Door een aanhoudende verkoudheid - jawel, passend om het schooljaar mee af te sluiten ;-) - en het Tuba Aperta Syndroom - zeg maar gerust een soort van pijnloze Derde Wereldoorlog in mijn oren ten gevolge van reflux/oprispend maagzuur - werd de tweede helft van juni een maat voor niets.
In de interclub van Geluwe kon ik in eerste instantie makkelijk volgen, maar toen het na een valpartij opeens op een lint werd gegooid, besefte ik vlug dat aandringen geen zin had. Mét een vlugge opgave tot gevolg. Meteen zegde ik ook af voor de interclub in Moorsele en plaatste ik een vraagteken achter mijn deelname aan het BK kwartduatlon stayeren in Kortrijk en de interclub in Beveren.
Door het mooie zomerweer van eind juni en een bemoedigende intervaltraining op woensdag 29 juni besliste ik om toch te starten in Kortrijk en te kijken hoe het zou gaan. Al voor de start echter voelde ik dat het niets zou worden. De verkoudheid had ik al enkele dagen achter mij gelaten, maar intussen was mijn WO III van start gegaan: het Tuba Aperta Syndroom, zo zou twee dagen later blijken toen ik bij een neus-keel-oorspecialist te rade ging. Voor de mensen die willen weten wat de symptomen zijn, bekijk gerust eens volgende website: www.tubaaperta.nl
Nooit eerder meegemaakt en hopelijk zal ik het nooit meer moeten meemaken. Een voortdurend akelig gevoel waarbij ik mijn stem dubbel hoorde en mijn oor voortdurend rare geluiden produceerde. Eén voordeel: het is pijnloos...
Door mijn héél vlugge opgave in Kortrijk en mijn afzegging voor de IC in Beveren had ik er intussen een relatieve rustperiode van twee weken op zitten. Volgens de specialist zou ik - zelfs met aangepaste medicatie - nog een drie à vier weken last ondervinden van dat 'syndroom'. Intussen zijn we twee weken verder en ben ik al ruim een week aan de beterhand. De warme buitenlucht van de Provence heeft mij duidelijk goed gedaan. Daar, in het middengebergte, kon ik de hand leggen aan het tweede deel van het seizoen. Ik trainde - in tegenstelling tot vorige zomervakanties - niet té veel en kon ook mijn looptrainingen perfect afwerken.
De laatste dag van de reis (vorige vrijdag) beklommen we met z'n drieën - mijn vader, schoonbroer en ikzelf - de Mont Ventoux vanuit Sault, de minst moeilijke kant dus. We raakten zonder kleerscheuren boven, wat vooral voor mijn twee fietsgezellen een hele prestatie was. Daarnaast deed ik ook een lange rit door Montagne de Lure, bekend omwille van de aankomst bergop in Parijs-Nice 2009 en de overwinning van Contador. In totaal was de 10-daagse vakantie goed voor zowat 800 fiets- en 63 loopkilometers. Net voor en na die vakantie stonden echter ook nog eens enkele zware looptrainingen op het menu.
Daags na de eindeloze terugreis naar dit triestig Belgenlandje trok in afgelopen zondag meteen naar Henegouwen voor de Non Drafting duatlon in Ath. Het was meteen ook meteen mijn eerste niet-stayerwedstrijd ooit. De afstanden bedroegen 5,4 km lopen, 19 km tijdrijden en 2,5 km lopen. Niet meteen mijn favoriete afstanden, maar ondanks de vermoeidheid van de trainingen in de Provence en gezien mijn tijdrijderscapaciteiten startte ik met bepaalde ambities om een mooie uitslag te behalen.
Door de wisselvallige weersomstandigheden twijfelde ik lang of ik wel met een vol achterwiel zou starten. Terugdenkend aan de stormachtige wind tijdens het PK tijdrijden in Ruddervoorde besliste ik uiteindelijk om wél met een 'volledige' tijdritfiets te rijden. Onder een donkere maar droge hemel gingen we van start, explosief zoals altijd. Ik ging rustig van start en dat was geen slechte beslissing. Ik voelde meteen dat ik tempo kon lopen, maar dat het echte lijden er niet inzat. Op het technische parcours met enkele trappen bergop en bergaf, een brug of twee, enkele moestuintjes en onverharde stroken kon ik de schade op de beste lopers niet echt beperken.
Eenmaal op de fiets begon het meteen keihard te regenen. En dat is nog licht uitgedrukt. Spoken deed het een half uur lang boven Ath. Ik was blij dat ik nog voldoende kon zien en gezien de rukwinden was het zaak om de tijdritfiets zo goed en zo kwaad als het kon onder controle te houden. Ondanks de moeilijke omstandigheden en mijn panische angst in de spekgladde bochten begon ik toch aan een verwoede inhaalrace. In elke bocht verloor ik veel tijd, maar blijkbaar speelde het slechte weer op de rechte stroken in mijn voordeel. Het leek wel of mijn tegenstrevers geparkeerd stonden. Na 19 km redden wat er te redden viel begon ik in tiende positie aan de afsluitende loopproef.
Ik wisselde vrij vlot, maar al vlug moest ik de intrinsiek betere lopers weer voor me laten. Pas na anderhalve kilometer kwam ik in mijn ritme en kon ik mijn plaats behouden. Dat bleek een vijftiende rank op te leveren. Daarmee kon in onmogelijk ontevreden zijn, na de zware loop- en fietstrainingen van de voorbije twee weken. Mijn gemiddelde hartslag bedroeg ook slechts 161 en ik kon ook nooit in het rood gaan, wat duidelijk te wijten is aan een gebrek aan frisheid.
Nu rust ik enkele dagen en kijk ik al vol goesting uit naar de komende wedstrijden. Deze week staan nog twee korte weerstandswedstrijden op het programma: donderdag de duatlon in Loenhout (5-20-2,5) en vrijdagavond een loopwedstrijd in Sint-Margriete (10 km).
Groet!
Tom
Geen opmerkingen:
Een reactie posten