Weer aan het trainen

Hallo allemaal

Na twee weken volledige rust heb ik begin november de trainingen hervat. Intussen zijn we nog eens drie en een halve week verder en is de basisconditie alweer erg goed. Wat een contrast met exact twaalf maanden geleden, toen dat verrekte Osteoïd Osteoom ontdekt werd en ik drie maanden amper aan slapen toekwam...

Van 14 tot en met 17 november trok ik naar Valencia, waar drie vrienden aan de marathon deelnamen. Zelf nam ik niet deel, maar kon ik wel vier prachtige looptrainingen van samen zowat 55 km afwerken. De weersomstandigheden (+ 20 graden en helder) waren ideaal...

Mijn eerste wedstrijd van het nieuwe seizoen wordt de Bostrail in Aalter op zaterdag 16 januari. Dat wordt een goeie test voor de conditie. De eerste echte afspraak is de crossduatlon in Jurbise (Mons) op zondag 21 februari. Ik eindigde in die wedstrijd al eens als 7de (2012), 2de (2013) en 1ste (2014).

Tot de volgende!
Tom

PS: op  maandag 14 december zendt British Eurosport om 12.30 uur en om 22 uur een samenvatting uit van de Snowman Triathlon, waarin ik eind september op de 3de plaats eindigde. Dit was de uitzending van een jaar geleden: LINK. Ook dit (LINK) is een mooi filmpje. En op deze samenvatting van Always Aim High Events (de organisatie achter de Snowman) van 2015 kom ik in beeld na 1'08": LINK.

Artikels WK journalisten

Winst in Canterbury

Zondag sloot ik mijn seizoen af met een zege in de Chilham Castle Duathlon, een kwartduatlon vlakbij Canterbury. Ik haalde het na ruim twee uur voor de Britten Nick Collins en Luke Worthington.

Vorig jaar had ik al eens deelgenomen aan deze wedstrijd en dus wist ik wat er me te wachten stond. Beginnen met twee looprondes van goed vijf km (160 hoogtemeters) op een loodzwaar offroadparcours door het park van Chilham, gevolgd door één fietsronde van 40 km (350 hoogtemeters) over een sterk golvende omloop en één loopronde (80 hoogtemeters) over hetzelfde traject. Bij de start kwam de zon even piepen, maar al vlug sloeg het weer om en kregen we nog ene pak regen te verwerken. Veel veranderde het niet, want het parcours lag er eigenlijk al verzopen bij. Goed nieuws voor mij, want dat zou alleen maar voor een nog lastigere en nog meer slopende race zorgen.

Rustige start

Ik startte rustig, want we moesten in de openingskilometer meteen 50 meter omhoog, door de modder... Op de top bleef het nog een eindje vlak en kon ik stilaan oprukken naar plaats zes à zeven. Bij de eerste passage aan de aankomst bevond ik me in een groepje met een drietal concurrenten. Ik liep aan de leiding, op één minuut van de twee leiders. Ik voelde me goed en hield het tempo aan. De anderen moesten lossen, zodat ik afgescheiden als derde de wisselzone inkwam. De eerste run (10,2 km) liep ik aan 14,0 km per uur. Daar was ik tevreden mee.

Op de fiets vond ik meteen een goed niveau. Op de tweede klim kon ik al een eerste concurrent (Worthington) oprapen, in het begin van de afdaling was ook de andere (Collins) eraan voor de moeite. Ik had geen superbenen, maar kon wel tempo blijven maken en op die manier met een kleine minuut voorsprong de laatste wissel in. Ik kreeg mijn helm niet meteen af - door de regen voelden mijn handen toch wat koud aan - en wisselde daardoor niet snel, maar blijkbaar had Collins nog meer problemen. Ik kon met een minuut voorsprong de laatste vijf km aanvatten.

