Met serieuze ambities vertrok ik zaterdagochtend samen met collega-duatleet
Wim Vanleene uit Merksem richting Duitsland, voor de zestiende editie van de du- en triatlon van Dreikirchen. Wim had hier vorig jaar gewonnen en zo was ik ook deze wedstrijd op het spoor gekomen. Vooral het format sprak me enorm aan. Een heel korte run van 1150 meter (20 hm), gevolgd door een slopend tijdritnummer van 22 km (400 hm) en een slotrun van 5,7 km (90 hm) zou - rekening houdend met mijn sterke en zwakke punten - ontegensprekelijk in mijn voordeel spelen.
 |
| Volledige parcours |
 |
| Profiel van het volledige parcours |
 |
| Hartslag- en snelheidsgegevens van het volledige parcours |
Na een vier uur durende autorit kwamen we iets na de middag in Dreikirchen aan, waar we hartelijk ontvangen werden door organisator
Roland Arnold en zijn vrouw Monica. In de namiddag verkenden we met de fiets zowel het fiets- als loopparcours, waarna ikzelf nog een deel van het loopparcours ook al lopend aflegde. De benen voelden goed aan, waardoor ik met vertrouwen kon uitkijken naar mijn laatste opdracht van een lange wedstrijdperiode.
Zondagochtend trokken Wim en ik al vroeg richting buurtdorp Hundsangen voor de start van deze duatlon. De duatleten dienden eerst twee rondjes rond het openluchtzwembad af te leggen, gevolgd door een rit in lijn tussen Hundsangen en Dreikirchen, waar de tweede wissel en slotrun plaatsvond. Weinig deelnemers aan de start van de duatlon en ook kwalitatief moest ik met maar enkele mensen rekening houden. Van Duitse kant viel er al bij al weinig tegenstand te vrezen, het gevaar kwam vooral uit Belgische hoek met Vanleene die vorig jaar nog talloze ereplaatsen (7de Belvaux, 1ste Dreikirchen, 9de Mamer, 7de La Gileppe, 6de Halle en 17de Zofingen) bijeen verzamelde; maar door blessureleed in 2012 (3de in St-Georges-sur-Meuse en 10de op BK berglopen) nog niet veel wedstrijden kon afwerken. Voorts was er ook de aanwezigheid van de broertjes De Vriendt. De jongste,
Xavier De Vriendt, kende dit jaar nog maar weinig geluk. De oudste daarentegen,
Sammie De Vriendt, toonde in mei zijn goede vormpeil in de duatlon van St-Georges-sur-Meuse (7de, in het gezelschap van de Belgische subtop) en kreeg hier als sterke fietser bovendien een parcours op zijn maat voorgeschoteld.
 |
| Kaart van 1ste run |
 |
| Profiel van 1ste run |
 |
| Hartslagen en snelheden in 1ste run |
 |
| Vanleene en Xavier De Vriendt |
De ultrakorte eerste run verliep zonder problemen. Vanleene bepaalde het tempo, Xavier De Vriendt was de enige die het tempo kon volgen. Sammie De Vriendt volgde even verder, terwijl ik vanuit 6de positie aan een inhaalrace begon en bij het inlopen van de eerste wissel (gem. 17,9 km/u in 1ste run) in het spoor van de derde kwam, op 10 à 15 seconden van de leider. Door verstrooidheid tijdens mijn wissel - dit moet beter!!! - verloor ik nog eens tien seconden extra, maar eenmaal op de fiets moest ik me niet veel zorgen meer maken. Het parcours met een opeenvolging van steile hellingen (ik moest zeker vijf keer terugschakelen naar mijn kleine plateau), lopende stukken voor de tijdrijder en snelle afdalingen lag volledig binnen mijn mogelijkheden en al vlug was ik uit het zicht van de tegenstand verdwenen.
 |
| Kaart van fietsparcours |
 |
| Profiel van fietsparcours |
 |
| Hartslagen en snelheden op fietsparcours |
Ik voelde me nooit 100% tijdens de volledige wedstrijd, had niet het gevoel voluit te kunnen gaan, maar achteraf wezen mijn Garmin-gegevens er toch op dat ik mijn maximale hartslagen had kunnen halen gedurende een groot gedeelte van de wedstrijd. Misschien lag dat 'matige' gevoel ook wel aan de stormachtige wind die plots was komen opzetten, een voorbode van de regenzone die vanuit België op komst was. Die wind blies trouwens de volledige fietsproef in ons nadeel. Met een gemiddelde fietssnelheid van 39 km/u kwam ik de tweede wissel in, maar ik wist in de verste verte niet hoeveel mijn voorsprong op de dichtste achtervolgers bedroeg. Achteraf bleek dat Sammie De Vriendt als tweede op 2'54" was binnengekomen, op relatief korte afstand gevolgd door Vanleene. Daarna volgden enkele Duitsers en ook Xavier De Vriendt, die ten val gekomen was.
Met deze geruststellende voorsprong (maar dat wist ik toen natuurlijk niet) vatte ik de loodzware tweede run aan. Na één kilometer begon een steile klim van ruim een kilometer: eerst 400m héél steil (tot 15% en meer), daarna een lang stuk vals plat door de industriezone boven Dreikirchen. Ik koos ervoor relatief rustig naar boven te lopen, om dan op de minder steile stukken en in de afdalingen alle registers te proberen opentrekken. Dat lukte, waardoor ik mijn gemiddelde boven de 15 km/u kon houden. In de slotkilometers kon ik - ondanks de eindeloze opeenvolging van korte, nijdige hellingen en even korte en even nijdige afdalingen - zelfs weer wat versnellen. Ik besefte dat de overwinning me niet meer kon ontglippen en na iets meer dan een uur wedstrijd kon ik mijn eerste duatlonzege ooit boeken. Wim werkte zich nog naar een tweede plaats, voor Sammie die zijn podiumplaats kon behouden.
 |
| Kaart van 2de run |
 |
| Profiel van 2de run |
 |
| Hartslagen en snelheden in 2de run |
 |
| Vanleene |
 |
| Sammie De Vriendt |
Dit was zeker niet de grootste overwinning, maar een overwinning is en blijft een overwinning. En zeker in een sport als duatlon waar de zeges niet voor het rapen liggen! Bovendien merkte ik de voorbije dagen aan de media-aandacht dat een zege in gelijk welke wedstrijd nog altijd meer aanslaat dan een ereplaats in een internationale confrontatie. Spijtig, maar zo is het nu eenmaal.
Uitslag:
1. Tom Vandenbussche (BEL) 1.01.27
2. Wim Vanleene (BEL) (2'23")
3. Sammie De Vriendt (BEL) (3'43")
4. Stephan van de Weyer (GER) (4'53")
5. Xavier De Vriendt (BEL) (6'00")
Geen opmerkingen:
Een reactie posten