Verslag Krusnoman

Bij deze dan toch eindelijk het uitgebreider verslag van mijn belevenissen in Tsjechië...

Geen zin om te lezen? Dan kun je ook volgende LINK bekijken. (verslag van de wedstrijd op Ceska Televize)

Maandenlang stond de Krusnoman Long Distance Duathlon met rood in mijn agenda aangekruist. Er was niet alleen het mysterieuze tintje aan deze wedstrijd dat me aansprak, er was ook het feit dat het format, de afstanden en het parcours op mijn lijf geschreven leken te zijn. Bovendien gold deze wedstrijd als open Tsjechisch kampioenschap duatlon op de lange afstand, een ideale waardemeter om mij met enkele Tsjechische toppers zoals Petr Vabrousek te meten.

Daags voor de wedstrijd - op vrijdag 10 mei - maakte ik samen met Oostrozebekenaar Stijn Vanacker de verplaatsing naar Kliny, een minuscuul skidorpje in het Tsjechische Ertsgebergte, slechts vijf kilometer van de Duitse grens verwijderd. In tegenstelling tot wat sommigen waarschijnlijk vermoeden, was de afstand België-Kliny probleemloos in acht uur te overbruggen. Geen overdreven verre verplaatsing dus en alleen al daarom voor herhaling vatbaar.

Ertsgebergte - route met auto

Vrijdagavond verkenden Stijn en ik het fietsparcours. Het vermoeden was er vooraf al, maar ditmaal werd het ook in de realiteit bevestigd: dit moest me liggen. Twee niet al te steile hellingen per ronde (26,5 km), aangevuld met een opeenvolging van korte hellingen waarop telkens weer gerelanceerd moest worden. Vergelijkbaar met de tijdritten in Asse en Lichtervelde. Ik moest niet flauw doen. Hier zou ik met goeie benen heel dicht kunnen komen. Het moordende loopparcours - dat meer weg had van een trail door de Alpen - lag me daarenten iets minder in vergelijking met mijn Tsjechische rivalen. Het is nu eenmaal niet evident om op de alom gekende Oedelemberg bergop en bergaf te leren lopen.

Het loopparcours, daags voor de wedstrijd

De goeie benen, die waren er alleszins. Ik had duidelijk het gevoel dat ik na Douai nog enkele procentjes beter was geworden. Maandenlang waren mijn trainingen op deze periode afgestemd, nog meer op Kliny dan op Douai. Een ander wezenlijk - en misschien nog veel belangrijker - verschil met de wedstrijd in Noord-Frankrijk was het zelfvertrouwen. In Douai verscheen ik door allerlei kleine dingetjes met twijfels aan de start, maar na de perfect verlopen race schoot daar niets meer van over. Ik wist nu zeker dat de conditie dik in orde was en ik niet aan mezelf moest twijfelen. Nog voor de start was het voor mij duidelijk dat we - met dank aan de coach! - op het JUISTE moment gepiekt hadden. De race kon beginnen..

De eerste run was meteen niet van de poes. Twee korte rondes van 2,6 km, maar wel telkens met de steile slotklim naar de aankomstzone. Ik wilde me niet vergalopperen en probeerde een goed ritme te vinden. Dat lukte behoorlijk en als 20ste (in 22'40") trok ik de wisselzone in. Jan Wainer (20'03") en Jan Francke (20'04") begonnen als leiders te fietsen, gevolgd door Petr Minarik (20'19"). Vabrousek volgde als negende in 21'09". Ik wisselde vlug, goed voor de vierde tijd, en kon met een doos vol krachten aan de belegering beginnen.

1ste run (5,2 km - 210 hoogtemeters - gem. HS 167)

1. Jan Wainer (20.03)

2. Jan Francke (20.04)

3. Petr Minarik (20.19)

4. Tomas Ekl (20.45)

5. Jan Oppolzer (20.51)

6. Vaclav Holub (20.53)

7. David Janda (20.56)

8. Jan Sneberger (20.58)

9. Petr Vabrousek (21.09)

10. Rudolf Cogan (21.10)

20. Tom Vandenbussche (22.40)

57. Stijn Vanacker (25.17)

Eenmaal op de fiets volgde direct de eerste helling van twee kilometer. Ik moest even naar een goed ritme zoeken, maar al vlug kon ik enkele tegenstanders inhalen en achterlaten. Naarmate de kilometers vorderden, begon het beter en beter te lopen, en aan het keerpunt halverwege de eerste fietsronde kreeg ik de leider en uittredend Tsjechisch kampioen Vaclav Holub al in het vizier. Petr Vabrousek, het Tsjechische triatlonicoon en in 2012 tweede in de Krusnoman, bevond zich in het eerste achtervolgende groepje. De motor was nog niet 100 procent op gang gekomen en toch had ik al minuten goed gemaakt op alle rivalen. Ik kreeg vleugels, al hield ik die wijselijk onder controle.