Meteen moesten we de eerste km weer steil omhoog, ditmaal door nog meer modder. De deelnemers aan de sprintduatlon hadden hier intussen ook hun wedstrijd afgewerkt en dat had - samen met de verse regen - voor een waar slagveld gezorgd. Na één km kwam ik door met een gemiddelde van 10,5 km per uur... Op de top keek ik achter me, maar gelukkig zag ik niemand komen. Dat veranderde in het lange, open stuk door de weide, maar de kloof met Collins gaf me moed. Hij kwam wel iets dichter, maar ik voelde me almaar beter worden en kon nog goed versnellen. Al vlug wist ik dat de buit binnen was. Ik won de wedstrijd, Collins volgde als tweede op een goeie minuut. Worthington vervolledigde het podium op exact twee minuten.

Uitslag: LINK

Foto's: link volgt nog.

Geen superbenen

Ik had niet meer de benen van eind september, maar dat moest ik ook niet verwachten. Na de Snowman had ik absoluut nood aan een week herstel, maar als ik een week op reis ben in een fantastisch land, kan ik dat niet. Dat besefte ik gelukkig maar al te goed toen ik zondagochtend aan de start stond. Met wat extra karakter en ervaring kun je ook al veel... 

Opmerkelijk: ik legde het fietsgedeelte twee minuten trager af dan vorig jaar. Volgens wat ik op Strava zie, reed ik tot de top van de tweede klim zes seconden sneller dan in 2014, maar verloor ik twee minuten in de afdaling en het vlakke stuk tot aan het rondpunt vlakbij Canterbury. Logisch, vorig jaar stond er een heel stevige rugwind die me letterlijk vooruit blies. En eerlijk: ik was op de fiets ook niet zo goed (fris) als vorig jaar in Canterbury.

Dankwoord

Dank aan alle mensen die me het voorbije jaar op een of andere manier geholpen hebben. Speciale dank aan Jesse Van Nieuwenhuyse voor de uitstekende schema's, Ivan De Bruyn (Apotheek De Meersen), Kurt Vancoppenolle (Trisport Pharma), Jan Segaert (Beltherm), Sportcompressiekousen.nl, Fast Forward Wheels, Bioracer en Lazer Helmets voor de logistieke en/of financiële ondersteuning.

Volgende wedstrijd: februari 2016.

Verslag van de voorbije weken

Bij deze eindelijk mijn terugblik op de voorbije weken:

Wat voorafging...

Eerst en vooral was er het WK wielrennen voor journalisten in Oudenaarde. Lange tijd zag het ernaar uit dat 2015 geen jaar om te onthouden zou worden. De gezondheidsproblemen van afgelopen winter leken dan wel opgelost te zijn, maar achteraf gezien ben ik tot eind juni op de sukkel geweest met evenwichtsstoornissen, vooral tijdens mijn werkdagen op de redactie (aan het computerscherm). Uiteraard een gevolg van de hoornvliesontsteking, die mijn rechteroog met een litteken opzadelde en me maandenlang last bezorgde. Gelukkig is dat probleem intussen helemaal van de baan en mag ik op 17 december een kleine ingreep (laseren van beide ogen) ondergaan.

De weken voor het WK begon het er plots heel goed uit te zien. Had het met de opgeloste problemen te maken? Waarschijnlijk wel, want ik ben altijd met volle overgave blijven trainen. De sterke prestatie in de tijdrit in Geel - achteraf gezien was dat hét keerpunt - gaf me een enorme vertrouwensboost. Plots besefte ik dat ik toch nog in staat was mijn allerbeste niveau te halen, want dat was ook alweer een tijdje - anderhalf jaar? - geleden.

Ik begon de stevige trainingsweken vlot te verteren, met enerzijds de specifieke trainingen in functie van het WK tijdrijden, maar anderzijds ook de langere duurritten en stevige loopsessies (en ook nog af en toe wat geplons in het water) met het vooruitzicht op de Snowman Tri in Wales. Dat gevoel werd ook perfect weergeven op mijn vermogensmeter. Zo had ik na afloop van bepaalde fietstrainingen vaak een Normalized Power van 250 tot 270 watt, zonder echt af te zien. Voor de leken onder ons: dat gaf vertrouwen.

