het ijzerprobleem niet zomaar kon worden opgelost en dat ik geduld moest oefenen.


De vijf dagen tussen Geluwe en het begin van de trainingsstage in de Provence probeerde ik mijn hoofd vrij te maken door simpelweg mijn trainingen af te werken, maar daarbuiten niet aan sport te denken. Om een of andere reden werkte het en had ik bij aanvang van het trainingskamp in Gordes de motivatie en als gevolg daarvan ook de betere benen teruggevonden.

APRIL
7de Douai / Frankrijk (Long Distance Duatlon - 10/86/10) - 1ste fietstijd (86 km in 2u08)

De stage met Jesse en enkele collega-atleten verliep perfect en op de laatste trainingsdag tankte ik heel veel vertrouwen dankzij een perfect verlopen koppeltraining. Ook tijdens de voorlaatste trainingsweek voor het eerste hoofddoel van het seizoen - de Long Distance Duatlon (10-86-10) in Douai - had ik een goed gevoel, waardoor ik met vertrouwen naar Noord-Frankrijk trok.

Na een behoorlijke eerste run - met overschot! - kon ik mijn (tijdrit)duivels op het fietsparcours ontbinden. Een fietsparcours dat door de felle wind en regenbuien extra lastig gemaakt werd. Tot mijn grote verbazing begon ik in het spoor van de derde aan de slotrun, waarin ik redelijk goed standhield en uiteindelijk op een 7de plaats strandde. Dat Sam Gyde (zes maanden eerder nog beste Belg op de Ironman van Hawaii) net voor me eindigde, deed me nog meer deugd.


Ik klokte in Douai de beste fietstijd met 1'29" voorsprong op Antoine Vaillant, in augustus nog 17de in de gekende Embrunman (12de fietstijd), en 2'20" op Victor Débil-Caux. Het lijstje resultaten van die laatste - vanaf volgend seizoen proftriatleet - mocht er in 2012 trouwens best wezen:
- 2de Long Distance Duatlon Douai
- Frans kampioen duatlon op de lange afstand in zijn Age Group
- 4de in de halve triatlon van Dijon
- 10de en eerste niet-prof in de loodzware halve triatlon van Gérardmer
- (als kers op de taart) 55ste in de Ironman van Hawaii (6de Age-Group 30-34).

Achteraf gezien was 21 april voor mij een heel belangrijk keerpunt, een metamorfose haast. Een ereplaats behalen in deze wedstrijd, en dat terwijl ik maar al te goed besefte dat de topconditie er (nog) niet was en er nog veel zaken in de voorbereiding beter konden. Plots kwam ik tot het besef dat ik in staat was om iets te doen waar anderen alleen van kunnen dromen, zonder daarbij mijn respect voor andere deelnemers te verliezen. Plots voelde ik me niet meer de loser die achter de feiten bleef aanhollen, wel de topsporter die resultaten wil boeken en gelooft in zijn eigen mogelijkheden.

(later deel 2 - 3)

zondag 18 november 2012

Winterduatlon Geluwe

Hallo

Gisteren sloot ik mijn seizoen af met de winterduatlon in Geluwe, een organisatie van mijn eigen ploeg TTI. Ik startte samen met Jan Meysmans bij de duo's. De verwachtingen lagen niet al te hoog. Voor mezelf was het de voorbije week heel moeilijk om gemotiveerd te blijven, terwijl Jan voor zijn eerste wedstrijd sinds Zofingen stond.

Uiteindelijk viel mijn eigen gevoel al bij al nog mee, maar om mee te doen voor winst was er toch wat meer nodig. De aanwezige profrenners (Jelle Wallays en Sander Cordeel) waren veel te sterk en bij mij werd duidelijk dat het beste er voor dit jaar af is. Zo dramatisch was het echter niet en halfweg leek ik in een ideaal groepje met Eddy Buts en de afscheidnemende profrenner Bert De Waele te zitten. Zij waren net iets sterker dan mij, maar het tempo was nog net aanvaardbaar. Door mijn technische gebreken moest ik echter - op een niet eens technisch parcours - telkens kleine gaatjes laten vallen, die me uiteindelijk de rol deden lossen. Ik gaf als 8ste (algemeen) en 5de (duo) het 'nummer' door aan Jan, die in de 2de run enkel de sterke loper Jordi Van Guyse nog voor zich moest dulden.

