Ronde Gaumaise - dag 2

Zaterdag 16 juni:

Na een wel heel korte nachtrust - vier slaapuren! - waren de weergoden ons op zaterdag een stuk minder goedgezind. Regen, wind, zelfs wat hagel, 1100 hoogtemeters in 96 km en een slotklim van vier kilometer: alle ingrediënten waren aanwezig om er een ware slijtageslag van te maken. In het verleden bleken deze weersomstandigheden niet bepaald mijn ding te zijn, maar vandaag was ik door mijn tweede plaats in het klassement genoodzaakt om alles uit de kast te halen.

Het eerste wedstrijduur – verreden onder een striemende regen – werd vooral gekleurd door een eindeloze opeenvolging van valpartijen en gevaarlijke situaties. Ik hield me uit schrik op in de verste gelederen van het peloton en verspilde daardoor uiteraard heel wat nutteloze krachten. Gelukkig kon ik de eerste valpartijen (nipt) ontwijken. Tot het peloton op de grote weg naar Croix Rouge en Virton stilviel en enkele renners besloten om - op een volkomen ongevaarlijk moment nota bene - onderuit te gaan. Ditmaal zag ik het gevaar niet meer tijdig aankomen en lag ik eveneens op de grond. Het resultaat was een beschadigde knie, maar van opgeven kon geen sprake zijn.

Ik bengelde door het natte weer voortdurend achteraan het peloton...

Op de tweede helling van de dag, de Côte de Sommethonne (2,1 km à 4,4%), werd er in een stevig tempo (27,2 km/u) omhoog gereden en begon de wedstrijd zo stilaan open te barsten. Jesse raakte door een valpartij – bergop!!! – voor hem achterop en kon geen aansluiting met het peloton meer vinden. Intussen was Gillardin, de eindwinnaar van 2010 en achtste in de stand, aan een gewaagd offensief begonnen. Hij kreeg steun van onder andere Kristof Wielfaert, die het vooral op de bergtrui gemunt had. De ploeg en andere helpers van leider Dion hielden het zaakje echter altijd onder controle.

Ikzelf begon er stilaan meer en meer in te geloven. Op de derde helling, de Côte de l'Abbaye d'Orval (4,3 km à 3,3% - gem. 31,6 km/u), kon ik in het spoor van een sterke Bas Raas naar de kop van het peloton rijden. In de daaropvolgende technische afdaling richting slotklim – intussen waren we op het plaatselijke parcours in en rond Florenville beland – verloor ik echter weer alle eerder gewonnen plaatsen door een gebrek aan durf. De laatste vier kilometers naar de finish verliepen bergop over een smal pad waarop een inhaalmanoeuvre eerder op Russische roulette leek. Deze helling – de Côte de Chameleux (4,4 km à 2,3% met op het einde stroken tot 10%) – zouden we drie keer moeten overwinnen.

Côte de Chameleux

Wielfaert in de kopgroep

Peloton op Côte de Chameleux

In het verweer op de Côte de Chameleux!

Door een hels tempo op de eerste van die drie beklimmingen werd de kopgroep met Gillardin en Wielfaert tot de orde geroepen. Hier werd het kaf definitief van het koren gescheiden en bleven nog zowat vijftig renners over. Na een tragere tweede beklimming begon ik er met nog goed tien kilometer te gaan helemaal in te geloven. Maar dan begon de echte finale, alweer onder een onophoudelijke zondvloed van regen en modder. Renners begonnen als gekken voor hun leven te rijden, met de achterliggende gedachte dat ook zij uiteraard nog een kans hadden op een prestigieuze ritzege. Er werden zodanig risico’s genomen – of ligt het aan mij? – dat ik bij het begin van de technische afdaling richting slotklim helemaal achteraan het 50-koppige peloton vertoefde, niet echt ideaal voor iemand die een eindklassement te verdedigen heeft. Ik had gelukkig nog wat overschot en eenmaal beneden in de vallei probeerde ik op alle mogelijke manieren op te schuiven. Dat lukte en ondanks het alweer opvallend hoge tempo bergop (30-35 km/u) en de smalle en beperkt geasfalteerde weg slaagde ik erin om richting top-20 op te schuiven. In de slotkilometer volgden de versnellingen elkaar op en moest ik logischerwijze de wet van de sterkste ondergaan. In de lastige laatste rechte lijn gaf ik alles om geen secondeverlies aangesmeerd te krijgen, wat nog lukte ook.

De ritzege was voor de 24-jarige Rik Thijs (Yokohama HST), eind vorig jaar nog knap zevende in de Powerman van Kasterlee en daarmee ook meteen Belgische kampioen winterduatlon lange afstand bij de beloften. Hij versloeg in een sprint met twee leider Dion, alleen al door zijn explosiviteit bergop duidelijk de sterkste man in koers. Michel Heydens werd derde op 15 seconden. Ikzelf volgde in een groep van 46 renners die spurtte voor de vierde plaats. In de stand behield ik mijn tweede plaats, al stond ik intussen 23 seconden in het krijt tegenover Dion. Mijn puntentrui moest ik uiteraard wel inleveren. 

Ritwinnaar Thijs

Na de rit in de blauwe puntentrui

Dé grote verliezer van de dag was Gillardin, die zijn aanval op het einde moest bekopen. Hij verloor ruim drie minuten en daarmee ook alle aspiraties op een mooi eindklassement.

Uitslag: (165 dln)
1. Rik Thijs (BEL)                                   2.22.00
2. Raphaël Dion (BEL)
3. Michel Heydens (BEL)                        (0'15")
4. Jean-Luc Wiesener (FRA)                   (0’20”)
5. Axel Morette (BEL)
6. Sébastien Legand (FRA)
7. Jonathan Henrion (BEL)
8. Sébastien Defosse (BEL)
9. Tom Penninckx (BEL)
10. Kim Van Oost (BEL)
...
11. Kristof Wielfaert (BEL)
14. Dennis Szekely (BEL)
15. Richard Englebert (BEL)
25. Tom Vandenbussche (BEL)
33. Enzo Mezzapesa (LUX)
37. Bas Raas (NED)
56. Christophe Gillardin (BEL)                (3'01")
86. Jesse Van Nieuwenhuyse (BEL)        (13'40")

Algemeen klassement:
1. Raphaël Dion (BEL)                           2.29.00
2. Tom Vandenbussche (BEL)            (0’23”)
3. Richard Englebert (BEL)                    (0’26”)
4. Dennis Szekely (BEL)                        (0’34”)
5. Michel Heydens (BEL)                       (0’36”)
6. David Leonard (FRA)                        (0’39”)
7. Rob Lokate (NED)                           
8. Rik Thijs (BEL)                                 (0’42”)
9. Bas Raas (NED)                               (0’44”)
10. Michel Cargnello (BEL)                   (0’46”)

Puntenklassement:
1. Raphaël Dion (BEL)                           3 ptn
2. Michel Heydens (BEL)                     10 ptn
3. Dennis Szekely (BEL)                       18 ptn
7. Tom Vandenbussche (BEL)           27 ptn 

Morgen dag 3