De dagen voor het WK tijdrijden, dat plaatsvond op Oudenaarde, verliepen perfect. Toen al wist ik dat het er boenk op kon zijn. Drie dagen vooraf haalde ik op training, tijdens enkele kortere blokjes, vlot vermogenswaarden van 380 watt en meer. De twee avonden voor de tijdrit stonden achtereenvolgens nog twee personeelsfeestjes op het programma, maar dat vond ik prima. Geen tijd om na te denken of te stressen, dat pakte goed uit.

De dag zelf...

Alles liep perfect.

Dat kun je hier en hier lezen.

En ook hier.

De vrijdag erna verschenen nog enkele artikels in de krant. (post ik later nog)

Kort samengevat: een mooie herinnering, iets om nooit meer te vergeten en een enorme boost voor mijn zelfvertrouwen als competitiesporter.

De wetenschappelijke balans :-)

Voorbij de Rus Kurdykov tijdens de beklimming van de Kwaremont

Met de latere winnaar op de Volkegemberg

The Day After op het werk !

Mijn fantastische supporters van KW die op de Volkegemnberg stonden :-)

De dagen erna...

Ondanks de valpartij in de wegrit, waardoor mijn herstel en vertrouwen richting de loodzware triatlon in Wales niet vlot verliep, voelde ik me vrij vlug gerecupereerd. Ik kon andermaal met vertrouwen naar Snowdonia afreizen. Bovendien waren de weersvoorspellingen voor de volledige tiendaagse fantastisch. Mooie vooruitzichten...

Vrijdag was onze - trainingskameraad Jordy Huvaere werd mijn reisgezel voor tien dagen - reisdag en ondanks een tegenstrubbelend verkeerd konden we bij aankomst 's avonds in Capel Curig nog een halfuur losrijden om de beentjes los te krijgen. Ik voelde me goed...

We logeerden bij een vrouw in een Bed & Breakfast op twee km van start/aankomst van de wedstrijd. We waren met ons gat in de boter gevallen, want we werden vijf dagen verwend! Een echte aanrader: LINK. We verkenden een deel van het parcours met de fiets en het volledige fietsparcours met de auto. Onze eerste indruk: één lange WAUW. Dit stond me nog meer aan...

De Snowman...

De wedstrijd zelf dan. Door de ijskoude nacht - geloof me, veel warmer dan het vriespunt was het niet - was de watertemperatuur tot 10 graden gedaald en vond de organisatie het ongeoorloofd om de volledige zwemproef af te werken. Er werd beslist dat we niet 1.000, maar wel 500 meter moesten zwemmen. Dat veranderde niet veel aan mijn wedstrijd. De beslissing zou toch op de fiets en nog meer in de slotrun vallen.

Ik zwom de 71ste tijd. Ik zwom niet goed maar ook niet slecht. Alleen wisselde ik veel te traag en begon ik met 3'30" achterstand aan het fietsgedeelte: 69 km met goed 1.100 hoogtemeters en onderweg vier beklimmingen. Ik kon meteen een goed tempo onderhouden, alleen kon ik me niet aan de vooraf afgesproken wattages houden. Het gevoel was ... te goed en bergop zat ik al vlug aan 400-420 watt te rijden. Ik raapte al vlug heel wat concurrenten op. Het enige minpunt was dat ik alweer vlug twee drinkbussen, die achteraan mijn zadel gemonteerd waren, verloor. Ik had hiermee eerder ook al problemen op training en dus moeten we dit naar de toekomst toe aanpassen. Gelukkig was het niet zo warm en had ik nog een grote drinkbus van 75 cl. Toch even paniek...

Ik bleef lange tijd in 8ste of 9de positie rijden en pas tijdens de beklimming van de Crimea Pass, een col van zeven km, kon ik drie concurrenten inhalen en achter me laten. Na een razendsnelle afdaling begon ik aan de laatste 10 km die in stijgende lijn verliepen. Ik begon me plots wel heel goed te voelen en raapte nog enkele concurrenten op. Ik zou uiteindelijk als derde de wisselzone binnenrijden, maar door een alweer trage wissel moest ik nog een extra triatleet voor me dulden. Ditmaal was dat de schuld van het verplichte windjackje dat je tijdens de slotrun moest meenemen, maar waarvan ik dacht dat dit alleen vereist was bij slecht weer. Daardoor moest ik plots naar mijn fiets terugkeren en verloor ik zeker een halve minuut extra.

