De opdracht in Waardamme bestaat er zoals altijd in om zo hard mogelijk te spurten tijdens de eerste run, proberen stand te houden op de fiets om vervolgens toe te slaan in de tweede run. Althans, dat is de tactiek van de meeste deelnemers. Voor mij gelden andere regels: schade beperken in de eerste run, zoveel mogelijk tegenstander overboord kieperen op de fiets om ten slotte proberen stand te houden in de slotrun. Met het deelnemersveld van dit jaar zou dat niet eenvoudig zijn, maar niets proberen had ook weinig zin.
Vorig jaar had ik in Waardamme beslag gelegd op een 16de (overall) en 8ste (PK) plaats. Dat was echter met een veel minder sterk deelnemersveld. Met mijn progressie van dit jaar was ik toen zeker in de top-tien geëindigd. Voordeel ten opzichte van de vorige editie was dat ik deze keer niet de duatlon van Viersel - daags voor Waardamme - heb meegepikt. Het was een heel moeilijke keuze, aangezien Viersel (non drafting!) mij heel goed ligt en een podiumplaats perfect haalbaar was. Maar Waardamme mag dan voor mij een van de vervelendste duatlons van het jaar zijn, het is en blijft een provinciaal kampioenschap. En dat laat je niet zomaar links liggen.
De start was - licht uitgedrukt - explosief. De eerste kilometer werd aan 20 km/u afgelegd. Ikzelf (3'28" zonder forceren) kon dat ritme net zoals vele anderen niet aan, maar vond een goed groepje (met o.a. Christophe Quartier) waarin ik me kon wegstoppen. Rekening houdend met de wind was dat niet slecht gezien. Na zowat twee kilometer vond ik dat het tempo iets te laag lag en maakte ik de sprong naar een groepje voor ons. In de derde loopronde moest ik het hoge tempo ietwat laten zakken, maar met 14'34" over 4,1 km (gem. 16,9 km/u) kan ik moeilijk ontevreden zijn. Met een achterstand van 2'20" op het leidersduo Kenneth Vandendriessche (2de BK Long Distance) - Gert Van Poucke (1ste BK Short Distance in Tielt) kwam ik de wisselzone uit.
Na een goede wissel vond ik meteen een goed benengevoel. Al vlug liet ik enkele andere duatleten achter me en na amper twee kilometer was ik ook Patrick Soetaert - vorig jaar nog voor me in Waardamme - al voorbijgereden. Ik zag op de Garmin dat ik de eerste van vijf fietsrondes afhaspelde met een gemiddelde van 42-43 km/u, wat echt goed is op dit parcours. Ik wist nu dat het goed zat en probeerde op dat elan voort te gaan. Zo kon ik van groepje naar groepje rijden. In het begin van de vierde fietsronde zag ik Kris Steyaert (3de op BK Long Distance in 2011), Rinus Holvoet (meervoudig triatlonwinnaar en eind juli nog 8ste in de befaamde Long Distance Triatlon op l'Alpe-d'Huez) en Glenn Valentin (een jonge maar zeer beloftevolle triatleet die afgelopen zondag nog 4de werd in de sterk bezette kwarttriatlon van Ieper en eind mei nog de kwarttriatlon van Oostkerke op zijn naam schreef).
Ik voelde meteen dat mijn tempo hoger lag dan dat van hen en merkte dat Valentin aan het rekkertje hing en Holvoet al blij was dat hij het tempo van Steyaert kon volgen. Ik nam over, in de wetenschap dat demarreren bij die mannen niet veel zin had en ik ook nog wat krachten moest overhouden voor de slotrun. Op de lange rechte stroken met zijwind dreef ik het tempo telkens goed op en even later zag ik dat Valentin een ferme klop gekregen had. Ik hoorde van mijn vader dat het groepje strijdend voor de derde plaats net voor ons reed, maar aangezien ze daar met z'n zessen (Sam Lepoutre, Jente Samson, Olivier D'Haene, Vincent Van de Walle, Jan Petralia en TTI-ploegmaat Jurgen Boterberge) samen reden, zou het niet eenvoudig worden om ook die kloof nog te overbruggen. Gelukkig kon Steyaert af en toe overnemen zonder het tempo te laten zakken.
In de slotronde probeerden we nog naar het zestal toe te rijden, wat net niet lukte. Bij het ingaan van de tweede wisselzone waren we tot op goed twintig meter genaderd. Intussen had Vandendriessche zijn ETZ-ploegmaat Van Poucke in de steek gelaten. Laatstgenoemde ging als tweede de slotrun in, amper 26 seconden voor mij. Ik zette ook de beste fietstijd - gemiddeld 42 à 43 km/u op een bochtig parcours - neer. Op het eerste zicht niet zo verwonderlijk, maar dat is het wel als ik de verschillen bekijk: Steyaert 2de fietstijd op 53 seconden en winnaar Vandendriessche 3de fietstijd op 59 seconden. De fietstijd van Holvoet in de officiële uitslag klopt niet.
Na een alweer vlotte wissel begon ik voor Steyaert en Holvoet en net na een slecht wisselende Samson in 9de positie aan de slotrun. In tegenstelling tot vroeger kon ik ditmaal wel redelijk standhouden. Steyaert ging me voorbij, terwijl ik Holvoet leek te kunnen achter me houden. Terwijl Samson en Steyaert centimeter per centimeter - veel was het niet - van me wegliepen, probeerde ik alles te geven en toch op mijn loophouding te letten. Op 500 meter van de aankomst was ik echter een hapklare prooi voor Holvoet, die me meteen achterliet. Ik drong niet meer aan (2de run van 2,8 km in 10'09" - gem. 16,6 km/u - 15de tijd) en finishte in 52'48", goed voor een 11de (overall), 8stee (PK sprintduatlon) en 3de (PK sprintduatlon bij de senioren - H24) plaats.
De overwinning ging zoals verwacht naar Vandendriessche (in 50'10") voor Van Poucke (51'13") en de verrassende Van de Walle (51'19"), een nieuwe naam in du- en triatlonland.
Volgende zondag volgt de individuele tijdrit in Wingene. De ambities daarvoor moeten hier niet meer geformuleerd worden. Het zullen toch de benen zijn die het daar moeten doen. Gezien het sterke deelnemersveld verwacht ik daar tegen de 48 km/u te moeten rijden om voor de zege in aanmerking te komen. Ik ben benieuwd...
Tom
