Verslag Powerman Austria

Afgelopen zondag stond ik aan de start van de Powerman van Oostenrijk, de laatste generale repetitie voor het WK duatlon lange afstand in Zofingen op zondag 2 september. In en rond Weyer (Oberösterreich) kregen we 15,6 loopkilometers, 82,4 tijdritkilometers en nogmaals 7,3 loopkilometers voorgeschoteld.

Na mijn 21ste plaats in de Powerman van Geel (tevens BK lange afstand, waarin ik 13de werd) trok ik met ambities naar Oostenrijk, aangezien de sterkere tijdrijders in Weyer bevoordeeld zijn. Dat in tegenstelling tot Geel, waar vooral de lopers aan hun trekken komen. Na de parcoursverkenning op donderdag wist ik het zeker: hier is een plaats bij de beste tien mogelijk. Daarvoor wachtte een 'eenvoudige' opdracht: mijn normale loopniveau halen en een even normale tijdrit afwerken. In tijden uitgedrukt: 1ste run in 60 à 61 minuten, tijdritproef in 2u10 en 2de run in 31 à 32 minuten.

Vrijdagnacht begon echter de miserie. Mijn maag pruttelde tegen en dat deed het ook zaterdag, al had ik tijdelijk een beter gevoel. Zaterdagnacht beterde de situatie niet. Integendeel. Alle zorgvuldig opgenomen energie - ik had mijn lesje na het miniklopje in Geel geleerd - verdween als boter in de zon. Zondagochtend leek het ergste leed voorbij en kon ik eindelijk wat voedsel opnemen: vier Betterfoods, een Meli-honingwafel en een restantje van de Gatosport-sportcake, aangevuld met veel energiedrank. Net voor de wedstrijd nam ik ook nog Immodium en zo kon ik toch nog de wedstrijd aanvatten. Een wedstrijd die in ondraaglijke omstandigheden zou worden afgewerkt: temperaturen tot 37° en een ongenadige zon die ongetwijfeld voor slachtoffers zou zorgen.

Fietsparcours (2 x 41,2 km)

Na nog geen kilometer  - niet dat het een grote verrassing was - wist ik al dat het supergevoel er zeker niet inzat. En dat het er in geen geval nog zou aankomen. Een Powerman van dit kaliber - laat staan eender welke topprestatie - valt onmogelijk af te werken op een door maagproblemen verstoord lichaam. Tijdens de wedstrijd nam ik bij de bevoorradingen zowat alles aan wat er aan te nemen viel. Veel beterschap leverde het niet op. Na nog geen halfuur voelde ik me al leeg. Even leeg als ik me de nacht ervoor voelde. Gelukkig kon ik de situatie nog enigszins stabiel houden en dat was ook hoogst noodzakelijk om de wedstrijd op een aanvaardbare manier voort te zetten.

Na 1u06 - op zijn minstens vijf minuten trager dan normaal - kwam ik als 68ste de wisselzone in. Na een rampzalige wissel - de zin om er nog iets van te maken was wel heel ver te zoeken en de wedstrijdcommissaris probeerde zich blijkbaar bezig te houden door deelnemers het leven zuur te maken - begon ik aan een wedstrijd die eigenlijk geen wedstrijd meer was. Of toch: proberen op een aanvaardbare manier de eindstreep bereiken. Lees: krampen vermijden.

Wonder boven wonder bleek mijn gevoel op de fiets nog redelijk mee te vallen. Althans, dat was mijn eerste indruk. Met de eerste steile stroken van de Kreuzgrüberhöhe (tot 16%) in de verte smolt die laatste hoop als boter ... voor de zon. Alweer. Ik raakte bergop geen poot vooruit. Het was zelfs zo dramatisch dat mijn tempo stukken lager lag dan tijdens de parcoursverkenning op donderdag. Toen aan hartslag 130-140, nu aan 170. Gelukkig kwam er na de top van deze klim een stuk dat voor mij was neergeplaveid. Zelfs als ik met een volledig toegetakeld lichaam rondrijd. In mensentaal: lange stroken rechtdoor, vals plat omlaag, geschikt voor duatleten die met een vol achterwiel kunnen rijden en de grote versnelling rondkrijgen. Op die manier kon ik relatief vlot opschuiven. Ik liet landgenoot Christophe Declerck - twee weken geleden nog 9de op het BK in Geel - achter me en bij de eerste passage in Weyer (1u10' voor eerste fietsronde) stak ik ook de Luxemburgse kampioen Paulo Goncalves (26ste EK Powerman 2012) voorbij. Ik verschoot hiervan, want dit betekende dat ik rond de 15de plaats hing. Later zou blijken dat Goncalves eveneens een mindere dag kende en dat we rond de 25ste positie lagen.

Op het einde van de eerste fietsronde voelde ik de bui hangen. Daar waren de langverwachte krampscheuten die gezien het verloop van de nacht ervoor niet konden uitblijven. Ik bleef gelukkig rustig. Het had geen zin om me druk te maken, want mijn wedstrijd was toch al voorbij. Het enige doel was nu om op een normale manier de eindstreep te overschrijven. Ik moest mijn tempo van de eerste fietsronde laten zakken, vooral bergop dan. De krampen loerden om de hoek en op de steile Kreuzgrüberhöhe haalde ik bij momenten een zigzaggende snelheid van 8 km/u. Ik raakte gelukkig nog net boven en eenmaal de meer dalende stroken in het vooruitzicht kon ik samen met Goncalves - die maar al te blij was dat hij mij als richtpunt voor hem had - nog enkele plaatsen opschuiven. Mijn tweede ronde ging enkele minuten trager (1u14) trager dan de eerste, toch slaagde ik er nog in om daarmee de 14de fietstijd neer te zetten. Toch nog één punt om aan te tonen hoe slecht ik wel rondreed. In Geel zette ik over 60 km de Deense kampioen Søren Bystrup op anderhalve minuut, terwijl ik in Weyer (82,4 km) maarliefst 13'23" door hem aangesmeerd kreeg.

Over mijn tweede run kan ik kort zijn. Tijdens de eerste drie kilometers moest ik tot drie keer toe even stoppen. Gelukkig vond ik mijn ritme vanaf de eerste bevoorrading een heel klein beetje terug en kon ik mijn gemiddelde loopsnelheid van 11 km/u opschroeven naar - jawel - 12,1 km/u.

Als 29ste kwam ik over de eindstreep, niet eens zo'n slechte uitslag. Mijn eindtijd bedroeg 4u08'31". Een korte rekensom leert mij dat ik op zijn minst twintig minuten verloor. En dan neem ik echt wel het uiterste minimum. Gevolg: met een eindtijd van pakweg 3u48' was ik - met overschot - in de top-tien geëindigd. Achteraf is het natuurlijk allemaal makkelijk om allerlei excuses op te sommen. Ik moet nu mijn eigen wedstrijd en vooral de voorbereiding erop goed analyseren en daaruit conclusies trekken.

Ik kan pas een betere atleet worden door uit mijn slechte punten te leren. En voeding - ik moet eerlijk zijn - is een groot werkpunt.

Tom