Zo werden we 7de (algemeen) en 6de (duo) in deze winterduatlon. Bij de solo's ging de overwinning naar TTI-ploegmaat Jürgen Boterberge, meteen zijn tweede duatlonzege in 2012!

Nu mag ik genieten van een welverdiende rustperiode. Begin december hervat ik dan de trainingen in functie van 2013.

Een terugblik op het voorbije seizoen volgt nog.

Tom

dinsdag 13 november 2012

MTB-duatlon Valkenburg (NL)

 Zaterdag trok ik voor mijn laatste soloduatlon van 2012 nog eens de grens over. In Vilt - het kleine dorpje tussen Valkenburg en Maastricht waar Philippe Gilbert anderhalve maand geleden naar de wereldtitel snelde - stond immers een heuse 'bergduatlon' op het programma. Het was meteen ook mijn eerste wedstrijd in mijn nieuwe tenue.

Zowel het loop- als fietsparcours was - licht uitgedrukt - geaccidenteerd. In de eerste run wachtten ons twee loopronden van 2,5 km, gekruid met twee steile beklimmingen die op bepaalde stroken zelfs ideaal waren om een blessure op te lopen. Vervolgens moesten we drie fietsronden van zes kilometer afwerken, ook hier met het nodige explosieve klim- en daalwerk. Bovendien werden ook de liefhebbers van techniek voldoende verwend. Om af te sluiten mochten we nog eens hetzelfde loopparcours eenmaal afwerken.

Topfavoriet voor de start was landgenoot Paul Embrechts, winnaar van talloze offroad du- en triatlons en in september nog vice-Belgisch kampioen crosstriatlon in De Haan. Tegenstand zou er vooral komen van de Nederlandse offroadtoppers: Joost Christiaans (3de op NK crosstriatlon), Tim Dullaart (Nederlands kampioen crosstriatlon), Evert Gielen (een sterke bergloper uit de streek), ex-profwielrenner Michiel Elijzen, de tweelingbroers Mark en Marco Muller en de sterke Belg Wim Van Houdt.



De eerste kilometer van elke loopronde verliep hoofdzakelijk bergaf. Ik kon me meteen rond de tiende plaats positioneren en bleef zowat de hele eerste run rond die plaats hangen. Ik voelde me niet slecht, maar besefte meteen dat het een dagje 'schade beperken' zou worden. De laatste dagen voor de wedstrijd had ik voortdurend last van een tegenpruttelende maag. Niet zo verwonderlijk, aangezien ook leerlingen, collega's en een huisgenoot met dezelfde problemen sukkelden. Echt slecht voelde ik me niet, maar het betere gevoel van dit jaar was toch redelijk veraf.





Als tiende sprong ik de MTB op, met een achterstand van ruim twee minuten op de favorieten. Ik kon meteen enkele rivalen remonteren, zodat ik na een goeie ronde op de zesde plaats belandde. Mijn achterstand op de eersten nam toe, terwijl Marco Muller - die ik had ingehaald en in zevende positie zat - hardnekkig in mijn spoor bleef aanklampen. Enkele keren moest hij een gat laten, maar in de meer technische stroken (bergaf) kon hij telkens weer komen aansluiten. Uiteindelijk zou hij me in de derde ronde door een bizar manoeuvre bijna ten val brengen en mijn zesde plaats innemen. Ik kwam in de slotkilometer nog terug tot op zijn wiel en kon na een snellere wissel in zesde positie de slotrun aanvatten.

Wat ik echter tijdens de slotmeters van de eerste run had gevoeld, werd ook waarheid in de tweede. Ik kreeg weer last van een opspelende maag en moest - nadat Muller mij had achtergelaten - de bosjes in. Het kostte met een oponthoud van een kleine halve minuut, maar veel belang had het toch niet meer. Mijn Nederlandse opponent was de betere loper en ik liep 'zonder forceren' naar de aankomst.




Een zevende plaats in een duatlon op de zijflanken van de Cauberg is niet slecht, zeker niet als je het deelnemersveld bekijkt. Aan de andere kant kan ik moeilijk tevreden zijn met het matige gevoel. De enige reden waarom de uitslag nog meer dan meeviel, is omdat mijn basisniveau hoog genoeg ligt om zelfs op slechte dagen een behoorlijke uitslag te lopen/rijden.

UITSLAG

Een jaar geleden zou ik dolgelukkig geweest zijn met deze ereplaats, nu is het - hoe bizar het ook klinkt - een gewoonte geworden om altijd vooraan te eindigen. Het is een vaststelling om naar de toekomst mee te nemen en - vooral dit - om rekening mee te houden als er ook eens een mindere periode aanbreekt. En zo'n mindere periode komt er gegarandeerd nog eens aan...

Zaterdag nog in duo de sterk bezette winterduatlon van mijn eigen club TTI in Geluwe. Daarna mag ik eventjes genieten van een welverdiende (!) rustperiode.

Tom

zaterdag 10 november 2012

Bijna de laatste adem

Vandaag 7de geëindigd in de MTB-duatlon in Valkenburg, op één of andere steile zijflank van de Cauberg. Veel meer zat er niet in, zeker niet omdat ik de voorbije dagen last had van buikgriep. Niet zo verwonderlijk, aangezien ook een huisverwant, collega's én leerlingen van me met hetzelfde kwaal sukkelen...

Wel een knappe wedstrijd met een veeleisend maar landschappelijk prachtig parcours. De organisatie kan nog een stukje beter, maar het EK offroadduatlon zal over enkele jaren een heerlijk parcours krijgen...

Deze wedstrijd was ook mijn eerste duatlon in het tenue van de Squadra...

Later een uitgebreider verslag.


woensdag 7 november 2012

Valkenburg

Hallo!

Zaterdag sta ik voor mijn laatste soloduatlon van 2012. Erg vind ik dat niet, want de goesting om te trainen is zo stilaan aan het verminderen. Bestemming is het Nederlandse Valkenburg voor een MTB-duatlon over een loodzwaar parcours, ook al vonden de organisatoren het blijkbaar nodig om het fietsparcours met een ronde (nu 3x6 km) in te korten en het loopparcours (nu 2x2,5 en 1x2,5 km) nog wat langer te maken.

Goed ja, ik ben het al gewoon, want dat is blijkbaar de evolutie in de duatlonsport. Zo weinig mogelijk fietskilometers en liefst nog eens drafting, zodat je als deelnemer zeker niet oververmoeid raakt. Nu kunnen ze misschien ook nog in het reglement zetten dat je de zadelpen van je tegenstanders mag vastnemen om je zo te laten meedrijven...

In totaal wachten ons dus 5 km lopen, 18 km mountainbike en 2,5 km lopen. In principe zal het fietsparcours er wel zwaar genoeg bij liggen om grote verschillen te maken, maar gelukkig ben ik niet met de wijziging. Grote favoriet op de zege wordt alleszins landgenoot Paul Embrechts. Ook de plaatselijke favoriet Lesley Derckx zal van de partij zijn, net als Joost Christiaans (vorige zondag 2de in Noordwijk op 43 seconden van Embrechts en in april 2de in de offroadtriatlon van Valkenburg). Ook ex-profwielrenner en huidig Lotto-Belisol-ploegleider (vanaf 2013 "Rabobank) Michiel Elijzen zou aan de start verschijnen...

Volgende week zaterdag volgt dan nog de duowinterduatlon in Geluwe (met als loper Jan Meysmans), gevolgd door twee weken volledige rust.

Hopelijk willen de benen nog twee keer mee...

Tom