Stage + tijdrit Oostende

De voorbije twee weken was er geen Krant van West-Vlaanderen en konden we allemaal genieten van een vakantieperiode. Ikzelf trok naar jaarlijkse gewoonte naar de bergen en kende er een perfecte trainingsperiode. Het was zoals altijd genieten van de nabijheid van prachtige landschappen die je in België niet vindt.

Daags na de terugreis trok ik zondag al naar Oostende voor de Eandis Tijdrit, een wedstrijd waaraan ik in 2011 ook al eens deelnam. Toen werd ik met vermoeide benen vijfde, daags na de tijdrit en duatlon van La Gileppe. De voorbije twee jaar koos ik telkens voor de combinatie Powerman Geel-Powerman Weyer, twee wedstrijden die ik in 2014 bewust aan me laat voorbij gaan. Bewust, omdat het verleden heeft aangetoond dat het mij niet lukt(e) om na Geel voldoende te recupereren en een mooi tweede seizoensdeel af te werken. Mijn lichaam heeft het blijkbaar enorm moeilijk om de warmte te verdragen...

Ondanks de zware trainingsperiode trok ik met een aangenaam gevoel naar Oostende. Vanaf het startschot voelde ik me ook meteen goed in mijn sas en kon ik een stevig tempo ontwikkelen. Aan het eerste keerpunt - het parcours bestond uit twee ronden van een kleine 12 kilometer, waarbij je elke ronde halverwege een keerpunt rond een kegel had - zag ik dat mijn gemiddelde snelheid 48,6 km/u bedroeg. Door het keerpunt en de daaropvolgende tegen- en zijwind daalde dat uiteraard weer een stuk, maar ik had het gevoel met een gemiddelde van 46 km/u aan mijn tweede ronde te kunnen beginnen. Zekerheid daarover zal ik echter nooit hebben, want na zeven km kwam mijn zadel plots los. Een probleem, want zo bleven er maar twee mogelijkheden meer over:

- op de punt van mijn zadel gaan zitten
- op het uiterste achterste van mijn zadel gaan zitten

Ik koos voor het laatste, want de eerste optie bleek onmogelijk haalbaar. Ik schoot simpelweg door en kwam met mijn achterste op mijn kader terecht. Ik kon alleen maar proberen een zo groot mogelijk verzet rond te krijgen, zodat ik zo weinig mogelijk bewoog. Ik kende een enorm verval en werkte mijn tweede ronde 1'10" trager af.

Finaal bleek dat nog goed voor een derde plaats. Gelukkig bleef de overwinning binnen het Speedmaster TT-team. Hans Van den Buverie won - het zou anders ongetwijfeld weer op een secondestrijd uitgedraaid zijn, Filip Speybrouck was een mooie tweede. Frederik Backelandt eindigde samen met mij op een gedeelde derde stek.

Eerstvolgende uitdaging: de lastige (non drafting) duatlon van La Gileppe, eentje waar ik nog een serieus appeltje mee te pellen heb...

Enkele foto's van Oostende: