Inzinking in de Hel

Hallo!

Vandaag nam ik dus deel aan de veelbesproken Powerman van Kasterlee, die door zijn specifiek en vooral extreem karakter ook wel de 'Hel van Kasterlee' wordt genoemd.

Ik startte door de weersomstandigheden (spekglad parcours) met niet al te veel ambities. Ik wilde vooral afwachten hoe ik het zou doen op een parcours dat in het verleden het mijne niet bleek te zijn.

Ondanks talloze slippers en valpartijen kwam ik na een verschrikkelijke MTB-proef door als 15de, net voor outsider Walter Aerts én met uitzicht op een veel dichtere ereplaats. Op een modderig fietsparcours was ik ongetwijfeld veel dichter geëindigd en had ik veel meer tijd gewonnen op de mindere fietsers.
Ik had echter sinds zaterdagavond al last ondervonden aan mijn maag (slechte vertering, altijd terugkerende steken in de maagstreek, ...) en dat bleek ook zondag het geval. De eerste loopproef had ik er al last van ondervonden, terwijl het tijdens de MTB-proef nog meeviel. Logisch, want de maag is amper in beweging als je zit. Na amper een km van het laatste loopgedeelte van 30 km voelde ik de steken en chronische pijn weer terugkeren. Na 3 km stopte ik voor een eerste maal om langs de kant van de weg een 'grote' behoefte te doen. Toch wilde ik niet opgeven (al was dat misschien slimmer geweest), want deze wedstrijd betekende voor mij een soort van afscheid aan mijn in juli overleden grootmoeder, van wie ik toen geen afscheid kon nemen door een fietsvakantie in Oostenrijk.

Feit was wel dat ik geen voeding en drank tot me kon nemen. Enkel wat cola, maar zelfs dat zorgde voor pijnlijke steken. Dan maar de schade proberen te beperken, maar hoe meer de kilometers vorderden, hoe (mentaal) pijnlijker het werd. De tweede looptoer liep ik voortdurend tussen de 7 en de 8 kilometer per uur, aan een hartslag van om en bij de 115 slagen per minuut. Een prachtig voorbeeld van een hongerklop. Ik maakte het al eens mee in de Marmotte van 2005, toen door een tekort aan eten. Ditmaal lag het aan de ontstoken maag die geen voedsel of drank meer verdroeg. Pijnlijk.

De ontvangst op de rode loper in Kasterlee was toch nog een mooie afsluiter. Mijn gedachten waren ergens anders, maar dit nemen ze mij niet meer af. Hier kom ik nog terug. En dan zal het niet zijn om 59ste te eindigen...

Ik wil nog enkele mensen bedanken die mij vandaag, de voorbije maanden en vroeger bijstonden:
- mijn in juli overleden grootmoeder van moeders kant, bij wie ik vroeger de vakanties van mijn leven beleefde
- schoonbroer Kurt, die mij vandaag bevoorraadde en daarna ook per fiets begeleidde
- vader Bart, die mij bevoorraadde
- Frederik Degrande, die met mij de verplaatsing naar Kasterlee maakte en het ideale gezelschap vormde
- trainer en vertrouwenspersoon Niki Devoldere, die mij in nauwelijks anderhalve maand een enorme progressie deed maken (spijtig genoeg afgerond met een wanprestatie, maar ons werk is nog lang niet af!)
- mijn grootouders van vaders kant uit Eernegem, bij wie ik de voorbije maand altijd kon overnachten als de weersomstandigheden het niet toelieten om na het werk huiswaarts te fietsen
- Ivan Debruyn, de apotheker van om de hoek die zelf triatleet is en voor mij altijd klaarstond met allerlei tips
- sportdokters Joost De Maeseneer en Piet De Moor die mij ook altijd met raad en daad bijstonden en mij voor de wedstrijd zelfs nog een berichtje stuurden om mij geluk te wensen
- mijn ploeg Triathlon Team Ieper, die mij de kans geeft om deze prachtige sport zo efficiënt mogelijk te beoefenen
- alle andere mensen die mij de voorbije maanden op een of andere manier bijstonden.

Nu volgen zeker drie weken van herstel. Op woensdag 29 december neem ik samen met Tom Meire deel aan de duo-winterduatlon van Maldegem-Kleit. Voorts staan er enkele rustige loslooptrainingen op het programma tijdens de kerstvakantie.

Bad things make you stronger!

Tot de volgende!
Tom