De triatlon is Dreikirchen is net als de duatlon een speciaal geval: 300 meter zwemmen in een openluchtzwembad van 50 meter, gevolgd door 22 km fietsen (drafting niet toegelaten!) op een extreem selectief parcours en ten slotte een run van 5,6 km over een al even geaccidenteerde omloop. Er wordt in waves gestart en dat heeft zo zijn voor- en nadelen. Nadeel is dat je tijdens je eigen wedstrijd nooit weet wat je precieze positie in de race is. Voordeel (voor mij persoonlijk) is dat de tegenstand het niet weet als ik hard aan het fietsen ben.
Goed zwemtempo
Om iets na elf uur zondagochtend mocht ik van start gaan in de vierde wave. Ik zag dat er een gespierde concurrent op hetzelfde tijdstip moest starten en nam me voor om zijn spoor zo lang mogelijk te proberen volgen. Dat lukte mij en na 150 meter merkte ik dat hij het tempo niet kon aanhouden en ik overschot had. Ik ging hem voorbij en kon fris het water uit na 5'20". Fris, omdat ik wist wat er ons nog te wachten stond.
Ik wisselde niet zo heel snel, maar had op de fiets meteen het goeie ritme te pakken. Al vlug zag ik dat mijn concurrenten terrein verloren. Extra voordeel was dat ik voor de eerste keer een wedstrijd met een vermogensmeter - Rotor in mijn geval - kon afwerken. In de eerste vijf minuten gaf ik stevig door, omdat dit het lastigste stuk van de omloop was en ik een zo scherp mogelijke tijd wilde neerzetten. Nadeel was dat het wegendek er door de felle regen - tot een uur voor de start regende het pijpenstelen - behoorlijk moeilijk bij lag en het fietsgedeelte door een evenement in een naburig dorp met vier km ingekort was. Ik voelde echter dat ik een heel goede dag had en nam elke helling - zes in totaal - voluit.
Zoals in 2013
Ik evenaarde ondanks de moeilijke staat van de wegen zo goed als mijn fietsgemiddelde van 2012 en vooral 2013 en ook in de slotrun liep het perfect. Op de lange uitloper vals plat na het steilste stuk voelde ik dat ik weer kon versnellen en wist ik dat er een scherpe tijd in zat. Dat bleek ook het geval, want achteraf zag ik dat ik een tiental seconden sneller had gelopen dan twee jaar geleden. Ik kwam zelfs niet volledig leeg over de aankomst gelopen en zag dat mijn eindtijd 56'50" bedroeg, de beste tijd tot dan. Op 2'21" werd Heiko Gorg de tweede van mijn wave.
Er moesten nog twee waves na mij komen, maar niemand bleek in staat om mijn tijd te verbeteren. Zo kon ik mijn vierde triatlon ooit als winnaar afsluiten. En dat na een zo goed als perfecte race. Beter kan dus niet. Mijn reisgezel Jordy Huvaere nam net als vorig jaar deel aan de duatlon, leek lange tijd af te stevenen op winst, maar moest in de slotrun nipt zijn voornaamste concurrent voor zich dulden.
Volgende week zaterdag rijd ik de TMZ-tijdrit in Waarde, Zeeland. Ik nam er al eens deel in 2011 en werd toen achtste, maar had toen geen denderende conditie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten