Het eerste loopgedeelte verliep voor mij relatief vlot. Ik hield mijn hartslag net onder mijn overslagpols en liet daarmee een gemiddelde van goed 15 km/u optekenen. Rekening houdend met het vrij zware loopparcours was dat niet slecht. Ik kwam als 17de door in de wisselzone. Eenmaal op de fiets kon ik aan een inhaalrace beginnen. Na een 4-tal km was ik al opgeschoven naar de 11de plaats. Toen sloeg echter voor de eerste keer het noodlot toe. In een bocht naar links op kasseien (net voor de steile Putberg) ging ik iets te bruusk tekeer en schoof ik onderuit. Ik kon weer verder, maar was even het noorden kwijt. Een kilometer verder was het weer van dat. In een risicovolle afdaling ging ik alweer onderuit. Kwam het omdat ik te hard naar beneden reed? Of lag het aan een verkeerde bandenkeuze? Verkeerde bandendruk? Slecht manoeuvre? Ik weet het nog altijd niet. Feit was wel dat ik na die eerste valpartijen nooit meer echt in mijn ritme kwam. In mijn hartslaggrafiek is dat ook mooi te zien. Tot mijn eerste valpartij kon ik voortdurend mooi onder de overslagpols (165-170) blijven, daarna ging ik nog zelden boven de 160...
De onderlinge tijdsverschillen werden op het spectaculaire parcours steeds groter. Ik kon nog enkele renners remonteren en lag op een 10de plaats. In de 3de en laatste fietsronde schoof ik nogmaals onderuit, ditmaal op een strook die er eigenlijk niet echt gevaarlijk bij lag. Die laatste valpartij overtuigt me er meer en meer van dat het aan een verkeerde bandendruk of versleten buitenbanden lag...
In de slotkilometers kon ik nog de betere loper Jan Vervaet remonteren en achterlaten. Na een vrij goeie wissel begon ik met een fris gevoel aan de slotloop. Ik kon de veel betere loper Vervaet op afstand houden, maar op de modderstrook liep het alweer fout. Mijn rechterschoen bleef in de modder steken en het duurde veel te lang vooraleer ik me weer op gang kon trekken. Intussen was Vervaet in mijn spoor geraakt en liet hij me ook meteen ter plaatse. De motivatie zat even in een serieus dipje, waardoor ik nog slechts 11 km/uur liep, ook al omdat er in de verste verte niemand meer in zicht was die me nog kon bedreigen. De laatste vijf minuten (grotendeels bergaf) kon ik toch weer wat versnellen naar 15-18 km/u, maar meer dan een 10de plaats zat er niet meer in.
De overwinning was voor een indrukwekkende Pieter Bracke, die zich stilaan als dé topfavoriet voor de Hel van Kasterlee aandient. Voor de rest klasseerden ook nog veel mountainbikers en wielrenners zich in de top-10.
Na een zware trainingsweek kan ik - ondanks de valpartijen - toch terugblikken op een bemoedigend resultaat. Zeker omdat ik weet dat er meer in zit...
Donderdag neem ik deel aan de winterduatlon in het Waalse Malonne, vlakbij Namen. Volgende zondag staat dan een belangrijke test voor Kasterlee op het programma met de winterduatlon in het Nederlandse Reusel. De afstanden bedragen 15 km lopen, 60 km MTB en 7,5 km lopen. Ideaal om het duurvermogen, de voeding, de voorbereiding, het materiaal... in functie van Kasterlee al eens uit te testen.
Tot de volgende!
Tom
Geen opmerkingen:
Een reactie posten