Vabrousek

Minarik

Holub spartelde nog een poos tegen, maar aan kilometerpunt 30 had ik ook hem te pakken. Ik vreesde dat hij zou proberen aan te pikken, maar dat gebeurde niet. Enkele kilometers verder bevond ik me helemaal alleen en was het alleen nog een kwestie om zo veel mogelijk voorsprong uit te bouwen en tegelijkertijd krachten te sparen voor de bergloop. Ik voelde me niet verslappen en aan mijn hartslag (voortdurend tussen 140 en 160) merkte ik dat ik dit tempo nog een hele poos zou kunnen aanhouden. Bergop - alle beklimmingen hadden een gemiddeld stijgingspercentage van vijf procent - klom ik tussen de 22 en 24 km/u omhoog, maar het was vooral op de tussenstroken dat ik het verschil kon maken. Ik zou de 80 km uiteindelijk afhaspelen aan een gemiddelde snelheid van 37 km/u. Zonder de 5 keerpunten aan 180% was dat zelfs opgelopen tot 38 km/u of meer. Op een parcours met 1250 hoogtemeters is dat meer dan oké. Aan mijn Garmin-gegevens kon ik achteraf ook tevreden vaststellen dat ik een uitermate regelmatige tijdritproef had afgewerkt.

Na elk keerpunt (vijf in totaal) kreeg ik op de fiets ook telkens een mooi overzicht van de onderlinge tijdsverschillen. Aan het laatste U-point in Ceska Jiretin rekende ik uit dat ik met ongeveer zes minuten voorsprong de slotrun zou kunnen aanvatten. In normale omstandigheden een veilige kloof, maar niet in Kliny. Ik besefte dat ik aan Vabrousek - geen kleine garnaal in triatlonland - nog een vervelend vette kluif zou hebben. Ik wisselde ditmaal als snelste, maar de 15 km lange tweede run kondigde zich aan als - meer dan - loodzwaar.

Fiets (79,7 km - 1250 hoogtemeters - gem. HS 156)

1. Tom Vandenbussche (2.09.54)

2. Vaclav Holub (2.16.53)

3. Petr Vabrousek (2.17.26)

4. Lukas Slatinsky (2.18.22)

5. Rudolf Cogan (2.18.28)

6. David Janda (2.18.40)

7. Petr Minarik (2.19.07)

8. Jan Wainer (2.19.37)

9. Stanislav Cibulka (2.20.25)

10. Jan Sneberger (2.23.05)

13. Stijn Vanacker (2.24.12)

Situatie na tweede wissel

1. Tom Vandenbussche (2.34.01)

2. Vaclav Holub (2.39.39)

3. Petr Vabrousek (2.40.18)

4. Rudolf Cogan (2.41.03)

5. Petr Minarik (2.41.13)

6. Lukas Slatinsky (2.41.20)

7. David Janda (2.41.25)

8. Jan Wainer (2.41.30)

9. Jan Sneberger (2.46.06)

10. Tomas Ekl (2.46.35)

Ik vond dat ik nog behoorlijk fris aan de slotrun begon, maar wat ik al in het eerste loopgedeelte voelde, kwam ook nu vlug weer tot uiting. Het steil bergaf lopen verliep op het eerste zicht nog redelijk vlot, maar achteraf hoorde ik van Stijn dat Vabrousek in de laatste afdaling - amper een halve kilometer - een halve minuut op mij terugnam. Bergop lopen was blijkbaar al even problematisch, al blijkt aan de tijden achteraf dat op uitzondering van Vabrousek, Minarik en Wainer daar zowat iedereen mee sukkelde. Ik had bergop het gevoel niet vooruit te komen, maar het parcours was dan ook niet van de poes. 750 hoogtemeters in 15 km is vergelijkbaar met een stevig uit de kluiten gewassen col.

Mijn voorsprong smolt als boter voor de zon. Na vijf km lopen had ik nog altijd ruim vier minuten en leek het een strijd tot de allerlaatste snik te worden. In de tweede loopronde konden Vabrousek en Minarik echter nog een tandje bijsteken, terwijl ik de schade moest blijven beperken. Geen schande, want mijn gemiddelde bleef boven de 13 km/u steken, op dit moordende parcours geen sinecure. 

In de laatste afdaling was ik echter definitief een vogel voor de kat. Vabrousek ging op en over mij en even later deed Minarik hetzelfde. Mijn enige zorg was daarna om mijn podiumplaats veilig te stellen en ook dat werd nog een dubbeltje op zijn kant. Wainer zat me op de vijfde en laatste beklimming van de rode skipiste op de hielen, maar gelukkig had ik nog wat reserves in de tank om hem af te houden. 