Ik voelde meteen dat het nog goed zat met de benen, maar was toch onzeker. Dat kon ook moeilijk anders als je op het punt staat voor de eerste keer in je leven een 800 hoogtemeters in amper vier km te overwinnen. Ik raapte al vlug die derde (Paul Hawkins, 3de in Ironman UK 2012 !) op en zag dat er in de achtergrond niet meteen iemand op komst was. Dat veranderde na twee km, maar ik bleef me goed voelen en zag plots de tweede voor me uit strompelen. Intussen kon ik ook mijn voorsprong op de vierde uitbreiden. 

Boven op de top van Moel Siabod moesten we het beeld aantikken, werd ons nummer genoteerd en begonnen we aan de afdaling die via dezelfde weg verliep. Rotsen, keien, gras, af en toe modder, water dat naar beneden stroomde, enkele omheiningen (om de schapen van elkaar te scheiden) waar we over moesten klimmen... Het leek wel een survivaltocht en dat was het ook. Ik was bergop een stuk dichterbij de twee (Alex Foster) gekomen en had zowat gelijke tred met de leider (Ewan Brown) gehouden, maar bergaf ging ik - dat zag ik pas achteraf in de uitslag - een stuk trager dan de twee eersten. Echte specialisten die hier al vaker deelgenomen en gelopen hadden. Ik kon echter mijn derde plaats behouden voor de jonge belofte Lewis Ecclestone, Europees kampioen duatlon en bronzen medaillist op het EK triatlon in zijn categorie.

Een wetenschappelijke voetnoot

Meteen na afloop moest ik enkele interviews geven en daarbij mijn beste - nou ja - Engels bovenhalen. Daarna reden we nog een uurtje los door het prachtige landschap richting Snowdon en maakten we 's avonds kennis met enkele regionale bieren :-)

De week erna...

Hier zal ik kort over zijn.
Maandag en dinsdag bleven we in de streek, deden we twee rustige fietstrainingen over onder meer de Llanberis Pas en beklommen we al wandelend Moel Siabod (de loopklim van zondag) en de Snowdon (met 1.085 meter het hoogste punt van Wales).

Woensdag beklommen we de Horsehoe Pass en Bwlch-y-Groes, twee cols die op de lijst van het Brevet International des Grimpeurs (BIG) voor komen. 's Avonds verbleven we in kustplaats Aberystwyth.

Donderdag volgde mooiste rit van de hele week: een 30 km lange bergweg door de Cambrian Mountains die de mensen uit de streek daar de naam "Devil's Staircase" gaven. Letterlijk: het trappenhuis van de duivel en een van mijn mooiste ervaringen als fietser en liefhebber van berglandschappen. Een echte aanrader!

Van donderdagavond tot zaterdagochtend verbleven we in Brecon, aan de voet van de Brecon Bacons. Vrijdag beklommen we de Gospelpass. Zaterdag bezochten we even Cardiff, met name het Millennium Stadium. Daarna wachtte ons een lange autorit met een drie uur durende file richting België. 's Avonds logeerden we in Folkestone. 

Zondag ten slotte fietsten we nog anderhalf uur door Kent en werkten we nog een lange duurloop langs de klifkusten van Dover af. Om 15.45 uur Britse tijd vertrok de ferry weer richting het vasteland en konden we 's avonds genieten van heerlijk Belgische frieten :-)

Nu...

Intussen ben ik weer aan het Belgische leven aangepast en wacht mij nog één wedstrijd in 2015: de Chilham Castle Duathlon in Canterbury, komende zondag. Vorig jaar werd ik er tweede na de Zwitser Wenk.

3de in Snowman

Ik werd zondag 3de in de Snowman in Wales. Ik ben enorm tevreden, want ik werkte een uitstekend fietsgedeelte af en in de loodzware slotrun op Moel Siabod ging ik misschien wel als snelste naar boven, alleen verloor ik tegenover de winnaar en tweede in de uitslag wel (te) veel tijd in de afdaling. Ook in de twee wisselzones verloor ik veel te veel tijd.
Momenteel geniet ik nog van de prachtige landschappen in dit wondermooie land...

Uitslag: LINK

Later meer.
Tom

Wereldkampioen tijdrijden bij de journalisten

Hallo allemaal

Ik werd vorige zaterdag in Oudenaarde wereldkampioen tijdrijden bij de journalisten. Daags nadien kwam ik in de wegrit spijtig genoeg ten val, net toen ik deel uitmaakte van de kopgroep.

Zondag sta ik in Wales aan de start van de Snowman, de misschien wel lastigste triatlon van het Verenigd Koninkrijk. Daarna blijf ik met een kameraad nog een week in Wales - de weersvoorspellingen zijn fantastisch ! - om het land te verkennen, op de fiets uiteraard :-)

Later een uitgebreidere terugblik.
Hier kun je alvast meer terugvinden: LINK & LINK

Grt
Tom

Juli en augustus

Nog eens een berichtje...

Na de negendaagse in de Zwitserse Alpen met Rudy Verheyen stond ik op zondag 19 juli aan de start van de ploegentijdrit in Achtmaal over ruim 27 km, samen met Hans Van den Buverie, Bas Canoy en Svenne Vangoethem. We wonnen op het bochtige parcours met een sterk gemiddelde van 47,6 km per uur, maar mijn persoonlijk gevoel was behoorlijk slecht. Ik kampte al enkele dagen met een opvallende vermoeidheid en heel lage pols.

Twee dagen later stond ik in Wulvergem aan de start van de wielerwedstrijd bij de nevenbonden - met andermaal een slecht gevoel - maar kreeg ik na amper 8 km af te rekenen met een losgekomen achterwiel. Ik stopte, maakte het weer vast, verloor een 20-tal seconden en bleek niet meer in staat om de kloof dicht te krijgen.

Centraal Massief
Drie dagen later, op vrijdag 24 juli vertrok ik met Jordy Huvaere voor een dag of zeven naar het Centraal Massief om er trainen. Eens een nieuwe streek en dat viel heel goed mee, alleen zat ik nog altijd met die lage hartslagen en vrij vermoeid gevoel. Gelukkig beterde het de laatste dagen en liet ik zelfs heel mooie "statistieken" optekenen tijdens mijn intensievere blokken.

Op zondag 2 augustus was er vervolgens de individuele tijdrit in Oostende, waar ik bij de niet-tijdritfietsen startte. Een test met het oog op het WK wielrennen voor journalisten, aangezien er in Oudenaarde niet (!) met tijdritfietsen gereden mag worden. De eerste ronde over 11,7 km viel goed mee (44 km/u), maar daarna zakte ik als een pudding ineen en kon ik door de verkramping in rug en armen zelfs niet meer blijven zitten. De test was dus niet meegevallen. De zes dagen erna kwam ik niet aan trainen toe. Geen zin, geen fut, geen goed gevoel... En dus ook geen duatlon in La Gileppe. Jammer. Juli 2015 zal niet de geschiedenisboeken ingaan als mijn beste maand ooit :-)

Kentering
Zondag 9 augustus  hervatte ik de trainingen. Enkele kleine aanpassingen op vlak van werk, voeding en materiaal zorgen ervoor dat het sindsdien een stuk beter loopt. En vooral - zoals het wel vaak gaat met competitiesporters - was er plots ook een kentering. Het goede gevoel kwam terug! Het resultaat bleef niet uit. Ik kon de individuele tijdrit in Geel winnen en reed daags nadien ook een prima chrono in Torhout, waar alleen Hans een seconden sneller was. Hans, Svenne en ik wonnen ook de ploegentijdrit in Torhout, terwijl we in Geel - waar ook Bas en Frederik Backelandt van de partij waren - op een derde plaats eindigden.

Intussen zijn we we weer een weekje verder en ziet het er goed uit. Mijn volgende wedstrijden zijn het WK wielrennen voor journalisten in Oudenaarde (tijdrit op 19 september, wegrit op 20 september) en de Snowman Triathlon in Wales (zondag 27 september).