Aan de finish was ik even totaal van de wereld, maar de ontlading was des te groter. Ik had kunnen winnen, maar dat deed er even niet toe. De sfeer was - in vergelijking met België - onvergetelijk.  Een interview met de Tsjechische televisie volgde en er was zelfs een dopingcontrole, een aangename verrassing. De podiumceremonie was eveneens een belevenis om te koesteren, alleen al om het grappige taaltje van de Tsjechen en de manier waarop ze mijn naam probeerden uit te spreken.

2de run (15 km - 750 hoogtemeters - gem. HS 157)

1. Petr Minarik (1.00.08)

2. Petr Vabrousek (1.00.08)

3. Jan Wainer (1.01.20)

4. Ondrej Teply (1.06.05)

5. Ondrej Blaha (1.06.27)

6. Vaclav Holub (1.06.42)

7. Rudolf Cogan (1.06.48)

8. Stanislav Cibulka (1.07.07)

9. Jan Francke (1.07.45)

10. David Prochazka (1.07.45)

11. David Janda (1.08.22)

13. Tom Vandenbussche (1.08.37)

17. Lukas Slatinsky (1.09.35)

46. Stijn Vanacker (1.20.16)

Vabrousek

Einduitslag: (5,2 - 79,7 - 15 / 2200 hoogtemeters / gem. hartslag 158)

1. Petr Vabrousek (3.40.16)

(9de Ironman Melbourne 2013 - LINK)

2. Petr Minarik (3.41.21 - op 1.05)

(besttijd in marathon: 2u30' - LINK)

3. Tom Vandenbussche (3.42.38 - op 2.22)

4. Jan Wainer (3.42.50 - op 2.34)

(won het open BK triatlon long distance in Eupen in 2007 voor Hélin en Clerbout)

5. Vaclav Holub (3.46.21 - op 6.05)

(mountainbiker - LINK)

6. Rudolf Cogan (3.47.51 - op 7.35)

(besttijd in marathon: 2u38' - LINK - LINK)

7. David Janda (3.49.47 - op 9.31)

(sterke XTerra-atleet - LINK)

8. Lukas Slatinsky (3.50.55 - op 10.39)

9. Stanislav Cibulka (3.53.48 - op 13.32)
(LINK)

10. Tomas Ekl (3.56.05 - op 15.49)

(eindigde een week eerder 10de op de 25 km-loop in Berlijn - LINK)

25. Stijn Vanacker (4.12.27 - op 32.11)

VOLLEDIGE UITSLAG: LINK

MEDIA: LINK

INFO: LINK

Achteraf rest nu de grote vraag: blies ik mezelf op door op de fiets zoveel minuten voorsprong te nemen? Mijn antwoord is duidelijk NEEN. Ik ben er zelfs bijna zeker van dat ik niet derde maar vierde was geworden als ik minder hard gefietst zou hebben. In een rechtstreeks duel met Wainer - een veel betere loper - had ik gegarandeerd het onderspit moeten delven. Ook al speelden de vele keerpunten in het voordeel van mijn achtervolgers, die zo elke ronde hun achterstand konden taxeren.

Ik ben er ook zeker van dat ik op de fiets niet over mijn toeren ben gegaan. De Tsjechen waren flink onder de indruk van mijn fietsprestatie, maar ik merk aan alle commentaren in de media dat ze vinden dat ik volledig leeg aan de slotrun begonnen ben. Het tegendeel is waar. Ik liep en reed aan dezelfde hartslagen als in Douai, waar ik in de tweede run nog gemiddeld 15 km/u kon lopen. Op de vergelijkbare stukken haalde ik dezelfde snelheden, alleen waren die wel heel schaars aanwezig. De enige waarheid is dat het moordende loopparcours net iets te lastig was voor iemand uit het vlakke Brugge ;-) Als ik ooit op dit parcours wil winnen, kan ik me misschien beter voorbereiden op de trappen van het belfort.

Het is wel spijtig dat de organisatoren het parcours van vorig jaar aangepast hadden. Toen kon Holub op hetzelfde fietstraject wegrijden van Vabrousek en hem in de toen veel minder lastige slotrun afhouden.  Vabrousek bevestigde dat ook na afloop van de race: op het parcours van 2012 had niet hij maar ik gewonnen. Jammer, maar het is nu niet bepaald iets waarover ik pieker.

Intussen haspelde Vabrousek ook de halve triatlon in in Wenen af. Hij fietste er 90 km aan gemiddeld 41 km/u en liep een afsluitende halve marathon in 1u13'. Een kanjer, meer woorden heb ik er niet voor.

Ik onthoud dat ik dit voorjaar alweer een stap voorwaarts gezet heb. De komende maanden zullen ongetwijfeld nog heel wat leuke en verrassende wendingen krijgen. Momenteel zijn we mijn programma voor de komende maanden aan het uitstippelen, maar er is nog wat twijfel over mijn keuze tussen bepaalde wedstrijden. Voor 1 juni zou ik de knoop willen doorhakken, want het zou best kunnen dat er enkele serieuze veranderingen op komst zijn. Wordt vervolgd...